Een ontmaskering
van de charmante leugen.[1]

Dinsdagnamiddag, exact 15.56 nu. Weldra zal de grote exodus
beginnen. Duizenden pendelaars die bevangen door koortsige haast ’s morgens en
atavistische berusting later op de dag heen en weer suizen tussen thuis, werk
en vice versa. Tussen bureaus (of iets meer trendy gezegd: werkeilanden) en
schoolpoorten, keukens, brievenbussen en tv’s. Met af en toe het occasionele
kleine drama en genietbaar toeval  als
toetje. Zoals een dodelijk ongeval op de ring of een afscheidsdrink van een
collega die uitloopt in een hedonistisch drankfestijn in één van de vele
stationsbuurten die dit land rijk is.

Ikzelf zit momenteel thuis. Werkzoekend of werkloos. U kan
zelf kiezen welk etiket u me opplakt. De afgelopen maanden ben ik namelijk
reeds zodanig veel geïnterviewd, getest en (af)gekeurd dat een (voor)oordeel
meer of minder er gerust bij kan. Want geef toe, er wordt heden ten dage een
zekere flexibiliteit verwacht…

Ambitie, creativiteit, gedrevenheid, flair, uitstraling, ….
Patserige woorden geflankeerd door grote foto’s van lachende mensen. Teneinde
hetze te vermijden staan er ook foto’s van Afrikaanse en Aziatische medemensen
in het rijtje. Want interim-bureaus discrimineren niet …. Die gedachte alleen
al is krankzinnig meneer!  Yeah right ….

You’re going to make it after all!                                                                                       

Met dit soort kitscherig vermomde propaganda wordt de
sollicitant geconfronteerd als hij voor de zoveelste maal rijksregisternummer
en geboortedatum meedeelt. Als hij tot in den treure toe en met de glimlach op
het gelaat opdreunt interesse te tonen in een job die eruit bestaat dozen te
vullen en dicht te plakken.

Liegen is een vitaal onderdeel van elk sollicitatiegesprek.
Ik weet het, dit is een uitspraak die choqueert[1].
Afhankelijk van de persoon die aan de andere kant van de tafel zit, gaat het
hem om kleine of grote leugens. Maar laat ons eerlijk zijn: niemand, maar dan
ook niemand zal volledig de waarheid spreken als er geld mee gemoeid is. Kwestie
van mensenkennis en berekend risico. Maar … opgelet! Men moet altijd de zin
voor verhouding blijven bewaren, ook als men liegt. Eigenlijk, vooral als men
liegt.

Deze tekst is al zeven alinea’s lang, so let’s quit the crap: zoeken naar werk in Vlaanderen anno 2015 is
een vies, frustrerend en absurd gegeven. Vele mensen, waarvan velen met een
hoger IQ en een economischer kijk op de zaken dan ik hebben hierover reeds
geschreven en gesproken. Maar dan nog, alle analyses en gevoelsuitstortingen ten
spijt ontbreekt er iets. Waar is de passie, het vlijmscherp proza, de
(zelf)spot?

Werkloos én schrijver …. Dus hey, hier gaan we dan. Zoekend
naar werk kan er misschien ook nog iets achterblijven op papier dat de moeite
waard is om gelezen te worden. In een land waar de staatssecretaris voor Asiel
en Migratie oproept om de boten te doen zinken voordat ze de Europese kust
bereiken, is enige vindingrijkheid aangewezen!

Deze morgen waren we opnieuw de baan op. Naar Leuven deze
keer.

Na een hectische avond tijdens dewelke ik met koude
vastberadenheid alles voorbereidde wat er voor te bereiden viel: motivaties,
informatie over het bedrijf in kwestie en waarom de job als onthaalmedewerker
mijn roeping  in dit leven en alle
volgende mag, kan en moet zijn!

Zal het zo zijn? Adrenaline en hoop. Een concreet plan smeden,
de meest formele outfit uit je kleerkast halen, vloeken omdat je lievelingshemd
ineens twee maten te klein is.[1]
Tenslotte de kledij klaar hangen zoals een ridder zijn harnas aan de vooravond
van een alles beslissende veldslag. Dan slapen (of iets dat erop lijkt.)

Wakker worden om vijf uur dertig dankzij andermans’
ochtendseks en in de badkamer de strijd aangaan met een gigantische,
voorhistorisch uitziende spin die manisch rondjes crost in de wastafel.

