De Schutter beschouwde de massale ggo-sojastroom vanuit Latijns-Amerika naar Europa als een “subsidie voor onze intensieve veehouderij”. Hij pakte uit met enkele schokkende cijfers: Europa heeft zowat de oppervlakte van Duitsland nodig buiten zijn grondgebied om de veevoeders te telen nodig voor onze veestapel.

Die veestapel verorbert naast de in Vlaanderen alomtegenwoordige maïs, ook jaarlijks 40 miljoen ton eiwitrijk krachtvoer, voornamelijk ggo-soja. De Schutter verduidelijkte dat de grootschalige sojaplantages zo goedkoop kunnen produceren omdat de negatieve externaliserende factoren niet verrekend worden in de kostprijs.

De ontbossing, plattelandsvlucht en armoede die de sojalandroof veroorzaakt, worden door niemand vergoed.

Het Vlaams Centrum voor Agro- en Visserijmarketing (VLAM) zou de reclamespotjes ‘Vlees van hier? Met plezier!’ dan ook eerlijkheidshalve moeten aanvullen met de slogan ‘Veevoer van ginder? Liever wat minder!’

Het Belgische wit-blauwras is gespecialiseerd om met krachtvoer in een recordtempo veel vlees te produceren. Philippe Baret van de UCL spreekt zelfs over ‘technologische blokkering’. Maar dat vlees ‘van bij ons’ noemen, is een brug van 9.000 km te ver.

Nochtans zijn er veehouders die bewijzen dat je perfect smaakvol rundvlees kan produceren door koeien te laten grazen en de nodige voeders hier te telen. Zij sluiten perfect aan bij de culinaire trend van ‘minder en beter vlees’ en passen in de broodnodige eiwittransitie.

Jeroen Watté

Jeroen Watté is medewerker communicatie en agro-ecologie bij Wervel, Werkgroep voor Rechtvaardige en Verantwoorde Landbouw vzw.