Deze week verscheen een artikel over Familie-acteur Werner De Smedt, die het “nog steeds” niet over z’n hart krijgt om Roman, zijn vijfjarig zoontje, op een eigen kamer te leggen. De reacties op sociale media lopen over van verontwaardiging. “Proficiat, je hebt een zwakkeling gekweekt”, klinkt het oordeel. En laten we de mensen niet vergeten die zich veel te aangesproken voelen, en meteen in de verdediging gaan. Hun kind sliep namelijk al na een week of twee op een apart kamertje (door) en komt zeker niets te kort. Alsof eigen ervaringen delen automatisch een sneer moet zijn naar andersdenkenden. Wantrouwen zit zo diepgeworteld dat een tegenaanval natuurlijker aanvoelt dan een poging om begrip op te brengen. We zouden beter toejuichen dat een bekend gezin deelt hoe ze samen hechte banden smeden en welke emoties dat oproept.
Zwakte
Ik ben opgegroeid met ‘durf niet te wenen of ik geef u een reden om te wenen’ als leuze. De ultieme propaganda om verdriet te doen aanvoelen als een handicap. Maar het hoeft echt niet eens zo ver te gaan. Als jonge mama word ik te vaak naar mijn goesting gefrustreerd bekeken wanneer mijn dochter van net geen twee in huilen uitbarst. Vervelend zeg, zo’n kind dat probeert te communiceren. Hoewel ik immuun zou willen zijn voor dit soort van allergische reacties, kan ik niet ontkennen dat ik me toch nog in het nauw gedreven voel. We worden eigenlijk gedwongen om een groot deel van onszelf te onderdrukken, om van alles en nog wat vooral NIET te ZIJN. Gevolg? Mensen die de zogenaamde “zwaktes” tentoonspreiden die we zelf zo hard proberen te verbergen, tolereren we simpelweg niet meer. Onverwachte tranen die de bovenhand nemen zorgen voor schaamte, en wanneer we ons hart durven luchten, is de “Sorry voor mijn gezeur” nooit ver weg. En dan is er nog de dominante gedachte dat we om onze dromen te kunnen bereiken, onszelf altijd ingrijpend moeten veranderen. Van je uiterlijk tot je kijk op de wereld. Zo verzuurt een mens toch gewoon vanzelf?
Veilig gehecht
Precies daarom streven wij als gezin bewust naar een veilige hechting, zodat ons meisje de wereld vol vertrouwen kan ontdekken. Een familiebed draagt daar zonder twijfel aan bij. Lena gaat met een gerust hart slapen en staat bijna dagelijks met een brede glimlach op. Wanneer ze ‘s nachts toch onrustig wordt, is onze vertrouwde warmte binnen handbereik. Van verwennerij of zwakte is geen sprake.
Onze eigenzinnige peuter is altijd bij de eersten om lekker zelfstandig op verkenning te gaan. Ze weet namelijk dat ze een stevig vangnet heeft. Oké, die occasionele teen in mijn neus moet ik erbij nemen, maar voor onze hechte band heb ik nog veel meer over. De tijd dat haar eigen kamer een heiligdom wordt, zal er snel genoeg zijn.
