Na het deelnemen aan de eucharistie in de Leuvense Sint-Geertruiparochie, waar ik al enkele jaren geregeld kom en waar ik heel wat leden persoonlijk ken, heb ik enkele opbouwend-kritische bedenkingen.
Wat is het geloof en wat is de Kerk waardevol. Uniek, onmisbaar & mooi. En tegelijk zie ik zóveel dat kan en moet verbeteren.
De pastoor van de week was een statige oude heer. Zijn homilie konden we wel smaken. Mild, met mare doordacht- vernieuwend en met kleine persoonlijke toetsen. Zo merkte de man op dat wij in onze liturgie (locaal?) het woord “almachtige God” hebben vervangen door “algoede God”. Dat vind ik ook persoonlijk zeer zinvol, want de almacht valt niet uit te leggen in een wereld met zoveel kwaad, zoveel armoede, zoveel depressieve en dus wanhopige burgers en kinderen.
Hij hield ook een interessant pleidooi om weer eens meer te spreken van “de Lieve Heer”. “Dat is een Heer die je kunt liefhebben”.
Zijn positieve inschatting dat dit concept ook meteen “dubbelzinnig ” is, dat je tegelijk het Godsmysterie en messias Jezus ermee bestrijkt, daar kan ik niet achter staan. Dat onderscheid moeten wij vandaag veel beter maken. Vergoddelijking van één mens houdt voor mij bijvoorbeeld in dat je alle andere, hedendaagse goede mensen ontheiligt.
Zeer negatief en teleurstellend vond ik de manier waarop deze pastor wegging. Wij waren voor de kerkpoort blijven staan en waren bezig met napraten. Na ons drietal volgden twee andere kringetjes. De voorganger ging in burger met zijn draagtas door ons heen zonder nog iemand aan te kijken…
Dit na een dienst die in alle toonaarden oproept de medemens even graag te zien als je jezelf ziet. Om God lief te hebben. Ik zag een oud heertje die zich gedroeg als een “professionele christen; die na de vertoning zijn schup afkuist en.. wegwezen. Dit na met warme stem het Shèma Israël, de hoogste heilige oproep uit te spreken: “Luister, Israel! De Heer Adonai JHWH is de enige God. Heb hem lief met heel jouw hart, heel jouw ziel en al jouw wilskracht”.
De oproep die het Marcus evangelie herneemt en aan laat vullen met Jezus’ visie: “Heb je medemens lief als jezelf!”
Dat gedrag buiten de kerk klopt overigens met de bekentenis die hij uitsprak tijdens de homilie: dat hij het moeilijk vindt God lief te hebben. Dat het voor hem [en veel kerkse mensen] gemakkelijker is Jeshoea Jezus lief te hebben “omdat dit een mens is”.
Nochtans is God liefhebben dé grote oproep van het Jodendom, waar Jezus een kind van is. En het is ook “het enige Gebod” van Jezus zelf.
Persoonlijk vindt ik het helemaal niet moeilijk, God-JHW lief te hebben. Ik doe daaraan. En van daaruit heb ik ook duizenden uren in het onderwijs en in de vrijwillige hulpverlening gepresteerd. En werk ik aan een betere wereld als publicist en interpellator van politici en bisschoppen. Dag en nacht.
Ik benader God dan ook veel als de Schepper van de Grote Natuur; en wie is er nu niet in staat de bomen, de bloemen, de honden, de katten, de merels, de sterrenhemel en de luchten lief te hebben?
Zelf schrijf ik dit vermogen toe aan onze uitzonderlijk toegewijde, liefdevolle en bekwame moederfiguur. Maria Ida Hublou.
Haar houding vervuld van bewuste, opofferende zorgzame liefde blijkt de best mogelijke reclame voor het geloof. Het geloof dat God en universum goed zijn. Dat we hier thuishoren, in dit leven. Dat liefde hetgeen .is dat van tel is en dat jou en elkaar en alles en iedereen toelaat te “groeien”. Eerst in centimeters afgemeten op de muur van de kinderkamer. Later groeien wij als persoonlijkheid. Als ziel. Ook door eigen beheer van die groei. En dankzij mentoren en strijdmakkers bij wie wij op verhaal mogen komen. En door onze liefdespartner die levenspartner mag zijn.
Toch wreed, dat de kerkleer en de leefpraktijk van bepaalde clerici zó ver van dit alles blijft staan trappelen?
P. S. Het schrijnende gebrek aan doorleefdheid en warmte valt volgens mij dus onder andere vooral op in het ontbreken van een contact tussen de parochianen na de mis. Dit is des te vreemder, nadat, zoals ik zelf mocht meemaken, een bepaalde kerk uit London, Holy Trinity Brompton, de wereld ging veroveren en uiteindelijk in meer dan dertigduizend locaties mensen wist bij elkaar te brengen om te praten, te discussiëren en te leren over de essentie van het christelijk geloof… ook juist met de formule mensen te spreken over de zin van het leven, of het ontbreken daaraan vandaag, en met avonden die worden begonnen met een warme maaltijd. Hoe is het mogelijk dat onze bisschoppen de zeer iconische, gestileerde maaltijd van de liturgie voldoende blijven vinden om samenhorigheid te stichten? Hier worden dagelijks grote kansen gemist. In tijden dat eenzaamheid letterlijk veel dodelijke slachtoffers maakt; want de ervaren psycholoog weet dat zij risicofactor is voor depressie, en deze op haar beurt kan zelfdoding triggeren.
