Greet

lap, we zijn nog maar net begonnen met het raporteren van het fantastische Kunstproject Welvaert aan het Antwerpse MAS en het is al gesloten.

Geen paniek, we gaan gewoon door.

‘Bar Paniek’ is gesloten, het kloppend hart, het bruin café met elke dag verse soep en boeiende verhalen. Welvaert, het project zelf kan, wat er ook gebeure, niet gesloten worden want het staat los van de materie, het is een onderzoek van het kunstenaarscollectief Time Circus. Hun interventie in de stad, vanop hun drijvende pontons in het Bonaparte dok, hield altijd rekening met de Vlaamse, de Antwerpse realiteit. Een kluwen van goed bedoelde regels en wetten die de samenleving organiseert. Buurt, stad, provincie, gewest, land, Europa, de wereld.

Wie hier op DWM het eerste filmpjes /nog/ eens bekijkt hoort hoe groot de dromen zijn, voelt hoe het collectief barst van positieve energie en ik kan getuigen dat dit vandaag nog niet is veranderd.

Toen ik, na een paar maanden buitenland, op het ponton aankwam was Bram met twee gidsen aan het praten. Voor Hilde, die al een tijd de bezoekers gidst werd het wat veel om alleen te blijven doen en Rahma had zich aangeboden om de taak samen te verdelen. Een win-win situatie, want Rahma is Nederlands aan het leren en gaat zo flink wat praktijk- ervaring opdoen. Win-win, is essentieel voor Welvaert, alles werkt daar op dit principe, vrijwilligers werk waar iedereen beter van wordt.

Ik luisterde naar Bram en hoorde hoe moeilijk het nu is, de pontons liggen er verlaten bij, “tydelijk gesloten”. De dagelijkse activiteiten die vanaf mei zouden doorgaan staan ‘on hold’. Wie de grenzen opzoekt wordt daar geconfronteerd met de beperking van de vrijheid maar die confrontatie is leerzaam …

en Welvaert wil altijd leren.

“Waar is iedereen?” vroeg ik, “in de Gasfabriek” zei Bram en “ik moet daar nu dringend ook naar toe”

Time Circus heeft daar z’n atelier. Toen ik daar aankwam zag ik dat het, ondanks de sluiting van de pontons aan het MAS, goed gaat met Welvaert. Ik blijf er samen met hen in geloven. Ik starte mijn camera en …

Je kent mijn handycam-stijl een beetje, ik vertelde jou ook hoe ik als uitbollende professioneel regisseur steeds worstel met de beeldvorming, met de journalistiek manipulatie van nieuwsgaring en documentaires. Ik ga steeds verder in de deconstructie van mijn beeld-taal, ik wil het allemaal wat open laten en toch mijn verhaal vertellen. Alhoewel ik weg wil van de klassieke berichtgeving geraak ik, geconditioneerd door jarenlang meedraaien in de broadcast-sector, er ook niet los van.

Toen ik eens op een zonnige zomernamiddag in een donker filmzaaltje zat te genieten van een trage Bill Viola film besefte ik hoe elitair Kunst soms kan zijn, hoe iets, wat prachtig en boeiend is voor iemand, volledig ontoegankelijk kan zijn voor een ander.

Ik kan het filmen niet laten en blijf zoeken naar stijl en inhoud. Onder de paraplu van de Kunst mag ik zoeken, kunst staat los van de economische dwang. Bij Welvaert voel ik mij goed, zonder concrete afspraken blijkt wel veel samen te vallen. Ik hoop dat de meegestuurde video ook bij jullie goed valt, samenvalt met de droom van DWM.

A suivre.

Abraço

John