Open brief -

Wel of niet bang?

Ik ben geen journalist, geen antropoloog, ik ben niet iemand die enige ervaring heeft met het analyseren van situaties op papier. Ik ben een 22-jarige studente die heel erg probeert te luisteren naar de boodschap die Parijs ons vrijdagavond probeerde duidelijk te maken: ‘Wij zijn niet bang! Wij zijn niet bang!’ 'Terroristen hebben angst geplant maar onze tranen laten hun zaden niet groeien...'

maandag 16 november 2015 12:24
Spread the love

De daad van vrijdagavond was extreem hard, oneindig triest, verschrikkelijk erg, geen woorden voor. Twee dagen al prop ik me vol met wat er geschreven wordt over deze zwarte vrijdag. Nieuwssites, Facebook, Twitter, journaals, voor en tegen, links en rechts. In mijn achterhoofd de zin die massaal gedeeld wordt op Facebook: ‘Wij zijn niet bang!’.

Steeds denk ik terug aan die herinnering, waarin ik m’n kleine broertje treiterde. Niet erg: gewoon stiekem gemene dingen fluisteren tot hij ontplofte. Hij moest de hoek in, want ‘zo doe je niet tegen je zus’!

De gal die nu gespuwd wordt door een woedende menigte op twitter gaat branden. Maar tussen al die oneliners waar mijn maag van in de knoop raakte, las ik ook extreme nieuwsberichten.

Het journaal zaterdag om 7 uur oogde zwart. Even zwart als dat van zondag om 8 uur. De redactie is duidelijk: Gruwel! En het kon nog erger! En het wordt nog erger! Het is oorlog, en die grenzen, wat daar mee te doen?

‘Wij zijn niet bang!’ ‘Wij zijn niet…!’ Noem me naïef of jong of partijdig maar ‘fuck it’: ik ben verschrikkelijk bang! Ik ben bang van al die pure kwaadheid, de recuperatie van Hitler op social media, bang geworden van nationalisme, verdomme!

Ook word ik bang wanneer alternatieve kanalen vragen stellen bij de oorzaak en de gevolgen. Waarom bombardeerde die man ons? Wie staat er aan onze grenzen? Waarom krijgen we maar bepaalde partijen te zien op het nieuws? Er is een ommezijde en een alternatief. Wat als ik op een dag die dingen niet meer hoor?

Wat als op een dag de angst en terreur als enige wereld worden voorgesteld? Wat als over een week deze storm gaat liggen maar de gal nog blijft hangen aan hoofden van mijn vrienden, van mijn buren of vluchtelingen?

En op m’n netvlies komt het beeld van m’n broertje die rood van woede in de hoek staat: al zijn vertrouwen verloren in mij, als zijn lieve zus. Teleurstelling is licht ontvlambaar. Ik ben bang van mijn nichtje, van mijn buurman en mijn klasgenoot.

Hoe gemakkelijk was het voor hen om harde stellingen te poneren dat het zus en zo in elkaar zat. Hoe gemakkelijk was het voor hen om hun profielfoto rood wit en blauw te kleuren. Met een post eronder: sluit alle grenzen!

Ik ben zo bang van woorden als De Moslim, De Vluchteling, De Oorlog. Woorden die holler en holler klinken, minder en minder achtergrond krijgen. Zwart- wit, roekeloos, eenzijdig, radicaal, kop in het zand, eigen volk eerst,…

Ik voel me als een kleuter die schreeuwt om aandacht. Een schenenschopper. Hoe komt het dat ik zo erg het gevoel heb het niet eens te zijn met zo veel dingen en me daar erg alleen in voel. Een vriendenkring, een lief, een vader die naar me luistert maar daar stopt het want het journaal van 9 uur begint.

Als ik vandaag een wens mocht doen, dan zou het zo’n cliché zijn dat iedere god me zou uitlachen. En daar ben ik zo verschrikkelijk bang voor!

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!