In mijn perceptie ging het mis toen Geert Wilders en Fleur Agema hun samenwerking met VVD en CDA in het Catshuis opzegden. De partij bevond zich in, of liever gezegd, achter het centrum van de macht en kon ongekende invloed uitoefenen, zichtbaar en onzichtbaar, op de besluitvorming van het kabinet-Rutte.

De – internet – aanhang van de partij kraaide telkenmale victorie en droeg haar anti-islam, anti-Oost-Europeanen en anti-Europese Unie-boodschappen krachtig uit.

Het uitentreuren herhaalde argument dat de PVV zijn handtekening niet bij het kruisje van het Catshuisakkoord kon zetten, heeft kennelijk niet geleid tot een versterking van de achterban van de partij en daarmee van haar aanwezigheid in de Tweede Kamer.

Ik ben persoonlijk verheugd over deze ontwikkelingen. De PVV bestaat nog, de boodschap die zij ventileert eveneens, daarover beneden meer, maar de macht is zij nu voor lange tijd kwijt. Ik denk dat de niet-aflatende activiteiten in de vorm van publicaties, blogs, artikelen, media-optredens van opinion leaders en academici bij hebben gedragen aan het besef onder het electoraat dat de PVV van Wilders bizarre opvattingen koestert: het groteske onderscheid tussen de verderfelijke islam, die te vuur en te zwaard bestreden moet worden en de blijkbaar nog niet verderfelijke moslims. Hoe bestrijd je de islam terwijl je de moslims buiten schot houdt?

Bovendien weten kiezers nu ook wel dat de PVV in essentie rechtsongelijkheid nastreeft waar Wilders stelt dat Marokkaanse kinderen die een vergrijp begaan met hun ouders het land uitgezet moeten worden, mits allen niet de Nederlandse nationaliteit hebben.

Dit voorstel formuleert hij niet voor identieke gevallen indien het om dragers van Zweedse of Amerikaanse of Israëlische paspoorten gaat. Ook de immigratie uit islamitische landen moet stoppen. Terecht vroeg een twitteraar zich af of dat dan ook gold voor Iraanse Joden (en homo’s voeg ik er dan aan toe). En dan is daar de ronduit beledigende stelling dat het socialisme van de PvdA, SP en GroenLinks, erfgenaam van het nationaal-socialisme van Adolf Hitler is. 

Zijn we nu van het verbale geweld van de PVV af? De vraag stellen, is hem beantwoorden. De PVV bevindt zich nu weer in de comfortabele positie van oppositiepartij die geen enkele verplichting aan een andere partij heeft. Ze zal dus weer vol op het orgel gaan en we kunnen de nodige scheldkanonnades en beledigingen richting moslims (oh nee, islam), Oost-Europeanen, Europese Unie en wat dies meer zij, verwachten.

Het constante bashen van de islam vindt zijn extremen op internet. Het vervelende is dat de extreme islam zich ook niet onbetuigd laat. Ook die predikt hel en verdoemenis, niet in het hiernamaals, maar alvast hier op aarde.

De polarisatie die dat oplevert, leidt er daadwerkelijk toe dat er slachtoffers vallen, zoals eerder deze week de Amerikaanse ambassadeur in Libië het slachtoffer werd van de islamitische ontzetting over een film waarin de profeet Mohammed werd beledigd. De betreffende moslims wisten zich niet in te houden, de Libische en Egyptische regeringen hebben gefaald in de bescherming van de buitenlandse ambassades.

Woorden, beelden en geluiden zijn niet onschuldig, ze zetten mensen tot geweld aan. Dat geldt voor beide partijen. De moorden op moslims in Duitsland, de terreurdaad van Anders Breivik, de slachtoffers van Al Qaeda in de islamitische wereld en Europa. We gaan er meer van zien. De strijd tussen beide groepen gaat namelijk gewoon door.

Ik voel me gemangeld in dit conflict en op momenten dat mijn gevoel opspeelt, twitter ik regelmatig: “Het is ook MIJN westen.”

Hoe dan ook, terugkijkend op de verkiezingen, stel ik vast dat we in het landsbestuur voorlopig af zijn van de plaag van de PVV, maar dat het ideologische conflict dat ik boven beschreef, onverminderd door zal gaan. Het is daarom zaak de vinger aan de pols te houden en er met woorden, met pamfletten, met publicaties, met debatten, met media-optredens zorg voor te dragen dat het gif van het extremisme in islam en in anti-islamkringen geneutraliseerd wordt.

Jan Jaap de Ruiter

Jan Jaap de Ruiter is arabist en werkt aan de universiteit van Tilburg. Een rasechte aardappeletende Hollander die de huidige Nederlandse politiek met zijn gezonde verstand probeert te begrijpen. Voor meer info: www.janjaapderuiter.eu