Kate Moss zei ooit: “Nothing tastes as good as skinny feels”. Deze uitspraak zette heel de modewereld op zijn kop, want zo’n uitspraak kan natuurlijk niet.

Hypocrisie? Natuurlijk, maar wie heeft het lef om hen aan te wijzen als boeman? Niet genoeg mensen, blijkbaar. Laten we Ana Carolina Reston niet vergeten, het Braziliaanse model dat in 2006 overleed aan de gevolgen van anorexia nervosa.

En Luisel Romos, die in datzelfde jaar overleed, na een crashdieet van cola light en blaadjes sla. En waarom? Om toch maar in de size zero te passen en naam te maken in de modellenwereld. Want met een grotere maat namen de ontwerpers geen genoegen. Stel je eens voor, een gezond model!

BMI 19

Na dit tragische ongeval voelde de hele wereld zich schuldig. Een minimum-BMI van 19 werd plots naar voren geschoven, maar wat gebeurde in de praktijk? Niet al te veel. Haute couturekleren werden nog steeds in poppenmaatjes gemaakt en de meisjes moesten er maar zien in te passen. Dieetpillen, laxeermiddelen, braken: alles voor een mager lijf.

Nu wil ik niet iedereen over dezelfde kam scheren. Muzes komen immers in alle vormen en maten, kijk maar naar Karl Lagerfeld en zijn inspiratie Beth Ditto. Zij is, met haar meer dan vrouwelijke rondingen, niet echt het standaardtype model. Haar naaktfoto’s in een Amerikaans blad, kregen dan ook niets dan lof.

Maar het mocht niet baten, Ditto werd al snel ingeruild tegen – opnieuw – een mager exemplaar, het Franse model Baptiste Giabiconi. Tot zover de liefde voor ronde vrouwen.

“Máár”, zeggen de modeontwerpers, “er zijn toch ook XL-modellen?”

Natuurlijk, maar die zijn op één hand te tellen. En geef toe, XL voor hun, is small voor ons. Gisèle Bundchen, is zij XL? Omdat zij borsten heeft? Nee, zij is gewoon vrouwelijk. En dat zouden meer modellen moeten zijn. Want eerlijk, wie is er echt zo mager als al die panlatten op de catwalk?

Nep zijn

Toch willen velen zo zijn, ook al weten we dat gezond – én mooi – niet betekent dat je ribben uit je vel moeten steken. En daar knelt het schoentje. Vrouwen over heel de wereld zien graatmagere modellen in de mooiste designerkleren in de boekjes staan.

We mogen echter niet vergeten dat deze meisjes zich uithongeren om aan dat lijf te komen. Én dat al die prachtige foto’s voor publicatie eerst nog flink gefotoshopt zijn. Willen we dan zo nep worden? De essentie van ons vrouw-zijn laten varen voor wat lovehandles minder? God mag weten waarom.

Modellen hebben toch een fantastisch en glamoureus leven? Dat willen wij ook! Dus beginnen we met het halen van een streefgewicht: 55 kilo. Het maakt ons niet uit of we 1m90 of 1m60 zijn, die 55 kilo klinkt mooi!

Per kilo die we afvallen, wordt de stem in ons hoofd luider. Ana, noemen we haar ook wel, de vriendin die je zegt wat je wel en niet mag eten. In het begin staat ze voor je klaar, maar na een tijdje doet ze je pijn en laat ze je jezelf uithongeren. Mooie vriendin is dat!

De afgrond komt steeds dichterbij, de hongerdood ligt nog maar enkele meters voor je. Sondevoeding die je lichaam ingespoten wordt, buisjes in je armen en in je neus. Klinkt als een nachtmerrie, zeg je? Laten we er ons dan met z’n allen tegen verzetten.

Want ‘less is more’ gaat niet altijd op. Bij wijze van illustratie: wat krijg je liever, een groot of een mini-cadeau ? De hoop op een trouwring daar gelaten, is het eerste antwoord natuurlijk het juiste.

Groot maakt ons blij, groot is mooi! Dus laten we voor eens en altijd dat taboe rond vrouwelijke vormen doorbreken en een nieuw mantra introduceren: More is more.

© 2010 – StampMedia – Sabrina Vitali

===

Lees ook het dossier ‘Pro-ana websites: ziekmakend of steun‘