‘Vroeger was iedereen vrijer,’ schrijft De Morgen in een reportage over de Zillion-releaseparty in Antwerpen. Inderdaad, Dennis Black Magic kon vroeger vrij rondlopen in de Zillion, om de volgende dag een minderjarig meisje te belagen, en was in die zin vrijer. ‘Vroeger waren sommigen vrijer’ lijkt me gepaster, en als we daar met nostalgie naar terugkijken, denk ik dat De Wever zijn anti-woke tour door Vlaanderen maar beter kan stopzetten. Daar zijn we echt nog niet aan toe.

Recensenten wijzen op de verheerlijking van Dennis Black Magic’s wandaden en de ophemeling van toxische mannelijkheid in deze film, terwijl enkele bekende Vlamingen zich online inzetten om Pront’s chefd’oeuvre te verdedigen:

“Blijkbaar heeft de heer Aerts (journalist) de film niet helemaal uitgekeken op zijn laptop… net zoals bij Torpedo hoopt hij hierdoor de mensen op een verkeerd been te zetten. Laat je niks wijsmaken, ga dit zien in de cinema en oordeel zelf. @Robinpront, je hebt een topfilm gemaakt!” – Sven de Ridder’s online reactie op een column in De Standaard van Ruben Aerts.

Topfilm of niet, dat is totaal naast de kwestie. Merkwaardig is het op zijn minst, de progressieve filmwereld die helemaal klaar was voor een post Weinstein tijdperk verdoezelt nu een probleem waar we ons allemaal bewust van zijn. Filmkijkend Vlaanderen is duidelijk zo zot op Zillion dat het bereid is om even al zijn normen en waarden aan de kant te zetten voor een avondje vertier. Beide handen gevuld met chips en cola, zodat die maatschappijkritische facebookreacties even niet getypt kunnen worden.

Als samenleving zijn we nochtans moordend voor elkaar. We grijpen elke kans om de ander te pakken waar het pijn doet, maar als we zelf iets moeten opgeven voor onze idealen knijpen we al snel een oogje dicht. Aerts slaat daarmee de nagel op de kop in zijn column: ‘Zo selectief kan verontwaardiging nog steeds zijn, vijf jaar na de start van de #MeToo-beweging.’

Om te komen tot het oorspronkelijke idee van deze krabbel, maak ik een bruggetje naar de huidige klimaatcrisis, want dat kampt met hetzelfde probleem. Het doet me eraan denken, hoe we als mensen compleet bewust zijn van deze problematiek maar onze levensstijl helemaal niet veranderen. En zo kabbelen we rustig verder, met onze ogen op half zeven, zodat we ze bij een echt probleem weer moeiteloos kunnen sluiten, dromend van een wereld waarin alles vanzelf gaat.