“War. War never changes.

The Romans waged war to gather slaves and wealth.
Spain built an empire from its lust for gold and territory.
Hitler shaped a battered Germany into an economic superpower.
From the Romans to the atomic bomb

But war never changes.

In the 21st century, war was still waged over the resources that could be acquired. Only this time, the spoils of war were also its weapons: Petroleum and Uranium. For these resources, China would invade Alaska, the US would annex Canada, and the European Commonwealth would dissolve into quarreling, bickering nation-states, bent on controlling the last remaining resources on Earth.” 

— © Ron Perlman, Fallout™ 

Zo wordt de apocalyptische wereld van de populaire sciencefiction game Fallout ingeleid.

Jammer genoeg, haalt de realiteit vaak de fictie in.

In Europa zien we nu na de opkomst van het populisme met als inzet ‘De hernieuwde Natiestaat’ inderdaad een onstabiele Europese unie verschijnen die zichzelf verscheurt over de weinige grondstoffen die we nog hebben en hoeveel vluchtelingen we nog willen opnemen.

Aan de poorten van de Europese grens kijkt een hongerige Poetin al meerdere jaren smalend toe. Hij sleurt steeds meer kruimels van de Europese tafel, hij kan landen ongestraft annexeren, eigent zichzelf de geopolitieke gas-sleutels toe en staat klaar om de energietoevoer naar het Europese continent elk moment dicht te draaien. De NAVO en onze diplomatische koelbloedigheid zijn daar al meermaals de ultieme redding in geweest.

Poetin heeft bijgeleerd, hij voert zijn oorlog nu online en economisch. “Je destabiliseert de Europese Unie eenvoudigweg met fake-news en het sponsoren van extreemrechts, het enige wat je dan nog moet doen is geduldig zijn en hier en daar een beetje economisch destabiliseren, met bijvoorbeeld een vluchtelingenstroom uit pakweg het verlengde conflict in Syrië.”
Heeft Poetin redenen om een oorlog te ontketenen? De populariteit in eigen land staat historisch laag en de legitimiteit van zijn handelen wordt steeds meer in vraag gesteld, niets beter om het imago op te krikken dan een glorieuze oorlog tegen zij die de Russische groei altijd hebben onderdrukt …

De Chinese verslaving aan de economische groei blijft maar aanhouden en zal weldra ook ver uit proportie groeien. De nieuwe Chinese Zijderoute staat gelijk aan een model van omgekeerde kolonisatie: ”Maak de economisch minder ontwikkelde landen verslaafd aan uw leningen en infrastructuurprojecten en ze zitten voor eeuwig in uw zak.”

Met een beetje slechte wil kan je de Chinezen ook nog de verantwoordelijkheid toe schuiven van de Europese vluchtelingencrisis. Zijn het niet zij, die het Afrikaanse continent overspoelen met toegankelijk internet, smartphones en het idee van een welvarend vluchtoord Europa? Een straffe en overdreven stelling? Zijn het dan niet de Chinese producten die aan spotprijzen alle markten overspoelen? Is het niet de Chinese technologie die overal wordt geïmplementeerd? Hoeveel Europees geld verdwijnt er niet richting Alibaba en Alliexpres, de Chinese markt zal qua prijszetting altijd onder de onze kunnen gaan, het gevolg van onze eigen economische onkunde.

Trumps Amerika zou de Iraanse top generaal Qasem Soleimani hebben uitgeschakeld om een oorlog preventief te stoppen. Uiteraard vermeldt men dat, het is zowat het enige argument waaronder ‘liberale democratische’ staten oorlog kunnen voeren. Zonder de pretext van een ‘rechtvaardige oorlog’ zijn de handen immers gebonden.

Ook hier wordt ‘the war on terror’ als handig excuus gebruikt. De gespuide mist lijkt eenvoudig te doorprikken: “Trump moet een impeachmentprocedure ondergaan, er komen verkiezingen aan en zijn populariteit lijkt historisch laag te liggen. Op zich geen origineel idee, hij heeft zijn mosterd waarschijnlijk bij Clinton gehaald, die voerde ook een airstrike uit toen zijn impeachmentprocedure te veel kans op slagen kreeg.”

De motivatie achter de zogenaamde preemptive-strike is niet anders dan die van Poetin of de Chinezen. De Koude cynische stelling blijft: ”Men start een oorlog omwille van zwakke binnenlandse politiek en de gekende buitenlandse economische belangen.”

