Ik ben opgegroeid in een middenklasse wijk in het ‘landelijke’ Heule en ben bij de mensen die een gelukkige jeugd hebben gehad. Het was heerlijk opgroeien in een beschermd milieu en als kind werden we niet meteen afgerekend als iets fout liep. Uren hebben we gespeeld (eigenlijk op elk vrij moment) op de stukjes bouwgrond die nog niet bebouwd waren. We bouwden kampen, legden een crossparcours voor BMX aan en organiseerden onze eigen olympische spelen. Deden we dat in stilte? Ik denk het niet (of ik zou heel erg veranderd moeten zijn).

Tegenwoordig gaat geen week voorbij of er is wel één of andere verzuurde buur die naar de rechter stapt om spelende kinderen aan banden te leggen. Het lawaai (?) van spelende kinderen zou storend zijn. We wonen in een land waar we het geluid van snelwegen, vrachtwagens en industriezones beter verdragen dan dat van spelende kinderen. Misschien moeten we scholen, jeugdwerklokalen en kindercrèches integreren op industriezones. Dan heeft niemand last van dat lawaai (?). Waar zijn we mee bezig?

Toen ik een jaar of 12 was, zat ik in de zomer elke avond met mijn maatjes uit de buurt op een muurtje halfweg de wijk waar we woonden. Het was zo’n typisch Vlaams muurtje dat voetpad scheidt van voortuin. Uren hebben we er gesleten, onze eerste sigaret hebben we er gerookt en over de meest onnozele zaken hebben we uren gediscussieerd. We waren hangjongeren nog voor het woord bestond. Behalve één verzuurde buur die ons, zonder succes, een keer richting politie heeft gebracht, was er nooit enig probleem.

Ik mag blij zijn dat ik vandaag niet jong ben. Ik had al de Verry Irritating Police op mijn dak gehad en ons hanggedrag zou als problematisch omschreven zijn. De nieuwe federale regering die zich aan het vormen is (CD&V, Open VLD en SP.A) heeft alvast beslist om de wetgeving aan te passen om jongeren vanaf 14 jaar die volgens lokale besturen voor overlast zorgen te kunnen beboeten. Zo kunnen ‘niet-politiemensen’ op basis van een subjectief begrip dat niet te definiëren is jonge gasten van 14 beboeten. Waar zijn we mee bezig?

Toen ik een jaar of 18 was, zat ik als leider in de Chiro en wat later ook in het bestuur van het jeugdhuis. Op kamp maakten we een kampvuur en gaf de kookploeg met een minimum aan materiële mogelijkheden, het beste van zichzelf. En ja, er waren regels en administratie, maar bovenal was er gezond verstand. Er stond voor leiding en kookouder te veel op het spel om onverantwoorde risico’s te nemen. De kampen tijdens de zomervakantie en de fuiven in de winter behoren tot het ‘collectief’ geheugen van ‘mijn generatie’.

Ondertussen bekijkt men her en der hoe kampvuren verboden kunnen worden (is er één voorbeeld van een bosbrand die veroorzaakt is door een jeugdbeweging?) en maakt men van het opzetten van een fuif een huzarenstuk dat administratief zo lastig is, dat de organisatoren één na één afhaken. Zijn de fuiven en kampen zo veel veiliger geworden met al die extra administratieve last? Waar zijn we mee bezig?

Ondertussen ben ik 30, getrouwd en vader van een (eerste) zoon. Ik heb die jeugd zonder VIP-politie, zonder camerabewaking op elke hoek, zonder overlastboetes voor 14 jarigen, … overleefd en ben er al bij al behoorlijk uitgekomen (samen met mijn generatiegenoten). Waren wij dan zo verkeerd? Hebben we het er dan zo slecht van af gebracht? Zijn we dan toch niet goed terechtgekomen? Ik denk van wel. Waarom willen de huidige beleidsmakers dat niet zien?

Matti Vandemaele

Matti Vandemaele is voorzitter van Jong Groen! Kortrijk.