Nu een golf van seksueel misbruik ontstaat en aan kracht toeneemt, is het misschien nodig stil te staan wat seksueel misbruik eigenlijk betekent. Want de overredenering van sommigen uit justitie en het natuurlijk onvermogen voor niet-slachtoffers om zoiets te begrijpen kan ervoor zorgen dat een generatie zwijgende mensen weer de stilte opzoekt en daders ongestoord hun gewone gangetje kunnen gaan en misschien nog wel meer slachtoffers maken.Misschien dat velen zich afvragen waarom het nodig is om na al die jaren gerechtigheid te vragen voor feiten die in een ver verleden of vorig leven, zo lijkt het, gebeurden. Wie slachtoffer wordt van zedenfeiten en zich daar niets van herinnert vecht zijn hele leven tegen een wonde die hij zelf niet ziet en kent. Van kinds af worden fundamentele wortels ontwricht die op alle domeinen van het leven een effect hebben. Want het ontkracht voornamelijk levensenergie. Vele slachtoffers die ik ken vertellen hetzelfde verhaal; mislukte relaties, gezondheidsproblemen, geestelijke problemen, invloed op keuzes die je misschien niet had gemaakt als het je niet was overkomen, etc. Kortom de gebeurtenissen bepalen je hele levensweg. Het ergste is misschien het besef dat het relaties doet mislukken met mensen die je enorm graag hebt gezien en die dan vaak te korte tijd in je leven waren. In geval van seksueel misbruik is genezen misschien een levenslang proces. Een proces waarin – als justitie of Kerk gaan dwarsliggen – misschien wel nooit sprake is van vergeving van de dader. Vorig jaar kwam ik in contact met een man die jarenlang werd misbruikt door zijn vader. Zijn wonden waren nooit genezen en kon het niet aanvaarden dat het zijn hele leven beslist en wellicht verpest had. Hij belandde in de criminaliteit en sloeg bij een groot aantal mensen wonden gelijkaardig aan die hij bij zichzelf niet kon genezen. Oog om oog, tand om tand.Kort nadat feiten van kerkelijke pedofilie bekend raakten hoorde ik de top van het Vaticaan spreken over de dader te vergeven. Dat kan, na lange tijd, als het spel volgens de regels wordt gespeeld en de dader eerst gevat wordt. Maar als de kerk met die woorden komt aandraven alvorens de dader(s) zoals elke misdadiger wordt behandeld, denk ik dat men dat begrip niet goed begrijpt. Om maar te zeggen dat het verleden niet altijd het verleden is, maar het bepaalt ook nog het heden en misschien wel de toekomst. Willen die slachtoffers de deur van het verleden voorgoed op slot draaien dan is er eerst gerechtigheid nodig. Daarom is het nodig een aanspreekpunt te onderhouden, zodat een generatie slachtoffers in een vertrouwelijke sfeer de last van hun schouders kunnen afgooien, genezen en de deur van het verleden voorgoed op slot kan sluiten.
