Ook Man Bijt Hond (1) had het over de West-Vlamingen. Getuigen toonden er ten overvloede aan dat deze bevolkingsgroep in de bedrijfswereld bekend staat als noeste werkers. Het arbeidsethos (‘een tandje bijsteken’ zoals West-Vlaming Leterme het destijds uitdrukte) dragen zij, naar verluid, hoog in hun vaandel.

De kat was de bel aangebonden door de kwieke Kortrijkzaan Vincent Van Quickenborne die becijferd had dat er maar liefst (breed geteld) zes West-Vlamingen in de nieuwe regering zaten. ‘West-Vlamingen redden het land’ kakelde Jabbekenaar Hendrik Bogaert in het Nieuwsblad.

Het was een kleine genoegdoening voor de velen die 1) liever geen regering hadden of 2) toch zeker niet geleid door een Waal of 3) die dan nog socialist is of 4) daarenboven slecht Nederlands spreekt of … (wij gaan het hier proper houden, niks dus over geaardheid, nationaliteit, smaak van kleding en andere vluchtroutes).

Natuurlijk zei Quicksken grootmoedig dat het maar een ‘graptjen’ was. Bedoeld waarschijnlijk om die dag de toon te zetten als toog- en gazettepraat (2). Al vraag ik mij af of dergelijke praat op het Nationaal Bureau van de Open Vld enkel als graptjen wordt gedebiteerd. In alle geval kan het onderhuids wel dienstig zijn als luimig argument om een ietwat moeilijk zittende stemming binnen te halen.

Het deed mij wat denken aan de Vacature (3) van 26 november 2011 (4). In hun hoofditem ‘Op zoek naar de ziel van de Waalse arbeidsmarkt’ formuleert een Vlaamse journalist op reportage in Wallonië het zo : “Er rust hier taboe op langer werken”. Deze slogan siert de frontpagina.

Het is niet de enige titel die er de aandacht trekt. “Werkloosheid is voor sommigen een natuurlijk gegeven” fulmineert de 36 jarige Laurence Valenson, commercieel verantwoordelijke  in het ING kantoor van Verviers, op pagina zeven.

Of nog een andere doodzonde : “Er rust hier een taboe op het pensioendebat”,  zegt de 51 jarige Jean-Claude Gaspard, werkzaam als boekhouder bij IWEPS, een onderzoeksinstituut, meegefinancierd door het Waals Gewest. “In Luik of Charlerloi zou ik voor geen geld van de wereld willen wonen”, zegt hij nog. “Daar is de impact van de vakbonden ook nog een stuk groter”.

Het begint pas echt pijn aan de ogen te doen als je er het standpunt van Thierry Fiorilli (5) bij neemt. Een bloemlezing : “Jarenlang al kijken wij, Franstaligen, likkebaardend naar de  bloeiende Vlaamse arbeidsmarkt”, of ook “van hieruit bekeken is Vlaanderen een model dat navolging verdient. Met dynamisme op alle niveaus, waar iedereen aan het werk is en van baan verandert als hij of zij dat wil”.

Nog meer van dat moois : “In Vlaanderen is men bijzonder gedreven om niet op te geven. Om zich telkens opnieuw bij te scholen, om constant op zoek te gaan naar nieuwe kansen en uitdagingen. Een drang om te winnen zeg maar, en om het lot in eigen handen te houden. Misschien is dat wel de voornaamste les die wij hier, aan Franstalige kant, moeten onthouden”. Nou moe.

Een laatste passage om het af te leren : “En dus zijn we zelf naar Vlaanderen getrokken, het land van melk en honing. En we zijn er gaan praten met de voornaamste spelers op de arbeidsmarkt : de ondernemer, de werknemer aan het begin en op het einde van zijn carrière, de werkzoekende (6). Onze conclusie : die arbeidsmarkt heeft lak aan fysieke of institutionele grenzen”.

