Gisteren passeerde het Gorillaz-gezelschap in Amsterdam, en de Heineken Music Hall heeft het geweten. Het werd een twee uur lang multimediaal spektakel, waarin de muzikale kracht van deze gigantische band evenwel domineert. Damon Albarn en de zijnen waren inderdaad in vorm.  

Eerst het slechte nieuws: de Heineken Music Hall is een akoestisch wonder in vergelijking met de Lotto-Arena. Maar als het geluid er enigszins goed zit, mogen de mensen met een kaartje voor 23 november zich alvast in de handen wrijven. Werkelijk alles wat je maar kàn verwachten van een live-Gorillaz optreden komt dan ook aan bod. Enkel Snoop Dogg moest zich in het openingsnummer tevreden stellen met een plekje op het grote scherm.

Dat grote scherm, met daaronder ‘Gorillaz’ in gigantische letters, is het dominante show-element. Maar eigenlijk ook het enige, wat nog meer -terecht- doet vermoeden dat deze tour voor 90% het muzikale aspect van het Gorillaz-project in de kijker wil zetten. 

De projecties van de virtuele bandleden in allerlei verhaallijnen zijn wonderschoon. Ze dienen vooral ter visuele ondersteuning; slechts sporadisch en onder de vorm van een paar intermezzo’s, wordt het scherm de focus van attentie.

Niet moeilijk, als je met 30 muzikanten aantreedt en werkelijk elke denkbare ‘special guest’ werd uitgenodigd. Het kan niet anders of Gorillaz raakt in deze tour, ondanks gangbare ticketprijzen van 60 tot 70 euro, amper uit de kosten. Zangers, zangeressen, doorwinterde muzikanten, een Syrisch orkest, strijkers, de Hypnotic Brass Band, Little Dragon, De La Soul, Bobby Womack, achtergrondzangers, you name it, het stond allemaal op het podium. 

Wie denkt dat dit het ritme uit een optreden kan halen, zoals bij Massive Attack wel eens gebeurt, zit ernaast. Alles is strak geregisseerd, en de productie van de show op zich is ronduit ongeëvenaard. En toch gaat, zoals gezegd, alle aandacht naar de muziek. Nummers die op plaat wel eens zwak klinken (denk maar aan ‘White Flag’), slagen live met vlag en wimpel. 

Een ijzersterke set, dat de drie innoverende albums van Gorillaz goed aan bod laat komen, gecombineerd met enkele herwerkte versies en zelfs een cover, zorgen voor geen enkel moment van verveling. Twee uren vliegen voorbij, en je zou zelfs vergeten dat Albarn na ‘White Flag’ letterlijk de zaal rondloopt met een gigantische witte vlag, of dat er voor het optreden twee sterke voorprogramma’s (Little Dragon en De La Soul) aan bod kwamen.

Absolute hoogtepunten vielen niet op één hand te tellen, want Gorillaz beschikt nu éénmaal over een sterke verzameling legendarische popnummers. ‘Rhinestone Eyes’, ‘Feel Good, Inc.’ en het titelnummer van laatste album ‘Plastic Beach’ blijven evenwel nog lang hangen.

Zijn er dan minpunten? Neen. Natuurlijk heeft zo’n project z’n beperkingen en schommelt de muziek van Gorillaz soms wat tussen extremen, maar live althans, benadert dit de perfectie. Als er nog een vierde goed album en opnieuw een volwaardige tour komt, dan mag deze band definitief in het Parthenon van de moderne muziek gezet worden. 

Hoe dan ook, dit mag nu al het beste optreden van 2010 genoemd worden. Zelfs een wat minder geluid in de Lotto Arena kan voor het optreden van volgende week in Antwerpen moeilijk roet in het eten gooien, rekening houdend met de sterkte van dit uitzonderlijke collectief.