Veel journalisten en media begonnen hun commentaar op de Mars tegen Terreur en Haat van vorige zondag met de opmerking “Er was minder volk dan verwacht, slechts 7000 deelnemers, …”.

Minder dan verwacht door wie? Die vraag stel ik me dan.

Minder dan verwacht door de terroristen van IS? Vermoedelijk niet, want hun bedoeling is haat en verdeeldheid te zaaien om meer strijders te kunnen recruteren, zij hebben dus liefst geen acties die de verbondenheid versterken en een begin van perspectief geven aan de jonge moslimgemeenschap.

Minder dan verwacht door de regering? De regering heeft de eerst geplande Mars tegen de Angst verboden en op dezelfde dag heeft de politie en verschillende lokale overheden een mars van de haat van door fascisten gemanipuleerde hooligans toegelaten. Ondanks de aanwezige politici van regeringspartijen, die zeker niet allemaal met dezelfde bedoelingen aanwezig waren, en ondanks de ontvangst van de organisatoren door de regeringstop, wijst niets erop dat de regering collectief stond te springen (of te dansen) om een mars van de solidariteit in de diversiteit te zien opstappen in Brussel.

Minder dan verwacht door extreem-rechts? Zeker ook niet want hun hooliganactie had maar één bedoeling: de rouwende solidariteit in een slecht daglicht stellen en bemoeilijken.

De organisatoren hebben bij mijn weten zich op geen enkel ogenblik uitgesproken over de verwachtingen qua opkomst. Zij hebben hun verantwoordelijkheid opgenomen en alles gedaan om hun achterban en vrienden te mobiliseren.

Minder dan verwacht door de pers, dat zeker wel. Dat de media een belangrijke factor zijn in de maatschappelijke ontwikkelingen is zeker, maar zichzelf als enige referentie zien is wel wat overdreven.

Om een massale opkomst te hebben bij een manifestatie zijn ofwel een zeer grote volkswoede of verontwaardiging of bezorgdheid nodig, ofwel een lange en goed uitgewerkte mobilisatie rond een probleem dat leeft ofwel de combinatie van de twee. Het is natuurlijk waar dat een manifestatie dichter na de aanslagen meer volk op de been had gebracht, de emotie is vers en wil zich uiten. Of dit als maatschappelijk signaal even duidelijk was geweest is nog zeer de vraag. Doordat er wat tijd is overheen gegaan, heeft de boodschap zich kunnen kristalliseren tot wat moet gezegd worden. Een mars van 12000 mensen die in solidariteit en diversiteit opkomen tegen terreur, haat en verdeeldheid heeft voor mij veel meer maatschappelijke relevantie dan 1 miljoen dat opstapt achter de kopmannen van het imperialisme. Stop de oorlog of meer oorlog en bommen?

Sommige journalisten spraken van een historische gebeurtenis en daarover moesten de organisatoren wel eens nadenken. Wat is er echt gebeurd? Na de aanslagen waren de laatste signalen naar de wereldopinie: een optocht van de rouwende solidaire mensen die verboden werd, een fascistische raid die de bloemen vertrappelde en door de politie werd begeleid en een overheid die de blunders qua veiligheidsbeleid en verantwoordelijkheid opeen stapelde.

Dat beeld is rechtgezet door de mars van vorige zondag. België is niet zo, Brussel is zeker niet zo. Een groot (of significant?) deel van de bevolking laat zich niet verdelen door de terreur of het racisme dat eruit voortkomt. Zij getuigden hun medeleven met de slachtoffers. Ze bedankten de hulpverleners. Ze wezen de regering op hun tekortkomingen. Ze vonden mekaar. Mensen en organisaties die mekaar vroeger ervoor nier kenden werkten nu samen naar een solidaire samenleving.

Dat is de boodschap van vorige zondag. Dat was veel meer dan verwacht. En ik ben blij en fier dat ik daar mijn steentje heb toe bijgedragen.

Luk Vandenhoeck, voorzitter ACOD-VRT, medeverantwoordelijke voor de stewards op de Mars.

Dank nogmaals aan alle groepen van alle kleuren die mee zorgden voor een veilig verloop.