Langdurig zieken die een terugkeer naar de arbeidsmarkt niet zien zitten, moeten binnenkort met (nog) minder rondkomen. Maggie De Block wil tien procent van de uitkering schrappen wanneer iemand “aangepast” werk weigert terwijl een adviserend geneesheer oordeelt dat hij of zij arbeidsbekwaam is.

Wees nu eens eerlijk, welk bedrijf wil onder dwang van de politiek zieke werkmieren in dienst houden of nemen? Krijgen ze korting om liefdadigheidsinstelling te spelen? Zullen de lonen even beperkt zijn? Hoe flexibel gaan de beloofde aanpassingen zijn? Hoe garandeert u dat er op een objectieve manier gekeken wordt naar de fysieke en psychische grenzen van langdurig zieken? Een enkele ziekte kan op uiteenlopende manieren beleefd worden, zowel lichamelijk als mentaal. Hoe kan een wildvreemde arts zich nu oprecht inleven in de dagelijkse realiteit van een chronisch zieke en een fair oordeel vellen?

De rotte appels ontmaskeren die hun “ziekte” misbruiken om op hun lui gat te kunnen zitten, zullen de begroting echt niet in evenwicht brengen. In verhouding tot de mensen die effectief dagelijks pijn lijden en gebukt gaan onder vooroordelen, onbegrip en ongeloof, zijn die paar profiteurs peanuts. Waarom een heksenjacht openen in een samenleving waar kerngezonde mensen al massaal zitten te wachten op werkbaar werk? Wat is het nut van zieken te activeren wanneer jongeren doelloos ronddolen op de arbeidsmarkt? 

Ondanks alles hoop ik dat eerlijk betaalde, aangepaste jobs voor chronisch zieken die willen werken toch op komst zijn. Zonder afstraffing voor al wie die motivatie mist. Ikzelf behoor tot de grote groep van pijnpatiënten die ontzettend gedreven, maar in dit klimaat al op voorhand afgeschreven is. Probeer maar eens op te boksen tegen een leger van tegenkandidaten die azen op dezelfde functie, maar geen rekening hoeven te houden met een grillige, levenslange aandoening. “We zullen die chronisch zieke aannemen”, said no boss ever.