(foto Evy Menschaert)
Opinie - Verschillende auteurs

We hebben niet minder, maar meer protest nodig

Nu lijkt het protest nog wat versnipperd, maar na de vakantie staan we er weer allemaal samen, voorspellen de ondertekenaars van dit opiniestuk.

dinsdag 21 juni 2016 12:25
Spread the love

Weet je nog? Eind 2014 liepen vele tienduizenden mensen storm tegen de – toen nog – nieuwe regeringen die onbeschaamd hakten in de sociale zekerheid en de cultuursector en allerlei nieuwe belastingen voor de gewone gezinnen invoerden. U was er wellicht bij. Op de fiets tijdens de tochten die Hart boven Hard – een burgerbeweging die ontstond in Vlaanderen en even later met Tout Autre Chose een Franstalige tegenhanger kreeg – organiseerde langs de stakersposten. Misschien stond u wel zelf te verkleumen rond een haardvuur aan zo’n stakerspiket of was u één van de 120.000 betogers in november 2014 tijdens de grootste protestbetoging in 30 jaar. Culturele centra over heel het land vulden zich met mensen die zich vragen stelden bij zoveel antisociaal geweld en zo weinig toekomstvisie.

Twee jaar later blijft er van dat eensgezinde elan ogenschijnlijk niet veel meer over. De burgerbeweging wist te weinig overwinningen binnen te halen en aanslagen in Frankrijk en België deden de maatschappelijke sfeer omslaan. Ondertussen probeerden regeringsleden gemeenschappen tegen elkaar op te zetten door gratuit racistische en islamofobe uitspraken te doen waarvan men daarna met evenveel gemak beweerde dat ze verkeerd geïnterpreteerd waren.

Maar het protest bleef smeulen. Iedereen zag ondertussen de Turteltaks op de energiefactuur opduiken. Culturele en sociale organisaties zagen hun inkomsten krimpen. In geen enkel welvarend land in Europa leven zoveel armen in onze steden. En ook economisch doen we het slecht. België werd in twee jaar tijd één van de slechtste leerlingen van de Europese klas. We laten alleen nog Griekenland achter ons.

Bittere grap

De regering bond alvast niet in. De taxshift werd een bittere grap die de vermogens buiten schot liet, die de ondernemerswinsten beloonde en de lasten nog meer op de smalle schouders legde. In plaats van ‘werkbaar werk’ krijgen we de afschaffing van de 38 urenweek en nog meer overuren, stress en burnouts.

In dat harde klimaat beginnen de potjes één voor één over te koken. Er breken stakingen uit en het verzet zwelt weer aan. Doordat het protest versnipperd is, krijgen opiniemakers de kans om te focussen op de overlast die de stakingen veroorzaken en op het vermeende gebrek aan redelijkheid en dialoog.

Slechts zelden komen opiniemakers aan het woord die de oorzaken van de sociale onrust onthullen en de economische, ecologische en psychologische schade benoemen die het regeringsbeleid van zowel de Vlaamse als federale regering – en alle regeringen van de voorbije decennia in de hele Westerse wereld – heeft veroorzaakt. Of die bijvoorbeeld uitleggen dat deze regering aan Franstalige kant geen enkele legitimiteit heeft (een bewuste strategie trouwens van N-VA).

Vakbonden en andere organisaties die zich verzetten tegen het ‘er is geen alternatief’-discours worden weggezet als oubollig. Zij worden niet langer als de behartigers en de verdedigers van de sociale en arbeidsrechten van de werkende of werkloze bevolking beschouwd, maar als ruwe en onbezonnen onruststokers. Maar in plaats van het verspreiden van complottheorieën over de infiltratie van ‘extreemlinkse’ militanten zouden we beter nadenken hoe we het versnipperd maar heel terechte protest terug één kunnen maken.

Meer protest

Want om dit beleid om te buigen, hebben we niet minder maar meer protest nodig. Hoewel het protest en de stakingen door het media- en politieke establishment worden weggezet als onnodig polariserend en schadelijk, mogen we niet vergeten dat sociale strijd en verzet meestal de moeder zijn van politieke en sociale verandering. En dat stakingen net constructief zijn: het grootste deel van onze sociale verworvenheden hebben we immers te danken aan protesten en stakingen die de heersende sociale en economische verhoudingen ontregelden.

