En geen enkel nummer op Ritual komt ook maar in de buurt van ‘Death’. Dat is evenwel niet alles, want de band op zich klinkt volledig anders. Synthesizers krijgen de bovenhand, en het grote gebaar is de rode draad van deze plaat. De overdaad aan pathos doet White Lies op Ritual klinken als een slechte combinatie van U2, Joy Division en Duran Duran. Auch.

Het begint nochtans niet slecht: ‘Is Love’ laat al meteen horen waar het album naartoe wil, maar klinkt op zich wel goed. Het doet denken aan U2 zo’n 20 jaar geleden, toen de grootheidswaanzin nog niet volledig had toegeslagen.

Maar vanaf dan gaat het vooral bergaf. De drumpartij op ‘Strangers’ wiegt je in slaap en de bombastische arrangementen bevestigen de ergste vermoedens, ook al kan de stem van Harry McVeigh wat soelaas brengen als hij in het refrein “Sense of urgency” zingt. Maar al gauw blijkt dat dit een ontbrekend element is op Ritual.

Ook opvallend is de zwakte van de songteksten. Als luisteraar word je namelijk terug gekatapulteerd naar een tijdperk waarin melige en oppervlakkige lyrics over liefdesverdriet nog aanvaardbaar waren. En hoewel White Lies duidelijk door donkere new wave beïnvloed werden, horen we eerder Bon Jovi dan Ian Curtis in de verzuchtingen van McVeigh.

Niet alleen in woorden, want ook de refreinen klinken alsof ze zeer doelbewust ontworpen werden als meezingers zonder meer. Single ‘Bigger Than Us’ illustreert waarom. De gemiddelde fanleeftijd valt vanaf dit punt onder de grens van meerderjarigheid.

‘Peace & Quiet’ compenseert een beetje, dankzij de veelzijdigheid van de synthesizers, die gelukkig af en toe ook gebruikt worden zoals Editors op In this light and on this evening al lieten horen. Een klein pluspuntje, dus.

De meeste nummers duren behoorlijk lang, wat een nadeel is bij het merendeel van de liedjes op Ritual. ‘Streetlights’ komt nog enigszins goed dankzij een leuke baslijn en een meer duidelijke referentie naar Joy Division, vergezeld door een echoënde gitaar.

En tot zover de goeie aspecten van dit album. ‘Holy Ghost’ is een pompeus nummer over het verlies van geloof dat geschreven kon zijn door een dertienjarige. Ook irritant is de neiging om zowat elk nummer te beginnen met een riff, vervolgens enkel de bas over te houden als McVeigh begint te zingen, en tijdens het refrein de synthesizers en masse in te zetten. Tenenkrommend.

‘Turn the Bells’ is een ander dieptepunt, hoewel de bombast in het refrein wel kan overslaan. Maar daarvoor moet je als luisteraar al goed je best doen. ‘The Power & The Glory’ is dan een weer stuurloos nummer van meer dan vijf minuten, terwijl ‘Bad Love’ en ‘Come Down’ herkauwingen zijn van de andere Ritual-werken.

Vermits het debuut van White Lies, To Lose My Life… ook geen hoogvlieger was, is de kans groot dat deze band evolueert naar plat-commerciële mainstream. White Lies had al weinig ziel en capaciteit om uit te halen, en na Ritual kunnen ze vooralsnog niet in het rijtje van Interpol, Editors en Bloc Party staan. 

Ritual is sinds eergisteren te koop en werd uitgebracht op Fiction Records. White Lies staat op 23 maart in de AB, maar dat optreden is al wekenlang uitverkocht.