De laatste tijd gaat het niet goed met Bart De Wever. In de peilingen verliest zijn partij t.a.v. het Vlaams Belang. Hun pronkstuk, de Vlaamse regering, moddert maar wat aan en zijn partijgenoot minister president Jan Jambom slaat een zwak figuur. Op de belangrijke dossiers van het land kan de NVA niet meer wegen en ondanks het gekibbel en getouwtrek blijft Vivaldi rustig overeind.

Tot overmaat van ramp wordt Antwerpen de laatste maanden opgeschrikt door granaten en schietpartijen. De met veel bravoure en aangekondigde ‘war on drugs’ van BDW kan niet beletten dat uitgerekend zijn stad het strijdveld is geworden van vechtende drugsbendes.

Om de aandacht van zoveel falen af te leiden grijpt hij naar een typisch populistisch recept: ga in de aanval en provoceer zoveel mogelijk, bij voorkeur ‘de elite’. Zo’n gespierde uithaal garandeert een politicus, zeker in komkommertijd, veel media-aandacht en dat is de sleutel voor electorale winst. Het is het prototype van wat Thomas Decreus omschrijft als spektakeldemocratie. De rol van de media hierin is verpletterend.

In enkele zinnen zoveel platitudes, verdachtmakingen en leugens formuleren, het had zo uit de mond van Donald Trump kunnen komen.

Vorige vrijdag was het weer raak. In een interview ontpopte BDW zich als de enige die de strijd tegen de drugs nog wil aangaan. En passant haalde hij zwaar uit naar ‘de elite’: “Het boeit hen niet. En de maatschappelijke elite heeft de strijd gewoon opgegeven. Ze zitten vaak zelf aan de drugs en koketteren er zelfs mee.”

In enkele zinnen zoveel platitudes, verdachtmakingen en leugens formuleren, het had zo uit de mond van Donald Trump kunnen komen.

Zijn uithaal naar ‘de elite’ is ronduit schijnheilig. Hij behoort tot het kransje van politici die spreekbuis en verdediger zijn van de elites. Zijn sociaaleconomisch programma klinkt als muziek in hun oren. Ooit zei hij: “Voka is mijn echte baas, als Voka niet tevreden is, ben ik niet tevreden”. Het is ook geweten dat hij graag tafelt met bouwpromotoren of andere CEO’s.

Hij verkoopt zich als de grote voorvechter van de strijd tegen drugs, maar verzet zich wel tegen het belangrijkste instrument om die strijd ernstig kunnen te voeren. Drugshandel kan maar floreren op basis van witwaspraktijken. Om die financieel droog te leggen moet je het bankgeheim opheffen. Uitgerekend zijn partij is daar tegen, jawel omdat zo’n maatregel ook ‘de elites’ zou treffen.

De strijd tegen drugs win je niet met repressie, dat heeft het verleden voldoende aangetoond en dat wordt ook bevestigd door de war on drugs in Zuid-Amerika. Illegaliteit veroorzaakt hoge prijzen en dus grote geldstromen en die zijn de voedingsbodem voor zware criminaliteit.

Drugs zijn zeker een probleem in onze samenleving, maar je lost het niet op met platitudes of provocaties.

Daarom pleiten The Economist of economen als Paul De Grauwe voor een legalisering van drugs. Dat is overigens ook de politiek die verschillende staten in de VS en landen als Nederland en Portugal al geheel of gedeeltelijk toepassen.

Drugs zijn zeker een probleem in onze samenleving, maar je lost het niet op met platitudes of provocaties. Dat vereist een grondig maatschappelijk debat, zonder spektakel of ‘Trumpjes’. De kwestie van het bankgeheim en de legalisering zijn alvast twee belangrijke pistes die het overwegen waard zijn.