Een gekke losgeslagen randdebiel met een geweer wild om zich heen schietend, met enkele doden en heel wat gewonden als gevolg, beheerst volledig het Duitse binnenlands nieuws dat wereldwijd wordt gevolgd. En in een grote stad worden de 1,3 miljoen inwoners verzocht om binnen te blijven. De regering plant een crisisberaad…

Ondertussen wordt aan de andere kant van de wereld een niet minder gevaarlijke gek als republikeinse presidentskandidaat opgevoerd. Bijna de helft van de Amerikaanse bevolking wil dat een onervaren wild om zich heen schoppende bullebak hun leven én het wereldgebeuren mee te bepaalt…

En omdat Europa een ‘vluchtelingenprobleem hebben, laat het, in het land liggend op het raakpunt tussen de Europese- Islamitische-, en Slavische politieke- en sociale culturen een al even bedenkelijk individu zijn gang gaan in nastreven van zijn natte droom over een pseudo-Ottomaans rijk 2.0…

Met de regelmaat van de klok verschijnt op ons tv-scherm dat rare ventje die in Noord-Korea, spelend met wat kernbommen, uit verveling af en toe van zich laat horen bij het testen van enkele middellange afstandsraketten afvuurt. Dat hij ondertussen zijn volk laat honger lijden wordt hem door zijn onderdanen vergeven, al was het maar omdat hij hen daardoor vrijwaart van het verwerpelijke westerse obesitas, en hem daarvoor dankbaar tot een goddelijk wezen verheft.

O, ja. Dan is er nog zo iets als de klimaatverandering, waar wij stilaan toch wat menen moeten aan te doen. En al weten wij dat de resultaten van onze povere goede voornemens pas effect zullen hebben tegen de tijd dat het niets meer uitmaakt, geeft dat toch hoop om nog wat verder te doen zoals we bezig zijn. Onze kinderen zullen dat wel oplossen…

En dan zijn er ten slotte nog de ambetante doemdenkers die ons voorhouden dat al die problemen in het niets verdwijnen tegenover de catastrofe van de voortschrijdende aangroei van de wereldbevolking, Dat die het daarenboven door de stijgende zeespiegel en de steeds verder oprukkende woestijnvorming met een krimpend leefbare landoppervlak zullen moeten doen, hoeft ons daarom niet te ontmoedigen, want…tijd brengt toch raad, niet?

Wanneer, ondanks al die hoop die ons spreekwoordelijk doet leven, het uiteindelijk op een uitgestelde ontgoocheling uitdraait, en er  na de  Apocalyps , die voor wat het mensdom betreft, onherroepelijk zal gebeuren, nog van enig menselijk overleven sprake kan zijn, zal men, voor zover men eindelijk de mogelijkheid tot ‘inzicht’ heeft verworven, met ongeloof en verbijstering terugkijken naar een (voor hen) voorhistorische periode, waarin  de zichzelf overschattende ‘neo-neanderthalers’ er in slaagden om hun aangeboren domheid tot een  wetenschap en wereldwijd mensenrecht te cultiveren.?
Ecce homo …

.