Marwan Barghouti tijdens zijn proces op 3 april 2003 (electronicintifada.net/BAUBAU/SIPA)
Open brief, Nieuws, Samenleving, Politiek - Marwan Barghouti

“Waarom wij in hongerstaking zijn in de gevangenissen van Israël”

De hongerstaking van 1.600 Palestijnse politieke gevangenen in Israël gaat op 2 mei zijn zestiende dag in. In The New York Times van 17 april 2017 legde Marwan Barghouti uit waarom hij de oproep voor deze actie lanceerde. Dit is de tekst van zijn oproep.

dinsdag 2 mei 2017 14:09
Spread the love

HADARIM PRISON, Israël, 16 april 2017

Na 15 jaar in een Israëlische gevangenis ben ik zowel getuige als slachtoffer van Israëls illegale systeem van arbitraire aanhoudingen en mishandeling van Palestijnse gevangenen. Nu alle andere opties uitgeput zijn, heb ik beslist dat ons geen andere keuze rest dan ons te verzetten tegen deze misbruiken met een hongerstaking.

Ongeveer 1.000 Palestijnse gevangenen hebben beslist deel te nemen aan deze hongerstaking, die vandaag begint, op de dag die wij eren als Dag der Gevangenen. Een hongerstaking is de meest vreedzame beschikbare vorm van verzet. Het veroorzaakt alleen pijn aan zij die eraan deelnemen en aan hun geliefden, in de hoop dat hun lege magen en hun offers zullen helpen om hun boodschap te laten weerklinken buiten de begrenzingen van hun donkere cellen.

Tientallen jaren ervaring hebben aangetoond dat Israëls onmenselijke systeem van koloniale en militaire bezetting er op gericht is de geestdrift te breken van gevangenen en van de natie waar ze toe behoren. Dat doet dit systeem door hun lichaam te pijnigen, hen te scheiden van hun families en gemeenschappen, door middel van vernederende maatregelen om hun onderwerping af te dwingen. Wat deze mishandeling ook moge zijn, wij zullen er ons niet aan overgeven.

Israël, de bezettingsmacht, heeft het internationaal recht op meerdere manieren geschonden gedurende bijna 70 jaar, en krijgt toch onschendbaarheid voor zijn daden. Het land heeft tegen het Palestijnse volk zware inbreuken gepleegd op de Conventies van Genève. Gevangenen, mannen, vrouwen en kinderen zijn daar geen uitzondering op.

Ik was amper 15 toen ik voor het eerst werd gevangen genomen. Ik was amper 18 toen een Israëlische ondervrager me dwong mijn benen te spreiden, terwijl ik naakt in de ondervragingskamer stond, voor hij mijn genitaliën sloeg. Ik verloor het bewustzijn door de pijn. Bij die val kreeg ik het litteken op mijn voorhoofd. Mijn ondervrager lachte me daarna uit en zei dat ik nooit kinderen zou krijgen, omdat mensen als ik alleen terroristen en moordenaars voortbrengen.

Enkele jaren later belandde ik opnieuw in een Israëlische gevangenis en leidde een hongerstaking, toen mijn eerste zoon werd geboren. In plaats van de snoepjes die wij gewoonlijk uitdelen bij een dergelijke gebeurtenis gaf ik zout aan de andere gevangenen. Toen hij 18 was werd ook hij vier jaar lang gevangen genomen in een Israëlische gevangenis.

De oudste van mijn vier kinderen is nu een man van 31. En toch zit ik hier, om zijn strijd voor vrijheid verder te zetten, samen met duizenden gevangenen, miljoenen Palestijnen en met de steun van zovelen in heel de wereld. Wat is dat toch met de arrogantie van de bezetter en de onderdrukker en hun steungevers dat hen doof maakt voor deze eenvoudige waarheid: onze ketenen zullen gebroken worden voor wij gebroken worden, omdat het de menselijke natuur is om de roep om vrijheid te eren, wat ook de kostprijs is.



Marwan Barghouti in 2001, kort voor zijn aanhouding (WikiMedia Commons)

Israël heeft bijna al zijn gevangenissen binnen het eigen territorium gebouwd, eerder dan in de bezette gebieden. Daardoor heeft de bezetter onwettig en met geweld Palestijnse burgers in gevangenschap gedeporteerd en gebruikt hij deze situatie om familiebezoeken te verhinderen en om de gevangenen pijn toe te brengen, door lange transporten onder wrede omstandigheden. Elementaire rechten die gegarandeerd zouden moeten worden door het internationaal recht, en die soms heel pijnlijk worden afgedwongen met hongerstakingen, worden door de gevangenisautoriteiten toegekend of geweigerd als gunsten.

 Palestijnse gevangenen hebben geleden onder folteringen, onmenselijke en vernederende behandelingen en medische verwaarlozing. Een aantal van hen werd vermoord tijdens hun gevangenschap. Volgens de laatste telling van de Palestinian Prisoners Club zijn sinds 1967 ongeveer 200 Palestijnse gevangenen omgekomen. Palestijnse gevangenen en hun families blijven ook een primair doelwit van Israëls beleid van collectieve bestraffing.

