Op 3 november 2020, dag van de presidentsverkiezingen in de VS – als de coronapandemie dat toelaat – worden ook alle zitjes in het federale Huis van Afgevaardigden1 herkozen. Leden van het Huis van Afgevaardigden die geen tegenkandidaat in eigen rangen hebben, zijn automatisch kandidaat voor november, tenzij ze ontslag nemen. Wanneer er wel een tegenkandidaat is, moeten er net als voor de presidentsverkiezingen voorverkiezingen gehouden worden in het betrokken federale kiesdistrict.
In meer dan 95 procent van de gevallen wordt een federaal parlementslid die tegenkandidaten moet trotseren toch herverkozen. Het bezit van het mandaat, de daarbij horende media-aandacht én de steun van machtige lobbygroepen – die de jaren ervoor goed werden bediend door het parlementslid – garanderen vlotte herverkiezing.
Deze politieke cultuur is bijzonder nefast voor nieuwe ideeën en andere politieke visies dan de mainstream. Bij de Republikeinen worden meer en meer zetelende parlementsleden uitgedaagd door nog meer extreme, nog meer rechtse tegenkandidaten, wat hen nog verder naar rechts doet verschuiven of tot het verlies van hun zetel leidt.
Democratische trendbreuk
Bij de Democraten is in 2016 en 2018 een omgekeerde beweging gebeurd. Gestimuleerd door de campagne van Bernie Sanders in 2016 zijn meerdere progressieve kandidaten de strijd aangegaan tegen Democratische parlementsleden. Alexandria Ocasio-Cortez (AOC), Ilhan Omar en Rashida Tlaib verrasten vriend en (vooral) vijand met hun overwinning bij de parlementsverkiezingen van 2018.
Vooral de overwinning van AOC was zonder meer spectaculair. Zij won tegen Joe Crowley in het 14e kiesdistrict van de staat New York (in de wijken Bronx en Queens). Crowley zat toen reeds 20 jaar onafgebroken in het federale parlement. Hij was niet zomaar een Democratisch politicus, maar nummer twee van de partij en door iedereen getipt om na de verkiezingen Nancy Pelosi te wippen als Democratisch fractievoorzitter én voorzitter te worden van het Huis van Afgevaardigden.
AOC profileerde zich vervolgens als de politieke revelatie van de voorbije twee jaar. Haar oratorisch talent en inhoudelijk onderbouwde en grondig voorbereide tussenkomsten maakten van haar een over heel de VS bekende politica. Filmpjes met haar pertinente kritische vragen tijdens hoorzittingen circuleren vlot op het internet.
Green New Deal tegenover business as usual
Het establishment van de Democratische Partij deed de voorbije twee jaar verwoede pogingen om haar in te tomen. Het mocht niet baten. Zij ging voluit voor de campagne van Bernie Sanders en blijft doorgaan met haar voorstellen voor openbare gezondheidszorg, sociale woningbouw en haar Green New Deal, voor de totale afschaffing van ICE (de US Immigration and Customs Enforcement), voor gratis middelbaar onderwijs, studiebeurzen voor universitair onderwijs én voor een marginaal belastingtarief van 70 procent voor inkomsten uit loon én vermogen boven 10 miljoen dollar (9,20 miljoen euro).
Michelle Caruso-Cabrera heeft naast een eveneens dubbele Spaans-Italiaanse familienaam niets gemeen met AOC. Op haar website staat bijzonder weinig over haar politieke programma. Zij was meerdere jaren internationaal correspondent voor de zender CNBC, waar ze ook een aantal talkshows over het nieuws presenteerde. Haar voornaamste en enige strijdpunt is ‘jobs, jobs, jobs’. Ze heeft reeds de openlijke steun van de US Chamber of Commerce, een machtige oerconservatieve zakenlobby, voor wie het steunen van een Democratische politica in plaats van Republikeinen hoogst uitzonderlijk is.
“You Know I’m Right“
Journalist Lee Fang van The Intercept deed enig opzoekingswerk over haar. Tot een paar jaar geleden was zij geregistreerd lid van de Republikeinse Partij. In 2010 publiceerde zij een boek “You Know I’m Right: More Prosperity, Less Government“ waarin zij over zowat alles zeer conservatieve standpunten inneemt. Zij wil Medicare afschaffen, het openbaar gezondheidsprogramma voor alle 40 miljoen 65-plussers en voor 8 miljoen personen met bepaalde handicaps, en de sociale zekerheid. Dit zijn volgens haar piramidespellen die Amerikanen tot passieve consumenten maken, zonder zelf de moeite te doen om enige economische inbreng te leveren in ruil voor de steun die ze gratis van de overheid krijgen.
In haar boek is zij vol lof over Republikeins president Ronald Reagan én over president Bill Clinton. Zelf stelt ze zich voor als een persoon in het midden tussen de twee extremen van links en rechts. Waar zij voor pleit is minder overheidsuitgaven, minder overheidsinvesteringen, lagere belastingen voor iedereen, en vooral geen overheidsbemoeienis in gezondheidszorg en onderwijs. Het voorwoord van haar boek werd geschreven door Larry Kudlow, voor het ogenblik directeur van de National Economic Council, daar benoemd door president Donald Trump.
De meest rabiate commentaar in haar boek gaat naar de al bij al zeer bescheiden pogingen van president Obama om rijke personen meer belastingen te doen betalen. Vooral het feit dat Zwitserland werd gedwongen de namen door te geven van VS-staatsburgers die daar geheime bankrekeningen hebben. Volgens haar is dat een “gevaarlijk pad”. “Vrijheid en democratie worden het best beveiligd met het bankgeheim en ‘tax havens‘ (een eufemistische term voor fiscale paradijzen).
