foto: Frederik Sadones
Interview -

Werknemers en studenten delen dezelfde verontwaardiging

Syndicaal België is dezer dagen in actiemodus. Overal werd en wordt actie gevoerd tegen de besparingsmaatregelen van de nieuwe regeringen. Maar niet alleen de vakbonden zijn in de weer. Ook de studenten roeren zich en mengen zich flink in de discussie. Ook zij voelen hoe de besparingen hun kansen hypothekeren. En ook zij komen dus mee in verzet.

donderdag 4 december 2014 18:04
Spread the love

Logisch dat er zo mooie bruggen worden geslagen. Bijvoorbeeld tussen de ACV-jongeren en Studenten Troef, zoals de kritische studentengroepering zich noemt. Ons Recht schoof aan tafel bij laatstejaarsstudente Nele Van Parys en Tom Vrijens van ACV-jongeren.

“Studenten Troef is sinds de zomer gegroeid uit het grote ongenoegen over de verhoging van het inschrijvingsgeld en de besparingsplannen in het onderwijs. Een petitie leverde intussen al 20.000 handtekeningen op en in de referenda die we tot nu toe organiseerden sprak zowat 90 procent van de studenten zich uit tegen de besparingen,” legt Nele uit. 

Ideologische keuzes

Maar Studenten Troef wil het ongenoegen van de studenten ook in een breder kader plaatsen. “Het gaat om meer dan besparingen op onderwijs. We zien dezelfde ideologische keuzes op alle terreinen van het maatschappelijke leven: collectieve diensten worden afgebouwd en de individualisering neemt toe. Voor studenten betekent dit dat er wordt bespaard op omkadering en dat het inschrijvingsgeld wordt opgetrokken. Er wordt bezuinigd op de ondersteuning van studenten en wie in zijn eerste jaar niet goed genoeg scoort, wordt aan de kant gezet. De verantwoordelijkheid wordt almaar meer bij de individuele student gelegd, terwijl de essentiële omkadering wordt afgebouwd.”

Die steeds verder oprukkende individualisering is precies wat ook de vakbonden aanklagen. Samenwerking lag dus voor de hand. “We kwamen elkaar geregeld tegen op allerhande initiatieven rond de besparingsmaatregelen, denk aan de nieuwe grote burgerbeweging Hart boven Hard”, vertelt Tom. “En we merkten dat we dezelfde overtuiging delen, maar op andere terreinen werken. We hebben elkaar nodig om uit onze eigen kring los te breken. Als ACV vinden we het belangrijk dat een initiatief als Studenten Troef studenten sensibiliseert rond het politieke besparingsbeleid. En we willen dat graag ondersteunen.”

Volgens de jonge ACV’er mengen ook studentenraden zich terecht in de discussies over de besparingen. “Ze hebben wel nogal de neiging om ‘neutraal’ te willen zijn en geen kant te kiezen. Maar net daardoor kiezen ze uiteindelijk de kant van wie aan de macht is. Toch moeten we hen blijven betrekken om ook met een kritische kijk naar deze besparingen te leren kijken. Studenten Troef maakt wél een keuze. Een kritische keuze. Ze verzetten zich tegen het idee dat iedereen gelijk aan de start vertrekt en dat iedereen het daarom aan zichzelf te wijten heeft als het niet lukt. Een samenleving moet investeren in omkadering om iedereen kansen te geven. Dat geldt zowel in het onderwijs als op de arbeidsmarkt en in de brede samenleving.”

