Waarom jong zijn een goede voorbereiding is op ‘volwassenheid’

"Papa papa later wil ik net zo groot en wijs zijn als jij!" Woorden die velen onder ons waarschijnlijk ooit hebben uitgesproken. Jong zijn voelde altijd aan als een fase die je moet doormaken voordat het echte leven begint. Kinderen gedragen zich irrationeel en onredelijk. De discussies waren ontdaan van inhoud door onze onwetendheid over de wereld. Wat blijkt, kind zijn is geen wachtkamer, maar volwassenheid met iets minder verantwoordelijkheid...

vrijdag 4 april 2014 14:25
Spread the love

Ik heb altijd reikhalzend uitgekeken naar ‘volwassen’ zijn, ook al wist ik dat het een abstract begrip is. Vooral serieus genomen worden als ik iets zeg, stond hoog op mijn verlanglijst. Daarnaast wachtte ik ook vol smacht op diepgaande gesprekken en een diplomatische manier van communiceren.

Kinderen kunnen namelijk hard zijn voor elkaar. Niet gewoon rechtuit en eerlijk zoals een bekend gezegde stelt, maar ook ronduit hard. Zo zijn er enkele handelingen die je alleen toedicht aan de jongeren van onze soort. Zoals pesterijen, onredelijkheid en welles-nietes-discussies. Het is ondertussen wel duidelijk, ik had nogal een feeëriek beeld van volwassenen, onder wie billijkheid troef was.

Het kind in ons gedrag

Na 24 lentes en nog een paar andere seizoenen is dat beeld echter serieus tanende, het lijkt een kale reis te worden. Alles waar we kinderen van betichten, daar zondigen volwassenen ook tegen. Tijdens een journalistieke stage krijg je inkijk in het leven van anderen. Binnen de lijnen van deontologische correctheid hoor je het verhaal altijd langs twee of drie kanten. Ik hoop dat u mij gelooft als ik zeg dat de welles-nietes-discussie ook bij volwassenen schering en inslag is.

Mensen kunnen dagen, weken en wie weet zelfs maanden lang met elkaar in dialoog gaan zonder een constructieve boodschap uit te wisselen. Dezelfde frustratie die kinderen elkaar op de speelplein bezorgen, vind je vaker dan je lief is terug in alle uithoeken van het maatschappelijke debat.

En aan alle mensen die er van uitgaan dat pesterijen een uitdovend fenomeen zijn en recht evenredig aan leeftijd, het spijt me, maar ze doorstaan de tand des tijds. Volwassenen zijn even hard voor elkaar, met dat verschil dat de waarheid niet altijd uit hun mond komt maar veelal verborgen blijft.

De realistische leerschool voor later

Dit is geen terneergeslagen en doemdenkende boodschap, eerder een ontnuchtering van een onrealistische verwachting. Een welgemeend verontschuldiging aan alle mensen die minder lentes tellen dan ikzelf. Het spijt me dat de maatschappij ten onrechte jullie mening afdoet als nog niet volwassen genoeg en ongenuanceerd.

We moeten onder ogen zien dat alle jaren die we doorlopen voordat het etiquette ‘volwassen’ aan ons wordt toebedeeld, een perfecte en menselijke voorbereiding zijn daarop. Uitdrukkingen zoals ‘het kind in ons’ of een ‘Peter Pancomplex’ zijn bijgevolg ronduit betuttelend, zowel voor de volwassenen die zo worden gestereotypeerd, als voor jongeren/kinderen in het algemeen.

Jongeren kunnen zonder problemen voor zichzelf opkomen en denken als ze daartoe de kans krijgen. Wanneer het vervolgens gaat over zaken die hen aanbelangen, zoals onderwijs, kan het niet dat hun stem niet wordt gehoord. Want vanuit mijn standpunt is het duidelijk, jongeren en kinderen zijn volwassenen die simpelweg minder jaren tellen.

take down
the paywall
steun ons nu!