De recente volksopstanden in de Arabische wereld kunnen op enthousiaste bijval rekenen in Palestina. Volgens veel Palestijnen hebben de Arabische regeringen en regimes een negatieve rol gespeeld in de Palestijnse zaak. De recente revoluties zetten ook voor de Palestijnen de deur op een kier naar een waardige en rechtvaardige toekomst.
Al decennialang heersen dictaturen, met de steun van het Westen, over de zuidelijke oevers van de Middellandse Zee en het Midden-Oosten. In heel de regio kampen mensen met hoge werkloosheid, lage lonen en een gebrek aan sociale bescherming, met meer en meer armoede tot gevolg. Dat is in Palestina niet anders – al ligt de oorzaak ervan hoofdzakelijk bij de bezetting en blokkade door Israël.
Hardhandig ingrijpen
De steun die de opstanden krijgen, zorgt voor verbijstering bij president Abbas, die nauwe betrekkingen heeft met de regimes in de Arabische landen. In tegenstelling tot de Palestijnse bevolking, is de Palestijnse Autoriteit zeer voorzichtig met de veranderingen in de regio. De Palestijnse overheid verklaarde immers dat ze de opstanden niet steunt. Terwijl de Egyptenaren snakkend naar vrijheid en rechtvaardigheid massaal op straat kwamen, had de Palestijnse president Mahmoud Abbas persoonlijk een telefonisch gesprek met zijn Egyptische collega Hosni Mubarak om zijn solidariteit te betuigen. Abbas gaf ook instructies aan zijn top en aan de leden van zijn Fatah-partij om te zwijgen en geen vin te verroeren. Adnan Dameri, woordvoerder van de veiligheidsdienst, verklaarde dat geen enkele demonstatie geduld zal worden zonder toestemming. Dat het hen menens is, bleek uit het hardhandig ingrijpen tijdens demonstraties en solidariteitsacties op de westelijke Jordaanoever. “We willen niet gelinkt worden aan samenzweerders tegen de stabiliteit in Egypte,” zei Taieb Abdul Raheem, woordvoerder van Mahmoud Abbas, om het verbod op demonstraties te rechtvaardigen. De Palestijnen hebben geen vertrouwen in deze ‘rechtvaardiging’.
In verschillende steden zoals in Ramallah en Betlehem werden bijeenkomsten georganiseerd, alsook in enkele vluchtelingenkampen op de westelijke Jordaanoever. Enkele linkse partijen en organisaties zoals Palestinian People Party, Progressive Workers Block, Progressive Labour Front en Workers Unity Block riepen ook op om solidair te zijn met de opstanden.
In de Gazastrook, waar Hamas aan de macht is, worden spontane acties evenmin getolereerd en wordt er ook hardhandig ingegrepen. Hamas organiseert zelf solidariteitsacties en probeert zo zijn controle te behouden.
Ook in hun nationale televisiezender hebben de Palestijnen geen vertrouwen meer. De zender besteedt nauwelijks aandacht aan wat er buiten de Palestijnse grenzen aan de gang is. De meeste Palestijnen verkiezen daarom andere tv-kanalen om de gebeurtenissen te volgen. Bij de jongeren is het gebruik van sociale netwerksites een belangrijk middel om hun solidariteitscampagnes te voeren en te verspreiden.
Stop de bezetting
Israël is fel gekant tegen de veranderingen, die invloed zullen hebben op het ‘evenwicht’ en de ‘stabiliteit’ in de regio. Daarom zal het zijn belangen verdedigen om te kunnen overleven en zal het ook alle hulpstromen naar Gaza blijven hinderen. Palestijnen zijn zich hiervan bewust en hopen dat de Arabische revolutie hierin verandering brengt.
De ngo Democracy and Workers’ Rights Center, partner van fos, vraagt ook extra aandacht voor de blokkade van Gaza. “Er moet een einde komen aan de blokkade van Gaza, zodat de mannen en vrouwen in Gaza een leven in waardigheid kunnen leiden in plaats van een beroep te moeten doen op humanitaire hulp en overlevingsstrategieën. Er moet een einde komen aan de Israëlische bezetting, zodat een levensvatbare soevereine Palestijnse staat kan opgericht worden. Enkel dan zal de Palestijnse economie vrij zijn om zich te ontwikkelen en te groeien,” aldus DWRC. Ook volgens fos is het nu het moment om extra aandacht te geven aan de bezetting van Palestina door Israël. De recente omwentelingen vormen ook een kans om daar verandering in te brengen.
De PGFTU, de grootste Palestijnse vakbond en partner van fos, is eerder voorzichtig omwille van hun relatie met Fatah. Tijdens de opstanden in Tunesië en Egypte hebben ze geen solidariteitsoproep gedaan naar de achterban. Wel werd een solidariteitsbericht verstuurd aan Abdul Salam Jarad, de Algemene Secretaris van de Tunesische Arbeiders Federatie, waarin de Algemene Secretaris van PGFTU, Shaer Saed, de ‘Tunesische Intifada’ verwelkomt.
Het Westen keert dan wel zijn rug naar de dictators in de Maghreblanden, maar het zwijgt over de bezetting van Palestina, waarvoor Israël hen heel dankbaar is. De VS veroordeelt het bloedvergieten in Libië, maar maakt gebruik van zijn vetorecht om een VN-resolutie die de bouw van Israëlische nederzettingen in de Bezette Palestijnse Gebieden veroordeelt, tegen te houden. De bouw van nederzettingen wordt nochtans door de VS en de internationale gemeenschap als illegaal beschouwd. De onderhandelingen tussen Palestijnen en de Israëliërs eindigden vorig jaar nadat Israël de bouwstop op de westelijke Jordaanoever niet wilde verlengen. Het is dus een echt struikelblok voor vrede in Palestina. Zolang de rechten van alle Palestijnen niet gerespecteerd en geen einde komt aan de bezetting kan men niet spreken een soevereine Palestijnse staat.
Waar de revoluties succesvol (zullen) zijn, openen ze meerdere deuren. Vakbonden en andere organisaties die voorheen onderdrukt werden, gaan nu op straat om waardig werk en waardig leven te eisen. Als fos staan wij achter de strijd voor rechtvaardigheid. De Palestijnen, Tunesiërs, Egyptenaren en binnenkort Libiërs, Jemenieten, Bahreiners en andere volkeren hebben op een democratische en geweldloze manier hun stem laten horen. België, de Europese Unie en internationale samenleving moeten hun rol opnemen voor een verdere doorbraak.
28 februari 2011
Auteur: Ali Selvi
Contact: ali.selvi@fos-socsol.be