De Iranezen zullen wraak nemen, zo zweren ze het zelf. Een gevaarlijk dreigement, Iran heeft al bewezen dat ze de zeetoevoer van olie kunnen afsluiten. Een dronestrike in november vernietigde al een significant aandeel van de wereld-olieproductie. Amerika is wel blijven investeren in oliewinning, trok zich terug uit de Parijs-akkoorden en kan dus lekker zelf bedruipend en vervuilend zijn. Rusland en China hebben meer dan genoeg olie en aardgas en ook zij kijken niet echt om naar het klimaat dus ze kunnen nog terugvallen op hopen steenkool. De olieprijzen zullen stijgen, de lang verwachte recessie zal om de hoek komen piepen en zo wordt de lont in het kruitvat gestoken.

Opnieuw een straffe stelling? In Europa weten we nochtans heel goed de uitkomst van een vergelijking waarbij je nationalistische natiestaten optelt bij een recessie en een buitenlandse vijand. Wij behoren nog te weten hoe zulke zaken ontsporen. “Ni wieder krieg” en “Wir haben es nicht gewusst” klinken al te bekend in de oren.

Laat ons ook Turkije niet vergeten, Turkije is afhankelijk van de Russische gasleidingen en controleert, als laatste grens, onze vluchtelingenstroom. Hoe we daar nog op blijven vertrouwen is een raadsel, vooral ook als men daarbij het Turkse offensief tegen de Koerden niet vergeet. De stabiliteit zinkt zo zacht weg in een geopolitiek moeras dat volloopt dankzij de onkunde van cynische wereldleiders die met elke misstap de verwezenlijkingen van de laatste honderd jaar in enkele minuten weer uitwissen.

Wij hier in Europa hebben niet meer geïnvesteerd in oliewinning in de Noordzee, wij hebben in meer of mindere mate de klimaatkaart getrokken, een mooi en nodig ideaal, maar daardoor zijn wij nu wel energieafhankelijk. Als de kraan toe gaat, dan zal er naar alle waarschijnlijkheid een Europese recessie uitbreken die extreemrechts helemaal vrijspel geeft. Vindt Europa haar diplomatische zelve terug, of blijven wij verder struisvogelpolitiek spelen omdat we er ons al te hard van bewust zijn dat we niet meespelen met de grote jongens?

Zouden wij dan ook misschien voor één keer in de geschiedenis, ons misschien eens niet blindstaren op de waan van de dag maar ons organiseren naar de toekomst toe?
Laten wij ons door Trumps Amerika opnieuw een oorlog in sleuren die de onze niet is?
Gaan wij wederom de burgers overtuigen dat dit een ‘rechtvaardige oorlog’ is in de strijd tegen het terrorisme, of gaan wij erkennen dat dit de zoveelste agressieve aanval op rij is?
Gaan wij eindelijk eens terug kiezen voor het principiële en de langetermijnvisie?
Moeten wij Amerika steeds blijven achternalopen als zij oorlog na oorlog ontketent?
Als zij door handelsoorlogen met China onze economie destabiliseert.
Als de onvrede in de wereld maar blijft toenemen?
Als er digitaal een oorlog woedt waarbij Europa vaker dan niet alleen komt te staan?
Als men maar airstrike-gewijs landen blijft platbombarderen in de naam van de vrijheid en wij moeten blijven instaan voor de schade en de destabilisering?
Moeten onze wapens uit FN Herstal de wereld blijven rondgaan?
Moeten het de Belgische wapens zijn die de instabiliteit in het Midden-Oosten blijven aanwakkeren?
Moet het de Waalse wapenindustrie zijn die haar schoten lost tot in Jemen.
Hebt u daar ooit voor gekozen?
Ik alvast niet.

Waar u ook bent of waar u ook vandaan komt, oorlog is overal … Uw geloof doet er niet toe, uw gedrag doet er niet toe, uw opleiding doet er niet toe, oorlog, oorlog verandert nooit … Van de hoogste elitaire toppen der beschaving tot de stinkende overblijfselen van de oude wereld, we delen allemaal oorlog. Oorlog, oorlog verandert nooit, omdat de mensheid nog steeds hetzelfde is, we zijn het nog altijd niet verleerd.

Laat ons, ons dan ook verzetten tegen oorlog, opnieuw en opnieuw.
Laat ons dan ook duidelijk maken dat wij wensen dat België, dat Europa, zich niet laat meesleuren in een nieuw conflict.
Laat horen dat wij niet instemmen, dat we niet stil zijn geweest, dat wij wel hebben bijgeleerd.

War, war never changes

Aimé Schrauwen is Master-student specialisatie Publiekrecht Universiteit Antwerpen, kandidaat-kernlid van de denktank Liberales en freelance copywriter en activistisch-jurdisch hulpverlener.

Foto: Gage Skidmore, Flickr / CC BY-SA 2.0