Staatssecretaris Hendrik Bogaert (CD&V) is het eerste regeringslid dat met een concreet voorstel op de proppen komt om de automatische loonindexering bij te sturen.

Bogaert wil de komende vijf jaar de indexering aftoppen. Werknemers zouden zo elk jaar 0,92 procent moeten inleveren.

Als de prijs van de goederen in je winkelkarretje stijgt, zorgt de automatische loonindexering er voor dat na verloop van tijd ook je loon evenveel omhoog gaat.

Als we de totale loonmassa van de privésector kennen, kunnen we berekenen hoeveel dat de werknemers zal kosten. In 2012 zal er voor 144 miljard euro aan lonen betaald worden. Als de inflatie opnieuw drie procent bedraagt, zou daar door de automatische loonindexering op termijn 4,32 miljard euro moeten bijkomen.

Als – zoals Bogaert voorstelt – 0,92 procent niet wordt toegekend, kost dat de werknemers in de privésector 1,33 miljard euro. In die sector werken zo’n 2,7 miljoen Belgen. Gemiddeld zullen die dus 492 euro per jaar of 2460 euro voor die vijf jaar verliezen.

Zo’n loonindexering die niet wordt toegekend draag je je hele loopbaan mee. Berekend op een volledige loopbaan van 45 jaar bedraagt die inlevering dus een kleine 100.000 euro.

Bogaert komt aan die 0,92 procent omdat hij er van uitgaat dat de loonkostenhandicap met onze buurlanden Frankrijk, Nederland en Duitsland 4,6 procent bedraagt. De christelijke vakbond trekt dat cijfer in twijfel. “Bogaert vergeet de loonkostsubsidies mee te tellen. Het Planbureau rekende in januari 2012 wel correct en komt uit op een loonkostwig van 0,7 procent.”

Die verwijzing naar de buurlanden is trouwens misleidend. Onze lonen stijgen minder snel dan in Frankrijk en Nederland. Het is Duitsland dat uit de band springt met een aangehouden politiek van loondumping. Eén op zes Duitse werknemers verdient minder dan 6 euro per uur. Een kwart heeft minder dan 9 euro per uur bruto.

In een editoriaal van De Tijd heet het dat het heilige indexhuisje gesloopt moet worden om onze economie uit het slop te halen. De hoofdredacteur van Knack, Johan Van Overtveldt schrijft zelfs dat het voorstel van Bogaert lang niet ver genoeg gaat. “Het voorstel van Hendrik Bogaert doet denken aan een dokter die aan een patiënt met zware bronchitis de lichtste dosis homeopathische middelen voorschrijft.”

Dat is vreemd want in een andere krant werd de index gisteren nog geroemd omdat het systeem er voor zorgde dat de crisis in ons land minder hard toesloeg. De binnenlandse consumptie kreeg daardoor immers minder harde klappen dan in onze buurlanden. Onder meer de index maakte van België  een modelleerling in Europa, aldus De Standaard.  

En zelfs PricewaterhouseCoopers (PwC) stelde vorige week nog dat de index eigenlijk niet zo’n grote rol speelt in de concurrentieslag met de rest van Europa. “De loonindexering speelt een veel kleinere rol. Die heeft de loonkloof met de andere landen zeker niet vergroot”, aldus Peter De Bley, partner bij PwC.

Dat de werkgeversorganisatie wel gecharmeerd zijn door dit voorstel, is niet verwonderlijk. Wat de werknemers verliezen winnen zij. Al in het eerste jaar betekent dit een transfer van 1,33 miljard euro richting werkgevers. Na vijf jaar loopt dat al op tot 6,65 miljard euro. Een transfer die ze dan voorgoed behouden.