De voorbije dagen kwamen mannen, vrouwen en kinderen samen aan het hek dat hun belegerde lapje grond scheidt van de rest van de wereld. Ze willen dat Israël hen laat terugkeren naar de huizen en gebieden waaruit zij en hun families verjaagd werden in de oorlogen van 1948 en 1967. Mannen, vrouwen en kinderen, bijna allemaal ongewapend en vredevol, werden onthaald op Israëlische militaire spitstechnologie. Beenderen werden tot stof verpulverd, lichamen kregen gaten ter grootte van een vuist.
Michael Freilich mag op vrtnieuws.be deze eenzijdige orgie van vernietiging komen verdedigen. Helaas, Freilich vond het niet de moeite waard om zijn artikel zelf te bedenken. U kunt de blauwdruk ervan opzoeken in het Global Language Dictionary, een handboek voor Israëlpropagandisten uit 2009. Dit is geen obscuur document – de Britse kwaliteitskrant The Independent noemde het in 2014 “het geheime rapport dat Israël helpt feiten te verbergen”. Zie pagina 104 onder het akelig vooruitziende kopje “Waarom gebruikte Israël buitensporig geweld in Gaza?” (dit document refereert naar het geweld tegen Gaza tot 2009 – mijn eigen vertaling volgt op het origineel:
Waarom gebruikte Israël buitensporig geweld in Gaza?
De vernieling van Gaza is hartverscheurend. zo veel onnodig lijden. En het was allemaal nergens voor nodig.
Israël heeft Gaza ontruimd, waarbij 9000 Israëlische families ontheemd werden en het gebied vredevol overgedragen aan de Palestijnen. Ze kregen alle kansen om te slagen: de steun van der internationale gemeenschap, financiële steun van over de hele wereld en de ambitie vaan het volk.
Israël gaf Gaza op in de hoop dat het de eerste stap zou vormen naar vrede met de Palestijnen, maar in ruil kregen ze enkel raketten.
Freilich neemt deze talking points stuk voor stuk over – en laat ze zelfs in de oorspronkelijke volgorde staan. Eerst uit de propagandist zijn ingeblikte medeleven met de slachtoffers. Dan lezen we over de eenzijdige terugtrekking door Israël uit Gaza. Negenduizend kolonisten werden toen teruggetrokken uit de nederzettingen waar ze in schending van het internationaal recht woonden. “Velen zijn de beelden van Israëlische soldaten die joodse medeburgers uit hun huizen sleuren misschien al vergeten”, klaagt Freilich.
Zulke vergetelheid is te vergeven. Er is sinds 2005 immers heel wat gebeurd in Gaza. Zo moesten tijdens de laatste oorlog in 2014 niet minder dan 500.000 Palestijnen uit hun huis vluchten. Behalve de schaal van de ontworteling verschilden ook de methodes. De ‘ontheemde’ Israëlische kolonisten kregen begeleiding aangeboden in de vorm van sociaal-werkers, psychologen en jeugdwerkers. De Palestijnen daarentegen ontvingen bericht van hun nakende uitzetting via roof knocking: een lichte bom op je slaapkamer een kwartier voor je huis verpulverd wordt.
Geheel volgens de richtlijnen van dit handboek uit 2009 gaat Freilich over naar de kansen die Israël Gaza zou gegeven hebben en haalt hij de raketten van Hamas aan. Ik heb geen tijd om de argumenten die Freilich kopieert en plakt een voor een te weerleggen. Het volstaat hier te zeggen dat ze oudbakken zijn en getuigen van een bloedstollend cynisme. Hetzelfde cynisme waarmee het Global Language Dictionary naar ons, het Westerse publiek verwijst: persuadables (pagina 4). Als het volk van Gaza in het stuk van Freilich kanonnenvlees heet, mag ik persuadables dan vrij vertalen als overtuigvlees?
Ik wil dit stuk afsluiten op een positieve noot. De Israëlische propaganda bereikt hoe langer hoe minder haar doel. Niet alleen dankzij het gebrek aan inspiratie van schrijvers als Michael Freilich – zijn creatieve inbreng in het artikel lijkt voornamelijk beperkt tot een waanzinnig plan waarbij Europa Gaza zou binnenvallen om daar het regime te gaan ontwapenen … Wat? Nee, de misdaden van het Israëlische regime zijn eenvoudig zo weerzinwekkend dat geen enkele lobbyist ze kan goedpraten. En daar zijn de lobbyisten zich zelf van bewust. In 2017 lekte een intern rapport van de pro-Israëlische lobbyorganisaties Anti-Defamation League en het Reut Institute uit waarin ze diep in eigen boezem kijken: ondanks een vertwintigvoudiging van hun budgetten in de jaren van 2006 tot 2016 slagen ze er niet in vat te krijgen op de boycotbeweging BDS. In klare taal wijten ze hun gebrek aan succes onder andere aan militaire avonturen in Gaza in 2009, 2012 en 2014.
Gaza 2018 laat Israël opnieuw zien zoals het is, alle talking points ten spijt.
David Knapen is Arabist van opleiding en woont sinds november 2017 in de Palestijnse gebieden.