Niet normaal

“We moeten tegen het huidige discours durven ingaan”, betoogt Nele. “Dat jongeren het moeilijk hebben op de arbeidsmarkt wordt meer en meer voorgesteld als een natuurwet. Het hoort nu eenmaal zo. Welnu: wij vinden het helemaal niet normaal dat studenten – of jongeren in het algemeen – na hun studies de stap naar de arbeidsmarkt moeten zetten via allerhande tijdelijke of onzekere, precaire jobs. Dat steeds meer hooggeschoolde jongeren uiteindelijk te horen krijgen dat ze misschien maar eens de fruitpluk moeten proberen is niet normaal. Almaar meer studenten zien dat hun afgestudeerde collega’s geen job vinden of dat ze aanzienlijk onder hun diploma moeten duiken om aan de slag te kunnen. Ook zij vinden dat niet normaal. Dat Karel Van Eetvelt van Unizo bovendien nu ook nog eens pleit voor onbetaalde stages, is niet normaal. ‘Gratis bestaat niet’, horen we altijd opnieuw. Behalve dan wanneer het over jongerenjobs gaat. Want wat zijn onbetaalde stages anders dan ‘gratis’ werken? Zoiets kan toch niet!”

Vanuit die overtuiging is het ook belangrijk dat er onder studenten begrip groeit voor de vakbondsacties. “Uiteraard vinden studenten het vervelend als de trein niet rijdt op een actiedag. Maar wij trachten uit te leggen waarom dat gebeurt. We zeggen ook dat ze op langere termijn beter gediend zijn met één stakingsdag dan met een beleid dat de dienstverlening van de NMBS afbouwt. Want dan blijven de treinen – figuurlijk – de verkeerde richting uitrijden. Net zoals het met ons onderwijs de verkeerde kant opgaat.”

“Dat proberen wij onze medestudenten uit te leggen op alle mogelijke manieren. We communiceren via enquêtes en ludieke dingen, maar we spreken studenten ook rechtstreeks aan. In samenspraak met proffen en docenten geven we tijdens de les uitleg over de besparingspolitiek en al wat daarmee samenhangt. Zo willen we duidelijk maken dat sommige regeringsbeslissingen misschien op het eerste zicht oké lijken, maar op termijn nefaste gevolgen hebben. De sociale ongelijkheid wordt alleen maar groter wanneer collectieve voorzieningen en verworven rechten worden afgebouwd. En dat is niet oké.” 

Schouder aan schouder

Op de stakingsdagen zal Studenten Troef het vakbondsprotest actief ondersteunen. “De timing is moeilijk, want we zitten volop in de blokperiode. Maar toch willen we met Studenten Troef meewerken aan de piketten van de instellingen uit het hoger onderwijs. Net zoals we op de betoging van 6 november in Brussel meededen”, zegt Nele. 

Samen met de vakbonden sloegen de studenten al op 5 november ‘s avonds – letterlijk – hun tenten op het Brusselse Anneessensplein op. “We sloegen die nacht de brug tussen het studentenprotest van 5 november en de vakbondsbetoging op 6 november”, legt Tom uit. “De hele avond en nacht bivakkeerden we langs het traject waar ’s anderendaags de betoging zou passeren. En in de betoging stapten zowat 3.000 jongeren in blok mee op. Dat onderstreepte dat ook jongeren erg ongerust en verontwaardigd zijn.”

Net zoals studenten soms wat afkerig staan tegenover vakbonden, is er bij de vakbonden soms drempelvrees om de brug te slaan naar jongeren. “Initiatieven op maat van jongeren zijn meer dan ooit nodig”, vindt Tom. “Onbekend maakt onbemind. Dus moeten wij uit ons kot komen. De actie op het Anneessensplein was misschien een extreem voorbeeld, maar we moeten er alles aan doen om jongeren bij onze werking te betrekken. Zij zijn niet alleen de toekomstige werknemers, maar ook onze toekomstige vakbondsmilitanten.” 

Dit Verhaal verscheen in ‘Ons Recht‘ van december 2014, het ledenblad van de vakbond LBC-NVK, onderdeel van het ACV. Ontdek meer over de LBC-NVK op www.lbc-nvk.be en via www.facebook.com/vakbondlbcnvk

take down
the paywall
steun ons nu!