The day I became Nabi Saleh
De laatste vrijdag van mei, ik weet het nog goed, mijn eerste protest in Nabi Saleh. “De eerste keer Nabi Saleh vergeet je nooit” zei een journalist van Al Jazeera me Stoïcijns. Hij kreeg gelijk.
Omdat het IDF al vroeg in de ochtend met een checkpoint het dorp heeft afgesloten, wandelen we met een grote omweg en de hartslag in de keel het dorp binnen. Het is nog vroeg in de ochtend maar het was al verschrikkelijk warm.
Ik weet niet waaraan ik me juist kan verwachten en dit gevoel maakt me angstig. De eerste keer heb je de chaos nog niet onder controle. Dat heb je natuurlijk nooit, maar vreemd genoeg krijg je na een tijdje wel dit gevoel.
Wanneer de eerste keer een soundbomb naast mijn voeten ontploft, begin ik zo hard als ik kan te lopen. Naar waar, weet ik niet. Een instinct, gewoon weg van hier. Een grote wolk van traangasgranaten kan ik niet meer ontlopen en ik loop er door, happend naar adem. Beginnersfouten zo blijkt, een vrouw van het dorp kijkt me lachend aan en geeft me een stuk ajuin om aan te ruiken. Het ademen gaat beter maar mijn lichaam trilt. Een sigaret. Ik krijg terug overzicht over de situatie. “One, two, three, four – Occupation no more! Five, six, seven, eight – Israel a fascist state!” Mensen rondom mij roepen luid. Maar alles en iedereen lijkt ver weg. Een traangasgranaat valt op enkele meters van mij. Een zesjarig jongetje loopt er heen en gooit het terug in de richting van het leger. Mijn gezicht is rood en tintelt van het zweet en het traangas. Meer geroep. Meer soundbombs. Meer traangas. Stenen door de lucht en legerjeeps die plankgas onze richting uit komen. Iedereen loopt, ik loop mee. Terwijl ik nog druk aan het staren ben onder de schaduw van de dorpsboom, komt er een jong meisje naar mij. “Yalla, Yalla” zegt en ze wijst naar de groep die luid scanderend al opnieuw richting de bron en vooral richting het leger aan het stappen zijn. Ik kijk haar vol ongeloof na als ze zich terug met veel energie bij de groep voegt.
Ik wist nog niet exact waar het allemaal over ging maar ik voelde op dat ogenblik wel de kracht van deze mensen. Ik zag oprechtheid in hun ogen en hun poging om te wandelen naar meer menselijkheid. “I am Nabi Saleh” vanaf dat moment. “We are Nabi Saleh” als we allemaal eerlijk zijn.
We are Nabi Saleh
‘We are Nabih saleh’ schetst een portret van een Palestijns dorp in verzet. Verschillende facetten van de Israëlische bezetting en het Palestijnse vredevol verzet weerspiegelen zich in dit dorp van niet meer dan 500 inwoners.
Dit dorpje in de Westbank zal nooit meer hetzelfde zijn wanneer een veertigtal Joodse families op 16 oktober 1977 hun intrek nemen in een verlaten Brits fort op enkele meters van Nabi Saleh. Met de komst van deze kolonie (Halamish) begint een gekend scenario. Er komt een checkpoint aan de ingang van Nabih Saleh, olijfbomen worden voor veiligheidsredenen vernield en enkele huizen van Nabi Saleh krijgen een bevel tot afbraak. In 2009 neemt de kolonie de bron van het dorp in. Vanaf dat moment begint het dorp elke vrijdag met een protestmars richting de bron. Dit protest wordt elke keer hard neergeslagen met gewonden en arrestaties tot gevolg. Vier weken geleden werd Mustafa Tamimie tijdens het protest doodgeschoten door het IDF.
De documentairemakers van “We are Nabi Saleh” volgden de vrijdagprotesten 6 maanden lang, verbleven verschillende weken in het dorp en maakten een portret van Nabi Saleh.
De documentaire verschijnt in april. De onafhankelijke documentairemakers zijn nog op zoek naar fondsen, hulp met vertaling (Arabisch – Engels) en locaties om de docu te vertonen. Meer info kan je vinden op www.wearenabisaleh.com
