De Arabische wereld zit volop in een democratiseringsgolf. na Tunesië en Egypte stroomt het volk in Bahrein, Lybië en Jemen naar democratisering. Het is nog te vroeg om te oordelen, maar een grondige afwijzing van de gewelddadige repressie in Lybië dringt zich op.

Het Westen, dit wil zeggen de VS en de Europese Unie, hebben jaren de Arabische dictators gesteund. Tegen de eigen democratische waarden in trouwens. Wat er in de autocratische Saoudi-Arabische staat zal gebeuren, valt af te wachten. Die gebieden zijn olierijk, trouwens.

De wereld evolueert – in zoverre we kunnen zien – naar meer democratie.

Wat niet mee evolueert, is de kwaliteit van de democratie. Democratie is ook geen synoniem met welvaart en welzijn. Want het kapitaal overheerst nog steeds en daar is geen evolutie te bespeuren. Ook de kristelijke kerken hebben zich ook ondanks de Reformatie niet tot de democratie bekeerd.

Wij mogen niet vergeten dat zelfs Maarten Luther zich tegen het volk keerde.

Dat men de boodschap van Jezus de Kristus inbetonneerde in wereldvreemde dogmatiek speelt nog mee. Men heeft die boodschap bedolven onder een betonnering van dogma’s.

Vooral de Rooms-Katholieke Kerk is een autocratische mannenclub gebleven. Ook dat zal moeten veranderen. Want men kan niet ongegeneerd het geloof tegen de Liefde en hoop blijven hanteren.

De Roomse Kerk doet nog steeds alsof men geen inspraak aan de massa gelovigen moet verlenen. Alle pogingen tot vernieuwing lopen dood op de louter mannelijke hiërarchie van Curie en bisschoppen. Het gaat over respect voor de ‘geloofsgemeenschap’. De echte vernieuwing van het concilie is niet doorgebroken.

Structuren zijn er voor de mensen en niet omgekeerd. Alleen angst en macht beletten de doorbraak van die Liefde.

Uw Tijdingen