Dirk studeerde ooit voor houtbewerker maar deed met die kennis niets meer in de voorbije tientallen jaren. In 1989 ging hij aan de slag bij de Antwerpse Opel-fabriek van General Motors. Hij presteerde er shifts van tien uur per dag. “Eerst was dat nog te doen maar na verloop van tijd werd elke seconde getimed en had je geen moment rust meer. De lange shifts eisten ook hun tol. Tijdens de week had je geen sociaal leven meer want je sliep meer dan wat anders.”

Aan het eind van de jaren 1990 werd bij de autofabriek – nog maar eens – geherstructureerd. Er vielen veel ontslagen, en ook Dirk was bij de slachtoffers. “Na mijn ontslag stempelde ik enkele jaren maar ik besloot ook om me om te scholen tot administratief medewerker. Zonder ervaring in die richting was het moeilijk om als bediende werk te vinden.”

Op zeker ogenblik besliste de VDAB dat Dirk geen recht meer had op werkloosheidsgeld. “Ten onrechte”, zegt hij zelf. “Nadien werkte ik anderhalf jaar bij het plaatselijke OCMW, in het kader van artikel 60. Toen ik bij het OCMW werkzaam was, kreeg ik altijd de boodschap dat ze aan mij zouden denken zodra er een vaste job zou vrijkomen. Twee maanden voor het einde van mijn contract kwam er een plaats vrij omdat een collega met hetzelfde werk wegging. Ik wilde me uiteraard kandidaat stellen. Maar toen kreeg ik te horen dat zoiets niet mogelijk was ‘omdat ik geen echte medewerker van het OCMW was’. Later bleek dat ze in de plaats een jonge vrouw van 20 hadden aangeworven.”

Dirk deed zijn job bij het OCMW tot maart 2013. Sindsdien is hij opnieuw werkzoekende. “Aanvankelijk solliciteer je voor elke baan die je een beetje aanspreekt”, legt hij uit. “Maar als je na honderd sollicitaties nog geen enkel antwoord hebt gekregen, slaat de moedeloosheid toe. Ik heb geen echt diploma of getuigschrift en ben ook al wat ouder. Dat maakt de zoektocht zeker niet gemakkelijker. Er zijn diverse tewerkstellingsmaatregelen die werkzoekenden onder de 30 moeten helpen. Ook voor mensen boven de 50 worden inspanningen gedaan. Maar voor de groep tussen 30 en 50 is er bijna niets waar een werkgever beter van wordt.”

Diverse kanalen

In veel gevallen reageert Dirk op werkaanbiedingen die hij ziet op www.vdab.be. “Maar al die inspanningen leveren dus tot nu toe niets op. Via mijn persoonlijk netwerk heb ik ook enkele keren gesolliciteerd. In die gevallen kreeg ik wel correct antwoord maar moest ik het telkens afleggen tegen anderen die ‘meer ervaring’ zouden hebben. Ik zit ook op sociale media maar dat kanaal heeft voor nog niks betekend bij het zoeken naar werk.”

Op sociale media lees je vaak commentaren die aangeven dat mensen neerkijken op werkzoekenden, constateert Dirk. “Als je echt wil, vind je werk. Liever lui dan moe. Dat soort opmerkingen dus. De verwijten zoeven door de lucht.”

‘Slavernij’

“Nu gaan er stemmen op om werkzoekenden te verplichten om enkele dagen per week te werken in ruil voor hun uitkering. Voor mij is dat een vorm van slavernij en een poging om reguliere banen te vervangen door oplossingen met goedkope werkkrachten. Ik denk aan een man die in Rotterdam (Nederland) jaren als straatveger had gewerkt, tegen een correct loon. Die man was ontslagen als gevolg van besparingen en kreeg enkele maanden later het bericht dat hij in ruil voor zijn werklozensteun mocht gaan werken. Als straatveger! Maar dan wel voor zowat de helft van wat hij voordien had verdiend.”

“Naar mijn mening wil de politiek in België dezelfde toer op: werkzoekenden dwingen om hetzelfde werk als vroeger te doen, maar dan tegen de helft of minder van het vroegere loon.”

Dirk is één van de twee werkzoekenden die in Ons Recht van februari 2015 vertellen over hun moeizame speurtocht naar een nieuwe job. Ons Recht is het ledenblad van de vakbond LBC-NVK, onderdeel van het ACV. Ontdek meer over de LBC-NVK op www.lbc-nvk.be en via www.facebook.com/vakbondlbcnvk