De beroemdste wapenstilstand die het einde van een oorlog inluidde, was de wapenstilstand van 11 november 1918. Hierdoor kwam een einde aan de gevechten van de Eerste Wereldoorlog of Grote Oorlog.

Men dacht en zei ‘dit nooit meer’ en de goede bedoelingen waren er zeker. Europa ontwaakte uit de Eerste Wereldoorlog als uit een boze droom. Waartoe dienden zoveel heldenmoed en slachtoffers als de vrede niet voor altijd gewonnen zou zijn?

Een golf van pacifisme joeg door al die bedroefde harten die dit helse tijdperk van geweld en verwoesting hadden overleefd.

Maar de geschiedenis waarvan men de loop dacht te beheersen, versnelde al spoedig haar stroom en doorbrak de dijken die haar moesten beteugelen. Opnieuw vatte de wereld vlam. In 1939 was het opnieuw prijs, een oorlog die op een totaal andere manier gevoerd werd, dikwijls nog wreder en onmenselijker dan de vorige, de pijn, woede en verdriet waren misschien nog groter.

Vandaag spreekt men van een wereld in vrede. Maar is dit wel zo? Dagelijks worden we via tv, radio, kranten, internet, enz. om de oren geslagen met conflicten, zelfmoordaanslagen, bommen, terreuracties, onlusten, dreigende taal, enz.  Het is weliswaar ver van ons bed in Afghanistan, Pakistan, Myanmar, Irak, Gaza, Israël, Kosovo, Darfour, Algerije, Libanon, Afrika, Zuid-Amerika, enz.

Alles bij elkaar evenveel, zoniet meer landen als het aantal betrokken landen in de Tweede Wereldoorlog. (Tekst HVV).