Laat nu net die Fiorilli zwaar in de clinch liggen met… Bart De Wever. Bart was in zijn wiek geschoten door het artikel in Le Soir van Thierry : “Beste vrienden, chers amis, et si vous arrêtiez?” (7).  Zelfs Luckas Vander Taelen en Beatrice Delvaux (toen nog hoofdredactrice daar) mengden zich in het debat.

Een debat dus met slogans, halve waarheden en hele leugens. Het communautaire luik als versterker en terzelfdertijd bliksemafleider. Ook al is De Wever, als vaardige spreekbuis en hoofdrolspeler, er niet bij, het voorspelt allemaal niet veel goeds voor het niveau van de gesprekken en vooral de daden van de kersverse tripartite.

Wie het kind van de rekening wordt is nu al zonder meer duidelijk. Maar dat is nooit een Belgisch probleem geweest, wat sommige volksmenners bij hoog en laag ook hebben beweerd. Fronti nulla fides.

(1)  Onlangs vertelde iemand mij dat hij gecontacteerd was door Man Bijt Hond omdat hij bekend stond als een regelmatige deelnemer aan betogingen (neen, het was niet Omer). Omdat hij al een gezegende leeftijd had werd hem gevraagd met zijn levenservaring te bevestigen dat vroeger, door jongeren, meer actie werd gevoerd dan vandaag. Toen hij zei hierover van mening te verschillen, hoefde het niet meer.  Moraal van het verhaal : Man Bijt Hond zoekt nogal eens getuigenissen van mensen die illustreren wat zij als stelling reeds hebben geponeerd, een onvervalste truc uit de media- en reclamewereld (de betrokkenen lopen er dus een beetje bij voor spek en bonen). Bij kritiek kan men nog altijd zeggen : ’t is maar een graptjen. Entertainment.

(2) Waar hij dus majesteitelijk in geslaagd is. Lees ook zijn (weliswaar) dun boekje : “hoe word ik vice-premier in tien lessen?”. En zijn berichten via Twitter, Facebook en You Tube.

(3) Magazine en wekelijkse bijlage bij De Morgen, Het Laatste Nieuws, Gazet van Antwerpen, de Tijd, en de tijdschriften Knack en Trends. ‘Gericht op jobaanbiedingen en carrière’ formuleert Wikipedia het. ‘Références’ is de Waalse tegenhanger. Aandeelhouders zijn de uitgevers Concentra Media, Tijd NV en De Persgroep. Roularta stapte eruit in 2003.

(4) Je leest in die bijdrage ook, naast de maandag van Alexander De Croo (met exclusief voorzien een belangrijke plaats voor de kleine nazaat) op bladzijde twaalf, een ode aan Uplace Machelen.

(5) Deze medewerker van Références schreef in de Vacature van 26 november ook een standpunt. Je kan via Google het antwoord van zijn Vlaamse tegenhanger, Filip Machiels van Vacature Magazine, bewonderen. Ook daar gaat het over scheldwoorden en ander fraais. Eén uittreksel : “Terwijl jullie de in onze ogen wat flauwe recepten van Elio Di Rupo best kunnen smaken, en op sociaal vlak massaal de socialistische FBTB omarmen, kiest Vlaanderen voluit rechts én versnipperd. En gaapt er bij ons een diepe kloof tussen wat de het ACV denkt en de CD&V doet. Sommigen onder jullie torsen ook de erfenis van een te lang gepamperd industrieel verleden. En dat vertaalt zich in keuzes voor zekerheid en sociale bescherming, in een zware openbare sector, en minder ‘enterpreneurship’. Tot slot, beste vrienden (nvdr : sicsic!!), zijn jullie net iets meer zuiders getint dan wij, koele en rationele Vlamingen. Genieten van het leven is aan jullie kant van de taalgrens nog geen zonde, de boog hoeft er niet altijd gespannen te staan”.

(6) Nootje van de redactie : niks over de vakbond die, net als de overheid, geen speler op de arbeidsmarkt lijkt te zijn. Het veelzijdige artikel geeft ons dus ook reeds een kijk op de toekomst.

(7) Ook dat op de onvolprezen Google. Gewoon de titel intypen (waarschuwing : houdt u vast aan uw bretellen).