In Brussel-Zuid tot de vaststelling komen dat de geplande
trein richting Leuven is afgeschaft. Zin krijgen om luidop te vloeken en dan
reeds na drie seconden beseffen dat zoiets lachwekkend en nutteloos is. Tot het
inzicht komen dat je dik twintig minuten later zal zijn. Een inzicht dat even
ongewenst is als het onwettige kind van een getrouwde vrouw. Willen bellen naar
het bedrijf in kwestie maar dan opnieuw tegenslag. De GSM heeft de geest
gegeven … O God waarom? Ik had die spinnenkop nochtans gevangen in een glas en
netjes aan de voordeur buitengelaten!

Oké dan, je beweert communicatief te zijn meneer. Bewijs het
en schep hierover op als je wederom je arbeidskrachten de hemel inprijst. Neem
de zaken in handen. Doe iets. Creëer!

De eerste man die ik aanspreek is een stationsbeambte die me
futloos informeert over een wederom ge-wel-dig feit in ons op winst en nut
gebaseerd terrarium van een maatschappij. Want er bestaan geen openbare
telefoons meer.

Komaan, wat voor een naïef muurbloempje ben ik wel te denken
dat er communicatiemogelijkheden voorhanden zijn in een internationaal station?
Wat ga je hierna uitkramen, dat je enkels seks wilt hebben met iemand die je
heel graag ziet?! Get real you pussy!

Het grote uurrooster in de inkomhal zit op mij te loeren
zoals een gier naar een stervende. Ik kan het bijna horen: een leep,
brommend gelach. Een GSM, een GSM, mijn koninkrijk voor een GSM!

De tweede man die ik aanspreek, kijkt me aan alsof ik een met
pestbuilen overwoekerde bedelaar ben. Vreemd, hij draagt nochtans een kostuumvest
en een hemd. En hij is ook blank. En een man! Van je soortgenoten moet je het
hebben!

Zou het dan toch kunnen? Bestaat de arrogante, blanke man
echt? Hemeltjelief!

Ik weet verdomme goed genoeg dat blank, man en goed gekleed
in negentig procent van de gevallen positief nieuws betekent voor de eigenaar
van de persoonskenmerken in kwestie.

Ah, de vele momenten op luchthavens dat ze me gewoon lieten
doorlopen, zelfs al was ik één keer zo zat als een Zwitser en een andere keer
compleet opgefokt door een mix van cocabladeren en een obscure ‘energiethee’
die ik enkele uren voordien in het centrum van Lima had gekocht. Of die keer in
Tel-Aviv toen ik ’s avonds overal kon rondlopen zonder verkracht te worden en …
         

Omdat ik het juiste kleurtje heb. Anders, dan hadden ze
tijdens bovenstaande voorvallen mijn zwarte kont bont en blauw gemept en me met
professionele brutaliteit in de boeien geslagen.

Enfin, het punt is dat mensen die aan de top van de
voedselpiramide staan een beetje meer grootmoedigheid mogen tonen! Zelfs al
draag ik ‘maar’ een hemdje en vestje uit de H&M! Of misschien geven mijn
baardje, quasi kale kop en minzame glimlach de indruk dat ik lid ben van één of
andere sekte.

“Namaste. Hebt u het
geluk al gevonden meneer?”

Neen, Let’s face it. Voor
dat rolletje zijn mijn schoenen te chique.

In totaal nog een tiental mensen vragen om te mogen bellen en
steeds opnieuw genegeerd en afgewezen worden. Meer woorden maak ik daaraan niet
meer vuil.

Op de trein dan maar … met een jongen. Een mooi exemplaar,
strak in het pak én Engelstalig. De GSM in kwestie is even modern en
hoogontwikkeld als zijn eigenaar. Maar ik heb eindelijk het bedrijf aan de lijn
en verwittig hen van mijn vertraging. De jongen in kwestie wordt uitvoerig
bedankt en ik kom te weten dat hij Spaans en stagiair is bij één of andere Europese
instelling.

Zonder te willen vervallen in het grote, linkse “arm
Vlaanderen”- cliché maak ik toch even de bedenking dat dit land qua sociale
samenhang op zijn laatste benen hinkt. Zelfs niet alle helfies ter wereld kunnen dit bedekken: het eigen volk is
afstandelijk. Omdat het bang is? Omdat het moe is? Omdat het dom is?