Indrukwekkende lijst donoren
Tot nu heeft ze reeds meer dan 1 miljoen dollar verzameld voor haar kiescampagne. De lijst donoren zegt alles over waar ze voor staat:
- Kenneth Langone, miljardair, een van de grote donoren van de Republikeinse Partij
- Steve Holzman, CEO Vantis Capital, donor van de Republikeinse Partij
- Ron Christie, investeringslobbyist, voormalig adviseur Republikeins vice-president Dick Cheney
- Facundo Bacardi, erfgenaam van het Bacardi-fortuin
- Thaddeus Arroyo, CEO telecommunicatiebedrijf AT&T
- Jeff Kwatinetz, investeerder in de entertainment industrie
- Glenn Hutchins, miljardair, stichter van het investeringsfonds Silver Lake Partners
- James Passin, investeringsfonds Firebird Capital
- Bruce Schnitzer, investeringsfonds Wand Partners
- Jeffrey Rosen, vermogensbeheerfonds Lazard
- Bradley Seaman, investeringsfonds Parallel49 Equity
- Doug Cifu, CEO Virtu Financial, een van de grootste aanbieder van financiële diensten in de VS
- William Demchak, CEO PNC Bank, eveneens aanbieder financiële diensten
- David Solomon, CEO Goldman Sachs, investeringsbank.
Doug Cifu zegt over haar: “Ik heb haar ontmoet toen zij business reporter was, ze is verstandig en begrijpt de financiële markten goed. Haar tegenstander doet dat volgens mij niet.” AOC heeft meermaals vertegenwoordigers van de grote financiële actoren aangepakt tijdens commissievergaderingen, de personen die nu haar tegenkandidaat financieren.
Foto: michellecc2020.com/
AOC plaatst daar tegenover donaties van gewone burgers, in navolging van Bernie Sanders, en weigert elke steun van bedrijven, lobbygroepen en PACs2. Zij heeft reeds 8 miljoen dollar verzameld voor haar campagne. Daarmee zet zij een nieuw en uiterst belangrijk fenomeen verder in de Amerikaanse politiek: financiering van politici door gewone burgers, zonder enige inbreng van de grote bedrijven.
In het Amerikaanse politieke systeem is het niet alleen belangrijk veel stemmen te verzamelen, het is nog belangrijker welk deel van de bevolking je kan overtuigen om effectief te gaan stemmen op de dag van de verkiezingen. AOC appelleert aan gewone Amerikanen in een van de armste kiesdistricten van de stad New York City (en van de gelijknamige staat New York). Zij is een door alle tegenstanders gevreesd spreker en debater, met een ijzersterke dossierkennis, maar zal het door de coronapandemie moeten doen zonder de massabijeenkomsten die mensen kunnen enthousiasmeren.
Haar tegenkandidaat zal alles inzetten op tv-reclame. AOC heeft daar tot nu meer geld voor, maar zij ondervindt meer tegenstand van de media om haar boodschappen te plaatsen en moet bovendien voortdurend opboksen tegen de bijna uitsluitend negatieve kadering door mediacommentatoren en politici. Als zetelend volksvertegenwoordiger heeft zij uiteraard een groot voordeel, maar Joe Crowley, haar tegenstander in 2018, kan haar verzekeren dat niets gegarandeerd is.
Het is geen toeval dat de financiële sponsors doelbewust hebben gezocht naar een tegenkandidaat met een aan de oppervlakte gelijkaardig profiel: vrouw en kind van Latijns-Amerikaanse immigranten. Zij zullen alles inzetten op perceptie, niet op inhoud – een klassieke aanpak in de Amerikaanse politieke cultuur. Op 23 juni weten we wie in november Democratisch kandidaat zal zijn voor het federaal parlement in de Bronx en Queens …
Bron:
Wall Street Titans Finance Democratic Primary Challenger to Rep. Alexandria Ocasio-Cortez
Notes:
1 Leden van het federale House of Representatives worden om de twee jaar herverkozen. Leden van de federale Senaat hebben een mandaat van zes jaar, waarvan om de twee jaar één derde wordt herverkozen voor zes jaar. Bernie Sanders werd herverkozen als senator voor zes jaar in 2018. Het Huis en de Senaat vormen samen het ‘Congress’. De leden van het Huis worden Representative (Rep.) maar ook Congressman, Congresswoman genoemd (wat zelfs voor veel Amerikanen tot verwarring leidt). Leden van de Senaat spreekt men daarentegen altijd aan als Senatoren.
2 Political Action Committees zijn lobbygroepen die zich specifiek richten op beïnvloeding van verkiezingen, wetgeving en politieke standpunten. Er bestaan ook progressieve PACs van vakbonden, maar het zijn de PACs van grote bedrijven die de meeste invloed hebben. Super PACs ijveren niet officieel voor een kandidaat maar verdedigen politieke standpunten. Zo hebben meerdere PACs tijdens de Democratische voorverkiezingen talrijke tv-commercials betaald die openbare gezondheidszorg in een slecht daglicht stellen, zonder daarbij te verwijzen naar Sanders. Die commercials werden wel uitgezonden tijdens de commerciële onderbrekingen van de Democratische tv-debatten. Toen Sanders daar tijdens de debatten op wees, doorbrak hij een politiek taboe dat stelt dat je nooit naar de inhoud van reclameblokken hoort te verwijzen.