Met onze hongerstaking willen wij een einde aan deze misbruiken verkrijgen. Over de voorbije vijftig jaar werden, volgens de mensenrechtenorganisatie Addameer meer dan 800.000 Palestijnen gevangen genomen of aangehouden door Israël – wat staat voor ongeveer 40 procent van de Palestijnse mannelijke bevolking in de bezette gebeiden. Vandaag zitten er daarvan ongeveer 65.000 in de gevangenis, waaronder enkelen die de droevige eer hebben het wereldrecord te houden voor de langste gevangenschap van politieke gevangenen. Er is amper één familie te vinden in Palestina die niet het leed heeft ondervonden van een of meer van hun familieleden. Hoe kan er rekenschap worden gegeven voor deze ongelooflijke stand van zaken?



Een beeltenis van Marwan Barghouti op de scheidingsmuur (WikiMedia Commons)

Israël heeft een dubbel wettelijk regime ingesteld, een vorm van gerechtelijke apartheid die virtuele onschendbaarheid verleent aan Israëli’s die misdaden begaan tegen Palestijnen, terwijl Palestijnse aanwezigheid en verzet wordt gecriminaliseerd. De rechtbanken van Israël zijn een schijnvertoing van justitie, overduidelijk instrumenten van koloniale militaire bezetting. Volgens het Amerikaanse ministerie van buitenlandse zaken is de ratio van veroordeling in de militaire rechtbanken bijna 90 procent. 

Onder de honderdduizenden Palestijnen die Israël gevangen heeft genomen zijn kinderen, vrouwen, parlementsleden, activisten, journalisten, verdedigers van de mensenrechten, academici, politieke figuren, militanten, gewone omstaanders, familieleden van gevangenen. Dat had één doel: de legitieme verzuchtingen van een volledige natie begraven.

De Israëlische gevangenissen zijn echter de bakermat geworden van een duurzame beweging voor Palestijnse zelfbeschikking. Deze nieuwe hongerstaking wil andermaal aantonen dat de beweging van gevangenen het kompas is, de gids van onze strijd, de strijd voor Vrijheid en Waardigheid, de naam die wij hebben gekozen voor deze nieuwe stap in onze Lange weg naar Vrijheid (Long Walk to Freedom is de titel van de autobiografie van Nelson Mandela).

Israël heeft geprobeerd ons te brandmerken als terroristen om zijn misdaden te legitimeren, zoals arbitraire massa-aanhoudingen, folteringen, strafmaatregelen en beperkingen van de bewegingsvrijheid. Als onderdeel van de inspanningen van Israël om de Palestijnse strijd voor vrijheid te ondermijnen, heeft een Israëlische rechtbank mij tot vijf maal levenslang en 40 jaar veroordeeld in een politiek showproces dat werd afgekeurd door internationale waarnemers.

Israël is niet de eerste bezettende of koloniale macht die tot zulke maatregelen overgaat. Elke nationale bevrijdingsbeweging in de geschiedenis kan gelijaardige praktijken aanhalen. Het is daarom dat zoveel mensen aan onze zijde staan, omdat ook zij hebben gestreden tegen onderdrukking, kolonialisme en apartheid. De International campaign to Free Marwan Barghouti and All Political Prisoners werd in 2013 opgericht door anti-apartheidsicoon Ahmed Kathrada en door mijn vrouw Fadwa, vanuit de cel van Nelson Mandela op Robbeneiland. Deze beweging heeft de steun van acht laureaten van Nobelprijs voor de Vrede, van 120 regeringen en honderden leiders, parlementsleden, kunstenaars en academici over heel de wereld.

Hun solidariteit ontbloot het morele en politieke falen van Israël. Rechten worden niet gegund door een onderdrukker. Vrijheid en waardigheid zijn universele rechten die onlosmakelijk één zijn met de mensheid, die elke natie en alle mensen toebehoren. Palestijnen zullen geen uitzondering zijn. Alleen het einde van de bezetting zal dit onrecht beëindigen en de geboorte van vrede verwezenlijken.

Marwan Barghouti 

Palestijns leider en parlementslid

De redactie van The New York Times voegde aan het artikel de volgende voetnoot toe: “Dit artikel legt de straf uit van de schrijver, maar vergat voldoende context te geven voor de beschuldigingen waarvoor hij werd veroordeeld. Die beschuldigingen waren vijf moorden en het lidmaatschap van en terroristische organisatie. De heer Barghouti weigerde zijn zaak te verdedigen en weigerde de jurisdictie en legitimiteit van de Israëlische rechtbank te erkennen.

De open brief Why We Are on Hunger Strike in Israel’s Prisons verscheen op 16 april 2017 in de New York Times en werd vertaald door Lode Vanoost. 

dagelijkse newsletter

take down
the paywall
steun ons nu!