Het gegeven dat ik geen antwoord kan bieden op voorgaande
vragen , deprimeert me even zeer als de lijzige regendruppels. Als doorzichtige
miniatuurkometen glijden ze langs het raam van de wagon. Even vergankelijkheid
als de belofte aan zekerheid binnen een systeem waar de weinigen veel hebben en
de velen weinig.[2]

Welke mens zou in deze situatie, op zo een moment  regendruppels vergelijken met doorzichtige
miniatuurkometen?[3] Wat
zit ik hier eigenlijk te doen? Onbewust alles in me opnemen om het later tot
literatuur te transformeren? Of wacht ik gewoon tot de trein in Leuven stopt? You tell me.

Wie zijn al die mensen, die als reptielen in de ochtendzon,
roerloos voor zich uit zitten te staren? De meerderheid gebogen over hun I-Pad
of Smartphone. Stuk voor stuk gefascineerd door alweer een charmante leugen:
wie braaf is krijgt lekkers, wie stout is de roe.

Ik zou graag één van hen zijn. In een zwakker moment dan. Want
de kern van al het drama in ons leven is dat we om overgave smeken als het
slecht gaat maar diezelfde overgave weigeren als het goed gaat.

Aan de andere kant: elke queeste naar een inkomen, elke
sprong naar een kans, doet mijn hart overstromen van levenslust. Van een
primitieve maar zalige drang tot zijn en doen![4]

Enkel wie Het Gevaar kent, kan leven zoals het hoort: met
overgave! Met een beetje geluk kan je Het Gevaar in de ogen kijken en het
navertellen. Met nog één schepje geluk meer kan je de kleur van zijn ogen
onthouden.

Ofwel zijn mijn schepjes geluk op, ofwel moet ik ze nog
krijgen want ondanks mijn Calvarietocht naar Leuven kreeg ik later op de dag te
horen dat het bedrijf had gekozen voor een interne kandidaat die ze de dag
voordien hadden gesproken.

Uiteraard, de dag voordien. Toen ik op een terras in het
centrum van  Turnhout zat, aan het
bekomen van de bad trip die elk
bezoek aan mijn zwaar dementerende grootmoeder eigenlijk is.

Hoogtepunt van dat bezoek was een bijna vechtpartij tussen ons moemoe
en een andere bewoonster met als inzet een doos pralines gevolgd door een
hysterische woedeaanval van een oudere man in een rolstoel die zich als een
soort van kreupele Don Quichote begon te moeien met de wanhopige interventie
van een eenzame verpleegster Lang leve de besparingen in de zorgsector! Ja, de
waanzin is overal, jong of oud werkloos of gepensioneerd: het leven is een
strijd!

Toen dus, toen belden ze mij met het quasi bevel naar Leuven
te komen. Want ze waren dringend op zoek naar een invulling voor de vacature
van onthaalmedewerker.

Wel, er is één ding waar ik niet meer dringend naar op
zoek ben en dat is een antwoord op de vraag of het absurdisme in dit land een
kunststroming is of een levensstijl …

Nu is het naar de avond toe en ik speel met het idee een
geheel van essays en columns over werk zoeken en (over)leven in het Vlaanderen
van de Nieuwe Vlaamse Ambetanterikken ‘Vreemde verhalen uit een vreselijk
Vlaanderen” te noemen.

Vreemde verhalen want …

waarschijnlijk ben ik een zeldzame kruising tussen een mens
en een engel: teveel mens om zonder menselijkheid te kunnen en teveel engel om
die menselijkheid consequent te verdragen. Ja, dat is wel een prachtige
verklaring voor al de tegenstellingen en kronkels in mijn ziel. Zodanig
prachtig zelfs dat het eigenlijk geen verklaring meer is, maar wie geeft daar nu
een kloot om? Ik alvast niet enneuh …

… iedereen geboren in de jaren ‘80: maak je geen zorgen over
de toekomst want in wezen hebben we er geen: het schip zinkt en het laatste
lied wordt gespeeld, de laatste glazen worden geschonken. En tussendoor krijst
de echo van oorlog en crisis als een vondeling op de stoep van “onze”
maatschappij. Spijtig dat we geen grote verhalen meer hebben om het krijsen te
stillen. Kom vrienden: reikt elkaar de hand, de lippen en het lijf. Laat ons
dansen. Ja, laat ons dansen en schransen en gek doen voordat ze kloppen aan
onze deur.

