Dat ik woensdag ga betogen, is vast geen grote verrassing voor wie me kent. Toch vroeg iemand me vorige week: “Waarom ga jij eigenlijk betogen? Dat je uit solidariteit gaat betogen, da’s duidelijk, maar moet ik ook solidair zijn met jou?” Bij deze, een poging tot antwoord.
Woensdag betoog ik – onder andere – voor mijn eigen werk.
Ik werk bij Hujo, de Humanistische Jongeren. We proberen jongeren de kans te geven om zich volledig uit te leven op sportief, sociaal en creatief vlak, waarbij we bovendien pogen hen een ruimte te geven om zich te ontwikkelen tot kritische burgers, gespecialiseerd in het stellen van die o zo irritante ‘waarom’-vragen. We motiveren jongeren om zich te engageren, animator te worden, samen projecten uit te werken, te leren argumenteren en nieuwe culturen te ontdekken en te respecteren.
Wat mij betreft betekenen organisaties als dit een enorme meerwaarde voor de samenleving, al krijg je die meerwaarde natuurlijk niet zo makkelijk in economische tabelletjes geperst. Geen eurootjes zwart op wit? Dan maar het mes erin, moeten ze gedacht hebben in de Wetstraat. In de jeugdsector werd en wordt dan ook met de botte bijl bespaard. Zowel bij onze koepelorganisaties als bij de jeugdbewegingen zelf en misschien wel vooral op gemeentelijk vlak. De besparingen raken de jeugd op zodanig veel verschillende niveaus dat het enorm moeilijk is om te achterhalen om hoeveel geld het nu eigenlijk gaat.
Ook bij Hujo ondervinden we dit aan de lijve. Er is veel potentieel en ambitie, maar momenteel hebben we vaak moeite om het hoofd boven water te houden, jaar na jaar moeten we het met minder middelen rooien. Deze week nog kondigde onze coördinator aan dat ze vanaf nu slechts vier vijfde zou werken, er is gewoon geen geld meer om haar nog voltijds te betalen. Bij ons geen bonussen of gouden parachutes, maar een chef die geen andere uitweg ziet dan ‘to take one for the team’. Het team had het nochtans graag anders gezien.
Als ik dus zeg dat ik betoog tegen een patronale regering, dan bedoel ik voor de duidelijkheid niet dat ik mijn eigen ‘oversten’ viseer. Integendeel, ik probeer ze mee op straat te krijgen. Ik protesteer om meer middelen te eisen voor mijn organisatie en de jeugdsector in het algemeen. De Karel Van Eetvelts en Bart De Wevers van deze wereld zingen in koor dat de bedrijven (lees: multinationals) nood hebben aan ‘meer zuurstof’ (lees: meer van ons loon, waar zouden ze het anders halen?), maar over het middenveld dat snakt adem hoor je geen woord. Nochtans is de non-profit zowat de enige sector die nog effectief jobs creëert!
Ik word elke dag wakker met Radio 1.
Tegenwoordig wil dat zeggen dat ik me al vloekend omdraai, na een stevige dreun op de ‘uit’-knop. Ik vertik om met de radio aan te snoozen. Niet omdat ik geen zin heb om op te staan of lawaai te horen – toegegeven, ook – maar omdat ze dagelijks wel iets nieuw vinden om mijn humeur te verpesten. Het nieuws van 07u00 slaagt er steevast in om mijn dag van de eerste seconde te kruiden met net dat tikkeltje verontwaardiging dat mijn engagement pit geeft.
