De Vlaamse regering heeft blijkbaar de oplossing gevonden om meer mensen aan het werk te krijgen. Met de jobkorting en als het niet lukt heeft de Vlaamse regering nog de gedwongen gemeenschapsdienst of noemen we het dwangarbeid in petto. Een aanpak die we gerust repressief mogen noemen.  

Blijkens een studie van het ACV is de werkzaamheidsgraad van degenen die in Vlaanderen  als een citroen uitgeperst worden veel hoger dan het Europees gemiddelde. Hier worden de werknemers van tussen half in de twintig tot half in de vijftig bedoeld. De lage werkzaamheidsgraad in zijn totaliteit is vooral het gevolg van de lage tewerkstelling van jongeren die geen of weinig diploma hebben en door ouderen die door de bedrijven uit de markt gestoten worden.

Met de aanpak van Jambon en co zullen ze er zeker niet geraken. De regering gaan immers voorbij aan het feit dat gaan werken niet alleen over de arbeid als geïsoleerd fenomeen gaat maar om veel meer.

Stabiele woonst: iemand die niet zeker is van een min of meer vaste stek zal moeilijk werk vinden want werken buiten de eigen omgeving is voor de meesten van de doelgroep niet vanzelfsprekend. Betaalbare woningen voor dit publiek is van het allergrootste belang.

Goed openbaar vervoer: de meesten van die werklozengroep hebben geen eigen auto en moeten met een degelijk openbaar vervoer naar het werk kunnen.

Geen discriminatie: omwille van leeftijd, gender, afkomst of religie worden sommigen uitgesloten hier moet sterk op toe gezien worden.

Kinderopvang: Ook zij die geen werk hebben moeten van een kinderopvang tegen betaalbare prijs kunnen gebruik maken. Iemand die geen plaats vindt voor zijn kinderen kan immers niet gaan solliciteren.

Rechtvaardig loon: het kan toch niet de bedoeling zijn om werkende armen te creëren

Mensen volwaardig werk verschaffen is een grote uitdaging en omvat zowat alle beleidsdomeinen, het alleen over arbeid hebben getuigt van onwil en kortzichtigheid.