Vreselijk Vlaanderen want …

ik word kotsmisselijk van een andere incarnatie van ‘de
charmante leugen’: namelijk dat de eindverantwoordelijkheid voor het vinden van
een job stelselmatig bij de werkzoekende zelf ligt, terwijl er een structureel
tekort is aan arbeidsplaatsen.

Uit een Belgisch rapport uit 2012 blijkt dat er de laatste
jaren vier keer meer werklozen zijn dan beschikbare arbeidsplaatsen. Als je
mensen verplicht tot het vinden van werk en hen daarop beoordeelt, dan lijkt
het mij logisch dat er voldoende arbeidsplaatsen voorhanden zijn. Anders houd
je een groep mensen verantwoordelijk voor iets waar een groot deel niet in kan
slagen. Dat is niets meer en niets minder dan een hoop dampende bullshit. Goed
voor de moestuin maar verder compleet nutteloos.

Dit discours past in de tijdsgeest waarin hardnekkige
maatschappelijke problemen worden verengd tot persoonlijke problemen van onwillige
luilakken of misfits[5]
die hoognodig door scholing[6]
moeten worden bijgeschaafd. Mensen zonder ambitie die de hardwerkende Vlaming
ook nog handen vol geld kosten.

Mensen zoals ik en duizenden anderen die test na test en
gesprek na gesprek doen voor de meest idiote en onzekere jobs.

Mensen zoals ik en duizenden anderen die in hun studententijd
op theoretisch vlak doorhadden hoe de vork aan de steel zat en het nu op
praktisch en persoonlijk gebied ondervinden. Namelijk dat de slogan: “Ik hou ze
arm, hou jij ze dom!” nog altijd klinkt als een klok. Alleen is ‘meneer
pastoor’ vervangen door ‘de media’ en draagt ‘meneer de eigenaar’ een blits
polshorloge en een hipsterbril in plaats van een monocle en een hoge hoed.

Mensen zoals ik en (hopelijk!) duizenden anderen die niet
langer de wortel voor hun neus achterna lopen en tussen de lijntjes van
het sociaal contract beginnen lezen.

Waar zal dit eindigen? In mijn even dystopische als filmische
fantasie eindigt het in een door smog verstikte, overbevolkte miljoenenstad
waar in de arena sollicitanten het opnemen tegen levende, genetisch
gemanipuleerde reuzengroenten. De winnaar krijgt een tijdelijke job bij de
lokale fastfoodgigant. Gevechten op leven en dood! Bloed! Tomatensap!
Spektakel! De tweede plotlijn maakt dan dat ik een geheime relatie begin met de
dochter van de stadhouder en alzo eindig als leider van de Grote
Werklozenrebellie. Op een tamme komkommer rijden we tenslotte de zonsondergang
tegemoet terwijl de eindgeneriek in beeld verschijnt …

Maar terug even serieus nu!

Het zogenaamde ‘activeringsbeleid’ en de ‘interim industrie’
zijn namelijk niets meer dan excuses om te camoufleren dat de staat (of wat er
nog van overblijft),  compleet machteloos
is om arbeidsplaatsen te creëren in een neoliberale samenleving. De
geest van Thatcher en Reagan is alive and
kicking. Make no mistake about it!

Ik vraag me nog altijd af waarom politici blijven beweren dat
ze werk gaan creëren, de werkloosheid gaan wegdrijven maar zich vervolgens niet
uitspreken tegen het neoliberalisme …  

Maar goed beste lezers, als ik meer nieuws heb en u een
antwoord kan geven bel ik u zeker terug! 🙂

© P. Quack 2015

[1] …
of ik twee kilo verdikt ben MAAR WE MOETEN POSITIEF BLIJVEN VERDOMME!

[2]
Buiten zorgen, huishuur die betaald wordt met spaargeld en af en toe een
neiging tot vage, socialistische clichés.

[3]  Iemand die talent heeft? Vraag het anders aan
het grote boze uurroosterJ.
(Als je durft!)

[4] En
avontuur! In Technicolor ®!

[5] Ik
ben dan bijvoorbeeld een misfit, get the picture?

[6]
Zoals een cursus ‘Hoe maak ik een CV?” voor mensen met een hoger diploma die
heelder dagen niets anders doen dan CV ‘s opmaken.

[1]
Omdat het waar is schatjes!

[1]
‘Wie wil werken, vindt werk! Echt wel, we bellen u zeker terug!