Wekelijks ga ik, op woensdagavond, in zaal Den Breughel te Denderleeuw naar Babbelonië (*). Het is een prettige bedoening, en bedoeld als ‘ontmoetingsgroep voor Anderstaligen en Nederlandstaligen’. Een kleurrijke groep van 20 à 30 aanwezigen voert er gesprekken over opvoeding, religie, werk, reizen… Of doet activiteiten zoals koken, bezoek aan de brandweer, bowling…

Op één van die avonden stootten wij (niet zonder hilariteit) op het verschijnsel van de spreekwoorden. Wij zeggen het van anderen, maar ook in Vlaanderen wordt gretig gebruikt gemaakt van een kleurrijke taal. Niet zelden, is mijn indruk, worden hierbij lichaamsdelen als beeld gebruikt. Gaat de liefde dikwijls niet door de maag?

Het is niet altijd vanzelfsprekend zijn weg te vinden in deze beeldtaal, zonder een woordje uitleg. Wat te denken bijvoorbeeld over: met zijn gat in de boter vallen? Of op zijn twee oren slapen ? Als een bezetene de benen nemen ? Of vier handen op één buik ?

Ik kan mij levendig voorstellen dat iemand, die nog niet zo vertrouwd is met al die uitdrukkingen, gefasineerd zit te luisteren naar een achtbare voorzitter die zijn toehoorders “een hart onder de riem wil steken. Terwijl geen haar op zijn hoofd eraan denkt dat hij, bij het ochtendkrieken, het hazenpad gaat kiezen. Immers het ligt hem zwaar op de maag dat een dergelijke spring in ‘t veld door het oog van de naald is gekropen”.

Je zou er voor minder van overtuigd zijn dat dergelijke wartaal enkel door een zwakzinnige kan worden gedebiteerd. En dat ze nu net dit specimen voorzitter hebben gemaakt.

‘Oost west, thuis best’ is nog zo’n uitdrukking. Gecombineerd echter met een systeem van honderdduizenden ‘heimweepremies’ kan men zich terecht afvragen of de term ‘zwakzinnigheid’ niet wat zwak is uitgevallen.

(*) een initiatief van het diversiteitscentrum vzw ODiCe, Samenlevingsopbouw Oost Vlaanderen, Vormingplus en het gemeentebestuur Denderleeuw.