Toen N-VA vorige week voorstelde om ook in België de zogenaamde boerkini te verbieden, leidde dat tot heel wat hilariteit. Dan maar ook witte sokken in sandalen verbieden, klonk het uit de hoek van de jong-Groen. Het was een normale reactie op een voorstel dat zo duidelijk de aandacht moest afleiden van de malaise in de regering en de dramatische economische resultaten van het N-VA-beleid.
Maar toen kwamen de keiharde beelden van een strand in Nice. Vier gewapende agenten omsingelen een vrouw die ligt te rusten op het zand. De vrouw wordt gedwongen een t-shirt met lange mouwen uit te trekken. Ze krijgt ook een boete omdat ze kledij droeg die de ‘goede zeden en het secularisme niet respecteerden’.
Deze vrouw was niet het enige slachtoffer van overijverige agenten. In Cannes kreeg Siam, een 34-jarige vrouw een pepperspraybus op haar gericht. Ook zij droeg geen boerkini maar wel een hoofddoek. De agenten lieten haar de keuze: het strand verlaten of de hoofddoek afnemen en haar legging en t-shirt uitdoen. Omstaanders juichen de agenten toe en schreeuwen dat de vrouw niet welkom is in Frankrijk. Het hele verhaal wordt bevestigd door een journaliste die aanwezig was bij het incident. Op nog andere beelden die circuleren op internet is te zien hoe agenten vrouwen opwachten die uit zee komen.
Hier en daar wordt de vergelijking gemaakt met de jaren 20 toen de zedenpolitie de lengte van badpakken mat op de stranden van westerse landen. Alleen heeft wat op de stranden van de Franse Côte d’Azur gebeurt, niets te maken met zeden. Het stadsbestuur van Cannes legt dat ook eerlijk uit. De burgemeester en zijn agenten viseren ‘les tenues ostentatoires qui font référence à une allégeance à des mouvements terroristes qui nous font la guerre’.
Een t-shirt met lange mouwen wordt gezien als een steunbetuiging aan een terreurgroep. Een t-shirt gedragen door een vrouw die er moslim uitziet, wel te verstaan. Een witte vrouw die om één of andere reden een t-shirt droeg, zouden de agenten ongemoeid gelaten hebben. Dit gaat dus niet over zeden of over religie maar over een oorlog tegen een bepaalde bevolkingsgroep. Over fascisme dus. Of zoals Sarkozy in zijn nieuwe boek schrijft: « Ce n’est pas avec les religions que la République a aujourd’hui des difficultés, mais avec l’une d’entre elles ».
Het probleem met de moslims. De laïciteit die oorspronkelijk stond voor een neutrale overheid tegenover religies is een uitsluitingsmechanisme geworden tegen de islam. Diezelfde Sarkozy vindt trouwens dat Frankrijk haar christelijke roots meer openlijk moet omarmen en premier Valls riep de Franse joden op om hun kippa met trots te dragen. Het islamprobleem waar Sarkozy het over heeft, heeft dus niets te maken met een land dat geen plaats meer willen gunnen aan religie.
75 jaar geleden zochten de nazi’s ijverig naar de oplossing voor het jodenprobleem. Endlösung der Judenfrage, heette dat in 1941. Tien jaar voor die gruwelijke eindoplossing verspreidde een organisatie van Duitse joden een lijst met kuuroorden en stranden die joden best konden vermijden. Ze riskeerden er op vijandigheden en scheldpartijen getrakteerd te worden. Twee jaar later – in 1933 – begonnen tal van badplaatsen reclame te maken met de slogan ‘judenfrei’.
Wat in Cannes gebeurt is dus geen terugkeer naar de preutse jaren 20, het is erger. Het zou ergens geruststellend zijn als het een polemiek was over zeden. Een achterlijke discussie waarvoor we onze schouders kunnen ophalen. Maar dat is helaas niet zo.