Het zal waarschijnlijk wel zo zijn dat de schade die onze samenleving oploopt door het verzuim van de belastingontduikers in Panama niet zo direct voelbaar en in scherpe tweets te gieten is als de overlast door een treinstaking. Maar laten we oorzaak en gevolg niet omdraaien. Machtshebbers en kapitaalkrachtigen hebben sociale verworvenheden zoals een fatsoenlijk loon, betaald verlof, pensioenrechten nooit op eigen initiatief verstrekt. De werkende mensen verkregen dit meestal enkel na een lange en volgehouden sociale strijd. Enkel de Bijbelse geschiedenis kent mirakels waarin water tot wijn wordt getoverd.

Deze regering is niet goed bezig. Door de politieke, sociale, economische en ecologische aardverschuivingen die we meemaken, hebben we meer dan ooit nood aan een hoopvol toekomstproject en een standvastige, ééndrachtige beweging. Alle peilingen wijzen uit dat daar een draagvlak voor bestaat. Een grote meerderheid van dit land wil niet langer de grote vermogens ongemoeid laten. Het recordaantal zieken bewijst dat de bobijn voor veel mensen nu al af is. Een verlenging van de werkweek is onzinnig. Als alle wegen volstaan, is het waanzin om te hakken in het openbaar vervoer (20 procent besparingen bij de NMBS alleen al!). Een maatschappij in volle verandering heeft net meer kritische cultuur nodig. En wie heeft zich niet geërgerd aan de uitspraken van een milieuminister dat bomen vanaf hun ontkieming leven om omgehakt te worden?

Samen

Al die kritische energie, al die ongerustheid over de toekomst zullen de komende weken en maanden terug samenvloeien. De regering moet zich daar weinig illusies over maken. Onze ministers moeten maar eens over de grens kijken, in Frankrijk bijvoorbeeld waar jongeren en vakbonden samen strijden tegen een hervorming van de arbeidsmarkt.

De sociale strijd is nu bezig. En het is hier en nu dat we hem moeten voeren. Op 24 juni zullen wij de staking van de socialistische vakbond ABVV steunen en de sensibiliseringscampagnes van het ACV in dezelfde week. In de vakantie zullen we met argusogen de nieuwe begrotingsbesprekingen volgen. In het najaar volgt er wellicht een nieuwe grote betoging en een nieuwe algemene staking. Meer dan ooit wordt het zaak om de diverse krachten te bundelen. De geschiedenis leert ons dat collectieve strijd de grootste kans op verandering biedt. In 2014 stonden we tegenover een regering die nog blaakte van zelfvertrouwen en net uit de startblokken was geschoten en toch wisten we Michel en co toen al aan het wankelen te brengen. Vandaag is de regering vermoeid en verdeeld. In de peilingen zakken de regeringspartijen onderuit. Stel je eens voor wat een nieuwe grote betoging gevolgd door een staking dan kan teweegbrengen?

Ondertekend door:

Mohamed El Khalfioui, Sarah Wagemans, Sven Naessens, Saïda Isabai, Steff Coppieters, Bie Vancraeynest, Robrecht Vanderbeeken, An Pauwels, Karim Zahidi, Stijn Van Geem, Rachida Aziz, Elias Vlerick, Marc Staelens, Astrid Van der Haegheb, Jeroen De Leenheer, Geertje Franssen, Christophe Callewaert, Mark Pauwels, Dominique Willaert, Ludo De Brabander, Jan Blommaert, Bert Piessens, Lode Vanoost, Angela Van De Wiel en Thomas Decreus.

Maandag 20 juni tot vrijdag 24 juni: sensibiliseringscampagne van het ACV in bedrijven

Vrijdag 24 juni: nationale staking ABVV

Dinsdag 20 september: nationale betoging STOP TTIP & CETA.

Donderdag 29 september: federale interprofessionele betoging in gemeenschappelijk front

Vrijdag 07 oktober: algemene staking in gemeenschappelijk front

take down
the paywall
steun ons nu!