De Terzake-uitzending was nog niet afgelopen of ik werd overspoeld met reacties van jongeren die zich konden vinden in mijn woorden. In de tsunami van reacties zaten niet enkel pakkende getuigenissen, maar ook heel wat jobsuggesties. Sales, creative writing, vertaalopdrachten,… Allemaal mensen die me willen helpen. Het is nog wachten op het eerste voedselpakket. Zou de VDAB niet beter twitter-curssussen geven aan pas afgestudeerden in plaats van tips over hoe je een goede motivatiebrief opstelt?

Bottom line is, er zijn te weinig jobs. Mama zit thuis zonder werk, dochter ook. Samen laten we elkaars brieven lezen, samen treuren we om jobs die we aan onze neus voorbij zagen gaan. Zij moet op outplacement, ik niet. Maar we zullen allebei snel werk hebben, mocht er gewoonweg meer werk zijn.

In Vlaanderen valt het nog allemaal wel mee, hoor ik Muyters zeggen. Ik ben blij dat ik geen Griekse, Spaanse of Portugese ben. In het restaurant waar ik nu enkele dagen per week aan de slag kan, werk ik samen met een 24-jarige Portugese. Hoogopgeleid. Heeft nu werk gevonden in het Gentse, en klust bij in het weekend omdat ze financieel verstikt is geraakt in haar zoektocht naar werk. Ze vertelde me dat in je in Lissabon niet alleen geen werk vindt waarvoor je bent opgeleid, voor elke vacature als afwasser staan er minstens 50 (hoog)gediplomeerde jongeren aan te schuiven. ‘Wie wil werken, werkt’ is minder evident hoe zuidelijker je gaat.

De schande van de jeugdwerkloosheid

Johan Van Overtveldt, hoofdredacteur van Trends schrijft

Werkloosheid is altijd en overal een maatschappelijke schandvlek maar is het dat zeker wanneer het om jongeren gaat. Op persoonlijk en mentaal vlak weegt de status van werkloze erg zwaar door bij jongeren. Niet enkel wordt hun nog pril zelfvertrouwen grondig ondermijnd, ook hun maatschappijvisie ondergaat al snel een negatieve of cynische punctie. Bovendien is in de huidige context van de Westerse samenleving de maatschappelijke kost van die jeugdwerkloosheid gewoon onaanvaardbaar.

Jongeren die thuis zitten en niets doen, dat is niet goed voor de moraal. Dat klopt. Dat heb ik persoonlijk ervaren, en dat heb ik kunnen lezen in de tientallen reacties die ik kreeg op mijn blog. Prille twintigers die het niet meer zien zitten en de depressie nabij zijn, gewoon omdat ze geen werk hebben. Zelfvertrouwen is het grootst op de dag dat je afstudeert, maar nadien gaat het pijlsnel naar beneden. Want je weet veel, maar eigenlijk kan je (nog) niets. Je solliciteert. Opnieuw. Opnieuw. En tegen dat je op gesprek mag voor een job waarvan je gewoonweg weet dat je die goed zal doen, ben je een angstig konijntje geworden dat eigenlijk het liefst ver weg in een diep hol kruipt. Probeer dan maar eens overtuigend over te komen.

Van Overtveldt heeft schrik voor onze maatschappijvisie. Maar ik denk dat hij zich nog geen zorgen hoeft te maken. Jongeren zijn vandaag vrijwel meer bezig met hun pensioen dan dat ze zich vragen stellen bij onze maatschappij. We accepteren dat we langer zullen werken, dat we zelf in ons pensioen moeten voorzien en dat we de vergrijzingskost moeten dragen. Dat is toch geweldig? In ruil daarvoor willen we wel werk en werkzekerheid. Philippe Muyters zei gisteren in Terzake dat we best eerst stages volgen en ervaring opdoen. Maar zonder vooruitzichten op een vaste job, word ik daar niet bepaald vrolijk van. En vooraleer ik aan pensioensparen doe, wil ik toch wel eerst een vast inkomen.

Waar Van Overtveldt een punt heeft is dat jongeren vandaag gestraft worden door een kronkel in het beleid dat het werkgevers bijzonder moeilijk maakt jonge krachten aan te werven. Ook Europa maakt het ons niet gemakkelijk. De EU houdt de vinger aan de pols wat onze begroting betreft en publiceert ‘zorgwekkende’ werkloosheidscijfers. Maar welke ruimte laat ze de lidstaten nog om in haar jeugd te investeren? In de zorgsector bijvoorbeeld. Er werden zelfs Spaanse verpleegsters naar België gehaald om voor onze bejaarden te zorgen, maar ondertussen zijn de vacatures daar onder meer door besparingen met een kwart gedaald.

Jeugdopstand

Van Overtveldt sluit af met

Er lijkt een mirakel nodig om te beletten dat er een moment komt dat de huidige generatie jongeren het echt niet meer neemt dat zij platgedrukt wordt in een dergelijke double whammy. Eigenlijk is het zelfs een klein beetje verbazend dat daar nog geen duidelijker zichtbare tekenen van een dergelijke jeugdopstand opdoemen.

Ik geloof niet in mirakels, maar ik geloof wel dat er nog voldoende mogelijkheden zijn om meer jongeren aan het werk te krijgen. Een verloren generatie zijn we niet. Maak gebruik van ons! En ondertussen… blijven we solliciteren, en mama ook