Vandaag
sprak ik met een ondernemer-restauranthouder die 27 personen
tewerkstelt. Een gesprek ga ik het niet noemen, want een gesprek
veronderstelt een opbouwende dialoog en dat was het eigenlijk niet.

Hij
veroordeelde spoorstakingen als pesterijen voor de mens en
verheerlijkte zwartwerk als zijnde noodzakelijk voor de economie. De
“enorme” lasten die hij moet betalen en de vraag van vooral
migranten-profiteurs om een bewijsbriefje voor een nep-sollicitatie
vormden zijn aanklacht tegen ons maatschappijmodel.

Ik
kreeg weinig kans om weerwerk te bieden want een luisterend oor is
blijkbaar een gebrek bij de meeste ondernemers.

Hij
stelde: “Je moet goed beseffen dat ik 27 gezinnen te eten geef.”
Deze stelling doet bij mij de stoppen net niet doorslaan. Dit ruikt
naar paternalisme, we zijn zo goed om het volk uit onze hand te laten
eten.

De
werknemer –
ik
spreek liever over arbeiders want dat zijn de meesten onder ons ook
al zijn we zogezegd KADERLID –
verdient
meer respect. De arbeider verhuurt zijn arbeid aan de werkgever en
hij krijgt daar normaliter een rechtvaardige vergoeding (loon) voor.
De geproduceerde goederen kunnen door mensen met voldoende koopkracht
, dankzij
de index-aanpassingen, aangekocht worden, zo wordt welvaart gecreëerd
door de handen van de arbeider. Ik ben niet te beroerd
om
te stellen dat de ondernemer hier investeert
maar stellen dat de arbeider uit zijn hand eet dat is iets vanuit het
Daenstijdperk. Een tijdperk dat door sociale strijd achter ons ligt .
Als we echter niet opnieuw ten strijde trekken, dan zal Daens moeten
verrijzen.

Kop
op, rode kameraden en groene vrienden, allen in actie op
6 november.