De community ruimte is een vrije online ruimte (blog) waar vrijwilligers en organisaties hun opinies kunnen publiceren. De standpunten vermeld in deze community reflecteren niet noodzakelijk de redactionele lijn van DeWereldMorgen.be. De verantwoordelijkheid over de inhoud ligt bij de auteur.

We can’t welcome them with flowers
Palestina, Israël, Israël Palestina, Bezetting Palestina, Jan beddegenoodts -

We can’t welcome them with flowers

donderdag 21 april 2011 11:50
Spread the love

“Seg Jeaunkes, kom terug met een positief verhaal hé” zei mijn neef al lachend voor ik mijn nachtvlucht naar Palestina nam voor vier maanden.  Zonder luchtbalonnen lachgas weet ik niet of dit gaat lukken.

“Why did you come to Israël?” “Tourism” zei ik met de grootste ijfeltorensmile die ik kon boven halen.  Ik had nochtans geoefend voor de spiegel maar het bleek niet te volstaan en ze namen me mee voor ondervraging. “People told me techno music in Tel Aviv is really great!” zei ik met opengesperde pep-ogen.  Ik begon op gang te komen en na een half uur lieten ze me vrij.
Ik nam de trein naar Tel-Aviv waar ik besloot om op het strand te gaan slapen. Dit is namelijk zoals u weet, gratis. Toen ik wakker werd, was het 39 graden en mensen kwamen me met een verschrikte blik spontaan zonnecrème factor 50 aanbieden.

Netanya

Mijn eerste nachten verbleef ik bij een warme Belgisch-  Joodse familie. De grootvader was nog zeer jong toen hij van Jemen naar het beloofde land stapte om er zijn toekomst op te bouwen. Toen ik met de vader van de familie voorzichtig over de checkpoints en de muur praatte, zei hij me “Sometimes I cry because they make us do things like this”. Hij vroeg me om met een open visie de twee kanten van het verhaal in beeld te brengen. Ik beloofde hem mijn opperste best te doen en ik vertrok naar Oost Jeruzalem.

East-Jerusalem

Na even zoeken kwam ik terecht bij een Palestijnse familie die me een bed aanboden. Rawdah en Mohammed  en hun twee zonen Odey en Ubay lieten me voor het eerst proeven van de Palestijnse gastvrijheid. Hun derde zoon kreeg een celstraf opgelegd van 28 jaar en zit al 9 jaar vast. De jongste broer Odey, is eigenlijk het enige lid van de familie dat nooit in de gevangenis heeft gezeten. Ubay zat voor het eerst in de cel toen hij 12 jaar was.  Misdaad? Stenen gooien. De moeder heeft in haar leven meer dan 7 jaar in een cel doorgebracht.  Wanneer ik ze vroeg waarom, antwoordde ze “They stole my house and land, we use the right to struggle against the occupation. We can’t welcome them with flowers, we must resist.”

Wanneer ik ’s morgens aan de ontbijttafel een pijnlijke grimas bij Mohammed opmerk vraag ik wat er scheelt. Samengevat: zijn prostaat is naar de kloten. Gedurende zijn celstraf werd hem medische hulp voor zijn geïnfecteerde prostaat geweigerd en hierdoor werd de infectie chronisch. “Do you want some more strong arabic coffee?” vraagt hij met een glimlach.

Kallandia Checkpoint

Wanneer ik die avond terugkeer van Rammalah naar Jeruzalem sta ik voor de eerste keer in de rij voor Kallandia Checkpoint. “Sometimes we have to wait three hours” vertelt de persoon voor me gelaten. Het blijkt in vele gevallen af te hangen van het humeur van de persoon in het glazen kot. In mijn geval blijkt het mee te vallen. Je maakt je zakken leeg, je doet je riem uit en je legt je rugzak onder een scanner. Een Israëlische soldaat die juist 18 lijkt geworden beveelt me mijn paspoort te laten zien. Hij kijkt me aan met lege ogen en in mijn verbeelding zie ik hem lippen “Computer says no” . Zijn handgebaar blijkt te zeggen dat ik moet verder wandelen.  Je kan een checkpoint vergelijken met de wachtrijen in een donkere efteling in de voormalige Sovjet-Unie maar dan zonder attractie. Ronduit denigrererend. Dagelijkse kost voor veel Palestijnen maar geen Plat Preféré. Eens mens wordt er stil van.

Wanneer ik ’s avonds mijn eerste checkpoint ervaring wegdrink met een muntwater leer ik Simona Ghizzoni kennen.  Ze was een goede vriendin van Vittorio Arrigoni, de Italiaanse acitivist die vorige week in Gaza werd vermoord. Vittorio ging onder meer mee als menselijk schild met Palestijnse Olijfboeren zodat ze minder beschoten werden. Simona werd geëvacueerd uit Gaza maar vertrekt binnen enkele dagen al terug. Dat is het enige wat ze kan doen voor Vittorio Arrigoni, verteld ze me geëmotioneerd. “You seem to be a good guy, you are going to suffer a lot from this place” zegt ze zacht bij ons afscheid. Ik denk dat ze wel eens gelijk gaat krijgen. 

take down
the paywall
steun ons nu!