Zondag 21 maart is hij eregast in het poepchique Conrad-Hotel op het jaarlijkse campagnediner van State of Israël Bonds. Die organisatie werd in 1951 opgericht om fondsen in te zamelen voor de uitbouw van de Joodse Staat in Israël. Vorig jaar ging het om meer dan 25 miljard dollar. Dat geld kwam vooral van de joodse gemeenschappen in beide Amerika’s en in Europa. Tot voor kort was haar Brusselse zetel op de Kiekenmarkt.

State of Israël Bonds opereert volgens de principes van een joodse ‘nationale’ organisatie, dit wil zeggen dat haar werking enkel ten goede komt aan het joodse volk, dus niet aan dat één miljoen Arabische staatsburgers van Israël. Volgens hun statuten investeren ze vooral in industrie, landbouw, watervoorziening en het stimuleren van immigratie. En hun fondsen zorgen dus voor een aparte financiering binnen Israël ten voordele van de joodse bevolking.

Deze politiek die ook nog door andere ‘nationale’ organismen zoals het Joods Nationaal Fonds en Keren Hayesod-Verenigde Israël Actie wordt toegepast heeft een feitelijke discriminatie van de Arabische staatsburgers tot gevolg. Niet alleen krijgen die geen toegang tot 92 procent van de grond in Israël, die is enkel toegankelijk voor joodse staatsburgers, maar de gevolgen zijn velerlei.

Arabische staatsburgers in Israël kennen  een veertien maal hogere woningnood, hebben tien keer minder toegang tot watervoorziening en vijf maal minder tot gezondheidszorg. Dit laatste resulteert in een vier maal hogere kindersterfte.

Vorig jaar ging het diner door in het kasteel bij het Meer van Genval en toen was het thema de Verjoodsing van Galilea. Galilea, in Noord-Israël heeft een Arabische meerderheid van meer dan 80%. Dat moet veranderen. Daarom worden rond Arabische dorpen en steden, net als op de Westelijke Jordaanoever, kleine joodse kolonies gevestigd, meestal op de bergtoppen rond de dorpen en die worden dan bevoegd voor de gewestplanning en het landbeheer, ten nadele van de Arabische dorpen.

Wat het thema dit jaar is zullen we openlijk na het diner kunnen vernemen. Volgens de Unie van Progressieve Joden van België is het de kolonisatie.

Lieberman komt natuurlijk niet alleen maar naar Brussel voor dat diner. Maar ook om te lobbyen binnen de Europese instellingen. Waar ben je anders minister van BuZa voor?

En er wordt nogal wat gelobbyd door Israël de laatste tijd. Na de Gaza-oorlog van vorig jaar zijn ze in overdrive geschoten. Zo moest het Europese Parlement woensdag 10 maart beslissen of ze zich achter het Goldstone rapport van de UNO over oorlogsmisdaden tijdens de Gaza-oorlog zouden scharen. Eerst leek dit geen probleem, tot de lobby-instellingen hier in Brussel (die meestal afhangen van Amerikaanse moederorganisaties) in werking traden.

De Europese Volkspartij haakte af na lobbywerk van het Europees Joods Congres, geleid door Moshe Kantor. De EVP is de grootste fractie binnen het Europees Parlement en de partij van ondermeer Silvio Berlusconi – hij bezocht in februari nog Israël en werd door premier Netanyahu ‘een van de grootste vrienden van Israël genoemd’ – en van Yves Leterme die eind vorig jaar, net voor de Gaza-oorlog door de al vermelde Moshe Kantor in het Brusselse Plaza hotel de ietwat pompeuze titel van Navigator of Jerusalem kreeg uitgereikt.

Het lobbywerk zelf werd voorbereid in het Hotel Silken Berlaymont door het Centre of European Studies, de officiële thinktank van de EVP. Een van de iniatiefnemers  was ondermeer, zoals op de uitnodiging stond ‘Mia Doornaert, Private Office of the Prime Minister of Belgium. Belangrijkste spreker was Emanuele Ottolonghi van het Transantlantic institute, een van de drie grote pro-Israël lobbygroepen in Brussel. Maar hij is ook lid van de lobbygroep American Jewish Committee en van de neoconservatieve thinktank The American Enterprise Institute. Hiervoor schreef hij een artikel in 2005 waarin hij opriep tot een grotere deelname van Europa aan de oorlog in Irak.

In zijn Brusselse speech had hij het niet over een veroordeling van Israël, maar wel over het nogmaals opwaarderen van de relaties met Israël en over de Iraanse dreiging. De man is al enkele jaren voorstander van een oorlog tegen Iran. En heel opmerkelijk, ook voor het beknotten van de Europese subsidies van NGO’s die actief zijn in Palestina.

Ook dit laatste punt wou de EVP op de dagorde stellen van het Europees Parlement. Want nogal wat dergelijke NGO’s zijn in wezen antisemitisch, vindt deze lobby en met hen een deel van de EVP. Zoals Ottolenghi het in zijn speech voor het studiecentrum van de EVP verwoordde: “Nogal wat geld van de EU-Commissie gaat naar zekere NGO’s die volgens een ander EU-agentschap anti-semitisch zijn.”

Hij verwijst hier naar de officiële definitie die door het EUMC (The European Monitoring Centre on Racism and Xenophobia) werd opgesteld op basis van een voorstel van zijn eigen lobbygroep en waarin ondermeer wordt gesteld dat al wie de Israëlische politiek als racistisch bestempelt- en nogal wat NGO’s vergelijken die met apartheid- antisemiet is.

Gelukkig haalde de lobby haar slag niet thuis. Ze kon wel meer dan 45% van de stemmers beïnvloeden. ‘Geen slecht resultaat’ vond Moshe Kantor. Volgende keer beter denkt Avigdor Lieberman, en hij komt er in Brussel aan werken.

En dinsdag lost Netanyahu hem af.

Lucas Catherine is auteur van oa Gaza, geschiedenis van de Palestijnse Tragedie, EPO 2009.