Na de chaos van gisteren hielden we crisisberaad. Sommigen wilden het WSF al opgeven en de sessies van de People’s Health Movement – Mouvement Populaire pour le Santé gewoon op een andere locatie houden. Uiteindelijk konden we iedereen overtuigen om toch naar de universiteit te trekken. Een bijeenkomst van activisten in Dakar moet daar aanwezig zijn zolang het WSF doorgaat. We zouden het ook aanpakken zoals het activisten betaamt: flink promotie maken door overal op de campus aankondigingen op te hangen.

Het begon echter niet veelbelovend. Het was middag eer we wisten in welke zaal we terecht moesten. Toen we daar aankomen was die al door anderen in beslag genomen. We vonden echter een leegstaande tent en toen kon het feest beginnen: affiches ophangen en de sessies konden van start gaan.

De deelnemers aan onze volksuniversiteit hadden zelf presentaties gemaakt en dat liep lekker. De eerste ging over de manier waarop beslissingen over gezondheid genomen worden op wereldvlak. Naast de VN-instellingen, WHO op kop, zijn er de Bretton Woods instellingen (Wereldbank en IMF), een rist publiek-private partnerships en de multinationals. De beslissingsmacht verschuift meer en meer van de publieke sector naar de privé. Een van onze Senegalese deelnemers legde bijvoorbeeld uit hoe Philip Morris erin slaagde om de tabakswetgeving hier naar zijn hand te zetten.

De tweede sessie ging over de millenniumdoelstellingen. Geen gegoochel met statistieken voor deze Afrikaanse basisactivisten maar wel een messcherpe analyse over de ontwikkelingsprogramma’s van de internationale instellingen en ngos. Jazeker, er zijn lokaal problemen van corruptie en verkeerde prioriteiten. Maar we mogen niet vergeten dat de lokale overheden grotendeels afhankelijk zijn van de beslissingen die op internationaal vlak genomen worden. Voor vele internationale organisaties is het gewoon een business. Lokale overheden zien hun beste krachten verdwijnen uit de publieke sector omdat ze elders veel meer kunnen verdienen. En de MDGs zijn gewoon een fetish van die hele hulpindustrie. Men heeft al alle hoop opgegeven dat ze ooit gerealiseerd zullen worden. 

Tussendoor liep ik nog bij enkele andere tenten binnen. Youssef van HWC uit Palestina was in de wolken. Deze morgen hadden ze een forum gehouden met 300 deelnemers. Daar werd terplekke het Senegalese BDS-comité boven de doopvont gehouden. Youssef had de campagne rond Dexia aangehaald als case studie. Niet dat Dexia hier in Senegal een filiaal heeft maar als voorbeeld kan het tellen, zelfs hier in Dakar.

Meer over het WSF in Dakar op de blog van Wim.