We zouden verdomme veel kwader moeten zijn

We zouden verdomme veel kwader moeten zijn

woensdag 24 september 2014 12:54
Spread the love



Joeri Thijs is klimaatcampaigner bij Greenpeace België

De onheilsberichten over de klimaatverandering en
hoe de toekomst er zal uitzien voor wie na ons op deze aardkloot rondloopt:
wellicht ben je er intussen immuun voor geworden. Maar dat is precies waarop de
vaandeldragers van ons huidige, onduurzame model hopen. Zouden we dan niet veel
kwader moeten zijn?

Begin deze week bereikte het zee-ijs aan de
Noordpool zijn kleinste
oppervlakte
van het jaar. Het ijs van de Noordelijke IJszee groeit aan
tijdens de winter en smelt – steeds sneller – tijdens de zomer. De acht
diepterecords voor de omvang van dit poolijs zijn gemeten in de voorbije acht
jaar. Maar de berichtgeving hierover is niet veel meer dan een jaarlijks
terugkerende onheilstijding, waar de meeste mensen geen acht meer op slaan.

Toch kan de potentiële impact van dat smeltende
zee-ijs moeilijk overschat worden. Die witte vlakte boven aan onze planeet is
namelijk van cruciaal belang voor klimaatregeling van onze planeet. IJs
reflecteert het zonlicht, terwijl donker oceaanwater net de warmte absorbeert.
Het afkalven van het noordpoolijs heeft volgens Britse expert Peter Wadhams de
voorbije decennia een bijkomend opwarmingseffect veroorzaakt dat gelijkstaat
aan wat de mens gedurende twintig jaar aan CO2 in de lucht pompt.

Volgens de meest sombere voorspellingen krijgen we
binnen vijf à tien jaar al volledig ijsvrije zomers aan de Noordpool. Dat moet als
muziek in de oren klinken voor oliebedrijven en industriële vissersvloten, die
zo vlotter toegang krijgen tot deze quasi ongerepte regio, maar in de praktijk
is het niets minder dan het begin van het einde.

De metaforen om de urgentie van het klimaatprobleem
tot onze politici te laten doordringen zijn intussen opgebruikt. Het brandende
huis, de kikker in een pot met water die langzaam aan de kook wordt gebracht,
en de moeder aller clichés: het is vijf voor twaalf. Komaan, het is ondertussen
al lang tien ná twaalf. Het klimaat is vandaag aan het ontsporen en de schade
is voor een stuk onherroepelijk.

Wetenschappers worden intussen moedeloos van het gebrek aan politieke actie. Al
vele jaren is iedereen het er volledig over eens dat de globale opwarming niet
meer dan 2°C mag bedragen. Maar met het huidige beleid stevenen we af op
temperatuurstijging van 4 tot zelfs 6°C. Een doemscenario, met andere woorden.

Het is menselijk om bij zoveel slecht nieuws de
andere kant op te kijken, maar het zal ons worden aangerekend door de
toekomstige generaties. Een gebrek aan kwaadheid geeft onze politici vandaag de
ruimte om het probleem voor zich uit te schuiven. Het geeft de olie- en
steenkoolbonzen de ruimte om hun businessmodel nog decennia lang te handhaven. Après
nous, le déluge?

Gisteren riep VN-secretaris-generaal Ban Ki-moon
staatsleiders bijeen in New York, in een poging de neuzen stilaan in dezelfde
richting te krijgen voor nog maar eens een ‘cruciale’ klimaattop, ditmaal eind
2015 in Parijs. Hij vroeg de wereldleiders om met sterke beloftes voor
ambitieuze klimaatmaatregelen in hun valies af te reizen naar zijn conferentie.

We
hoorden ronkende woorden en ook enkele interessante beloftes van Amerikaans
President Barack Obama, en ook China, kondigde voor het eerst aan zijn uitstoot
van broeikasgassen te willen laten pieken (zonder daar echter een tijdstip op
te kleven). Maar het bleef allemaal veel te vrijblijvend. Weinig tot geen
nieuwe of concrete engagementen die de internationale klimaatonderhandelingen
dit jaar in Lima en volgend jaar in Parijs mogelijks nieuw leven kunnen
inblazen. Een ambitieus, bindend klimaatakkoord lijkt nog altijd veraf.

Ook onze afscheidnemende premier Elio Di Rupo gaf in
New York een erg vrijblijvende speech.

Wat kon Di Rupo in New York ook aan de wereld gaan
vertellen?. Het klimaatbeleid in ons land ligt al jaren op apegapen. De
inspanningen die ons land moet leveren om de EU klimaat- en
energiedoelstellingen tegen 2020 te realiseren zijn vijf jaar na datum nog steeds
niet verdeeld onder de deelstaten. De door ons land beloofde bijdrage voor het
internationale klimaatfonds is nog steeds niet ingelost. De onderhandelaars
voor de nieuwe federale regering kiezen weer voluit voor kernenergie en dreigen zo de noodzakelijke transitie naar
100% hernieuwbare energie in ons land verder af te remmen. En dat terwijl de
wereld schreeuwt om verandering. We zouden veel kwader moeten zijn.

Misschien moeten we de laatste internethype eens op
onze politieke leiders toepassen, en hen een emmer (noordpool)ijswater over het
hoofd kappen. Zou dat de schok kunnen zijn die ze nodig hebben om het
klimaatprobleem eindelijk ernstig te nemen? 

Joeri Thijs, klimaatcampaigner voor Greenpeace België.

take down
the paywall
steun ons nu!