Integendeel. Stuk
voor stuk steunden zij het besparingsbeleid van de huidige
regeringen, waarmee de economie zuurstof krijgt, maar de samenleving
het met wat minder moet doen. Minder geld voor onderwijs, uiteraard
gaat de intellectuele gezondheid daardoor achteruit. Besparingen op
cultuur stimuleren stompzinnigheid. Afpitsen op het opvangbudget
leidt tot minder vrije tijd, dus minder ruimte voor andere
activiteiten, zoals eens een krant lezen.

Daarenboven leidt
ongelijkheid in de portemonnee tot ongelijkheid in de geesten. Zopas
nog verscheen een OESO-rapport dat  de negatieve invloed van een
scheefgetrokken vermogensverdeling op het opleidingsniveau
bewijst. Als minder gegoede gezinnen relatief armer worden,
investeren zij minder in de opleiding van de kinderen. Dat fnuikt hun
slaagkansen en zorgt ervoor dat zij minder geschoold op de
arbeidsmarkt komen. Als zij vervolgens uitgroeien tot de
zogenaamde ‘marginalen’ waarnaar – opvallend vaak – studenten van
goeden huize hun gal spuwen, dan lijkt het wenselijk daar iets aan te
doen.

Met andere woorden,
dat veel stakers niet weten waarom ze aan het piket staan, kan
evengoed een argument zijn tegen het huidige regeringsbeleid, dat de
economie als een heilige koe beschouwt en de ontwikkeling van haar
bevolking als daaraan ondergeschikt.

Bovendien is de
onwetendheid van de stakers ook niet zozeer hun eigen schuld, maar
die van een regering en van vakbonden die geen enkele moeite doen om
een breed publiek debat op gang te trekken. Al wat zij doen is
schermen met drogredenen, veralgemeniserende thesen en polariserende
taal. De ene zegt eerst dat iedereen mee moet ploeteren, want er is
geen alternatief, en dan weer dat het met dat ploeteren allemaal nog
wel meevalt. De andere is het niet eens met de regering, maar haar
motief daarvoor raakt vertroebeld. Ik denk dat wel meer mensen
stilaan de draad kwijt zijn, ook zelfverklaarde niet-marginalen.

En toch verbond
niemand die de voorbije weken ‘de staker’ als ‘een marginaal’
afschilderde die vaststelling aan een oproep tot meer investeringen
in opleiding en opvoeding. Niemand verbond die beledigingen aan een
roep om meer openheid en duidelijkheid van regering en vakbonden. Men
wilde gewoon beledigen, zeggen dat de stakers hun mond moesten
houden, in de lijn moesten lopen en werken. Het getuigt van een
minstens even flagrante kortzichtigheid als die van zij die staken
zonder te weten waarom.