De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

Weinstein en soortgenoten

Weinstein en soortgenoten

maandag 16 oktober 2017 17:54
Spread the love

Een nieuwe lente, een nieuw geluid. Met deze gedachte in het achterhoofd wil ik al jaren een nieuwe start maken. Maar het verleden haalt me telkens weer met rasse schreden in en sleurt me ongemeen hard opnieuw de dieperik in.

Ook deze ochtend hoorde ik een nieuw geluid. Hoewel nieuw. Eerder het geluid van het verleden, het geluid van afschuw, van een nog steeds gierende angst, het geluid van kokhalzen.

De verhalen over Weinstein doen de rillingen over mijn rug lopen, maken me misselijk. Tom Heremans (DS 10/10) mag zich terecht afvragen of er iets mis is met mannelijke vijftigers. Maar bespeur ik daar een laconieke ondertoon? En waarom die leeftijdsgrens? Seksuele intimidatie is van alle tijden, maar ook van alle leeftijden.

Men kan zich tevens afvragen of een daadwerkelijke machtsverhouding een voorwaarde is voor het optreden van seksueel grensoverschrijdend gedrag. Helaas leeft er in vele mannenhoofden de perverse gedachte dat zij, door wat er daar tussen hun benen hangt, sowieso de sterkere en bijgevolg machtigere zijn.

En natuurlijk wordt er veel gezwegen, dit is nog niet eens het topje van de ijsberg. Wat nu voer is voor debat is misschien dat ene sneeuwvlokje dat op de top neerdwarrelde.

Wij zwijgen uit schaamte, schuldgevoel, pijn, misschien uit een zinloze poging om alles te relativeren. Maar vooral omdat de stempel slachtoffer ons nog kleiner doet voelen, ons nog zwakker maakt.

En zo gaan we door, zo leven we verder. De neerbuigende of ronduit vulgaire opmerkingen lachen we weg. De zogezegd verloren hand onder onze rok slaan we weg, soms met een verlegen glimlach, soms wat kordater. We leren bij. En dan vervolgen we onze weg.

Maar ’s avonds in bed, wanneer de nacht ons opslokt, vallen we uit elkaar. Dan moeten we (nogmaals) kokhalzen en lijkt het wel alsof we nog meer van onszelf walgen dan van hem.

’s Morgens wordt het puzzelen geblazen en proberen we de beste versie van onszelf in elkaar te steken. Een beetje beschadigd, maar nog steeds in staat het hoofd te heffen. Dan geven we de dag een nieuwe kans. Dan geven we de man een nieuwe kans.  

take down
the paywall
steun ons nu!