Gisteren was het de Amerikaanse ambassadeur die de arrogantie had om te zeggen dat we dringend wel wat meer mochten investeren in ons leger, “de F-16 heeft een opvolger nodig en, à propos, ik kom hier reclame maken voor een Amerikaans bedrijf dat zich daar gerust mee wil bezighouden”. Vandaag de ontruiming van het Maximiliaanpark. Vorige week de Volkswagen-affaire die eergisteren aangevuld werd met de regeringsplannen voor een nieuwe taks voor wie met vervuilende auto’s rijdt, dezelfde mensen die de week ervoor te horen kregen dat ze opgelicht zijn door de fabrikanten. Tegelijk: Audi-Brussel krijgt een snoepje van een slordige 100 miljoen om toch maar in België te blijven. En natuurlijk, het treinpersoneel heeft keihard ongelijk als zij staken tegen de besparingen bij de NMBS, wat denken ze wel?
Remember?
Weet je nog, de #HeteHerfst van vorig jaar? Honderden acties, enkele megamanifestaties, een tiental stakingsdagen en heel veel solidariteit over sectoren en taalgrenzen heen… Met miljoenen waren we en we hadden vier duidelijke eisen waarvoor we door het vuur gingen: géén verhoging van de pensioenleeftijd, géén besparingen op openbare diensten zoals onderwijs, openbaar vervoer of gezondheidszorg, géén indexsprong en eindelijk eens een echte vermogensbelasting. Maar de regering , vastgeroest in haar neoliberaal dogmatisme als schoothondje van het patronaat, besloot er zich geen fuck van aan te trekken en verder te gaan met het voeren van een besparingsbeleid dat énkel ten goede komt van de 1%. Dat de regering al deze eisen in de praktijk straal genegeerd heeft én het sociaal overleg de rug toekeerde bewijst volgens mij dat onderhandelen tijdelijk zijn nut verloren heeft, ze luisteren niet, en wie niet horen wil…
Wil dat zeggen dat de protestgolf van vorig jaar geen zin had? Absoluut niet. Het heeft nieuwe mensen bewust gemaakt, het betekende de geboorte van een schitterende beweging genaamd Hart Boven Hard, het bracht honderdduizenden mensen samen om het voor elkaar op te nemen, het opende de deuren naar een alternatief voor dit besparingsbeleid en het bracht de regering wel degelijk aan het wankelen. je kon zien hoe moeilijk de CD&V het had om het regeringsbeleid te blijven steunen, het gekibbel binnen de regering. Prachtig vond ik dat, te zien hoe De Wever overliep van frustratie telkens Wouter Beke in een schizofrene kramp schoot, doodsbenauwd van zijn achterban. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat ze ons onderschat hadden. De verdeel en heers-politiek van de N-VA, die er onder andere op gericht was om – à la Tatcher – de macht van het middenveld en vooral de vakbonden te breken, is tijdelijk in haar eigen gezicht ontploft. De besparingen hadden veel sneller moeten doorgevoerd worden en bovendien veel heviger, maar we bleken iets taaier dan verwacht.
No Pasaran.
Maar wie écht een alternatief wil voor het besparingsbeleid moet stilaan gaan inzien dat datgene wat we vorig jaar hebben gedaan, niet het eindpunt maar het begin moet zijn. Deze zomer heeft de regering er in de rapte – maar met veel vertraging – hun eigen verbasterde versie van de ‘taxshift’ doorgeramd. Het is knal het tegenovergestelde van de taxshift waar wij ooit voor op straat kwamen, maar ze gaven het schaamteloos dezelfde naam, faut le faire! Deze maatregelen zijn een regelrechte slag in ons gezicht en mogen niet passeren. Een ‘nee’ hebben we sowieso, een ‘ja’ kunnen we afdwingen.
Door te betogen kies ik kant. Als we het een beetje anders aanpakken, is er sowieso genoeg voor iedereen. Ik toon dat ik het ideeëngoed van de 1% niet onderschrijf, ook al willen ze me doen geloven dat hun ideeën ook de mijne moeten zijn. Een betoging zet de neuzen in dezelfde richting, draagt een duidelijke boodschap uit en vormt een manifestatie van onze collectieve sterkte, want waar de 1% het moet hebben van de macht van de cijfers, beschikken wij – als we het eens worden tenminste – over de macht van het getal.
