Het nieuwe rapport van de Klimaatcommissie van de VN, het IPCC, is te beschouwen als een plotse klap in het gezicht. Die wij ontvangen van de ervaren gids tijdens de trekking in groot natuurgebied bij plots opduiken van een acuut gevaar. Een dreigende stap in de afgrond, het opduiken van een hongerige Jaguar, een boa voor onze voeten in het olifantsgras…
Heel waarschijnlijk gaat de gehele, planetaire mensheid af op een speciale eeuw. Een eeuw vol uitdaging, last, gevaar, zwoegen, zoeken, dood en problemen. Met af en toe de bekende bij-effecten zoals meer medemenselijkheid en solidaire steun, en wat minder hoogmoed en geslotenheid. En met een goede nieuwe grond-attitude die waarschijnlijk main stream wordt : deze van verhoogd bewustzijn, kennis, interesse, respect, ontzag en vertrouwelijke omgang met de Natuur. Met fauna, flora, landschappen en de natuurelementen. Hier en daar zijn er vandaag in het land ook tekenen van dit goeds dat op komt.
In het landschap ten noorden van Leuven vond ik vandaag bijvoorbeeld een bord aangebracht door natuurbeschermingsverenigingen, overheden en boeren, met de vraag een bepaald stukje grond niet te betreden. Met frisse afbeeldingen en heldere uitleg. Dat heb ik in mijn zestigste jaar nog nooit voordien aangetroffen.
Het komt er op aan veel beter voeling te krijgen met de Natuur en met de Natuurelementen. De naties die het eerst zullen de nodige aanpassingen doorvoeren, zoals in vervoer en energie en ook landbouw, zullen in het voordeel zijn. Dat betekent een bonus. Wachten en traag te werk gaan zal grote kosten meebrengen. Bepaalde experten schatten nu al in dat wij de opwarming van anderhalve graad niet gaan kunnen vermijden. Maar laat ons er samen het beste van maken. Het komt erop aan de schade slim te beperken. En hoop zal er altijd blijven. Zoals hierboven vermeld, hebben crisis situaties altijd ook voordelen, sociaal, technologisch en ecologisch. Donderpreken en doemberichten hoeven we niet. Een mens in nood, dat is de wakkere toeschouwer duidelijk, zal zowel individueel als collectief, vaak het beste in zichzelf naar boven halen. De grote groene uitdaging hoeft geen apocalyps of catastrofe te worden. Als er één wezen is dat doorheen duizenden jaren heeft bewezen een meester in adaptatie, aanpassing te zijn, dan is het wel de mens. Het komt erop aan kalm en alert te zijn en verstandig samen beslissingen te nemen.
“Waar een wil is, is een weg.
Als de nood het hoogst is, is de redding nabij.”
Zo hebben onze voorouders sinds eeuwen al de lessen getrokken en in zegswijzen gegoten.Maar wegkijken is slechte politiek. Dat is de houding van de zieke, van de mens die vanuit gebrek aan zin voor eerlijke waarheid, hoogmoed of beperkt eigenbelang de zelfbegoocheling verkiest. Die roept wel vaker het noodlot, de mislukking, het verlies over zich af.
