Ik zou uren kunnen vertellen en toch besef ik dat alle woorden te kort schieten om ook maar iets te verwoorden van wat ik hier zie en vermoed…
Neem nu Emmanuel – Emma voor de vrienden. Hij is 22 jaar. Zijn vader, een militair, verloor hij in de oorlog in 1987. Emma was toen 2 jaar. Zijn moeder stierf 5 jaar later. Zijn zus, nu 25 jaar, heeft zich (en haar 2 broers) in leven gehouden door het enige wat ze had, haar lichaam, te verkopen. Nu is ze stervende omwille van aids.
Emma en zijn broer hebben elk hun eigen strijd geleverd om in leven te blijven. Sinds hij 8 jaar is, combineert Emma naar school gaan met werken. Een van zijn laatste jobs bestond uit het aangeven van cement op grote bouwwerken. De eigenaar van het appartement waar ik verblijf, merkte hem op als hardwerkend en betrouwbaar en vroeg hem om bewaker te worden.
Nu heeft Emma een kamer (zo groot als een bed – dat hij niet heeft) en een toilet. Hij mag het domein niet verlaten en is dag en nacht van dienst. Hij vertelde me dat hij 3 jaar geleden is toegelaten om rechten te studeren, maar na 2 jaar dagelijks te toelatingsbrief gelezen te hebben, heeft hij hem verscheurd. Het deed hem te veel pijn.
Hij verdient 1,5 euro per dag. Als hij 2 liter drinkbaar water koopt (door snel naar het winkeltje om de hoek te lopen), kost hem dat 72 cent. De helft van wat hij dagelijks verdient. Hij is intelligent, spreekt vlot Engels en vraagt zich af waarom zijn rechten zo hard geschonden worden…
Hij doet me beseffen dat drinkbaar water uit de kraan, toegang tot onderwijs, een bed om op te slapen, een gezin om in op te groeien,… zooooooooooo bijzonder zijn.
