Mensen kijken wel eens verwonderd als ze me dezer dagen met hart en ziel van hot naar her zien crossen voor de promotie van Potjebuur, terwijl ze me misschien hebben leren kennen terwijl ik met hart en ziel van hot naar her aan het crossen was voor Lifeschool Ghana.
Of omgekeerd!
Doe je dan je andere project niet meer, vragen sommigen me?
Toch wel!  Ik doe beide projecten tegelijk, na elkaar, dooreen, opeen…!
Volgens de tijd van het jaar, de opportuniteiten, de acute noodzaak, mijn energie…
Op de spits gedreven multitasking?
Welnee, zowel in België als in Ghana doe ik in feite hetzelfde: cultiveren wat we van elkaar kunnen leren.

Neem Lifeschool, het Ghanese project.
Het komt niet altijd bij ons op dat wij ook van Afrikanen kunnen leren. Onze westerse geest, op scholen al talloze generaties rationeel en tot structureren gevormd, met plannen en schema’s waarmee we onder meer onze toekomst kunnen uitdenken, is er nu eenmaal niet op ingesteld om iets te leren van hen. Vaak kunnen we met onze geest zelfs niet bij hun manier van denken!
Wat kan men ons dan in ‘s hemelsnaam vanuit Afrika leren, hoor ik u denken?
Als ik de horden jachtige mensen zie, onze burn-outers, onze depressieven en CVS-ers, om het nog niet te hebben over onze grondig levensmoeë jongeren… dan kunnen we van Afrika bijvoorbeeld leren wat leven in het nu is.
Voor veel Afrikaanse mensen is leven in het nu een redelijk natuurlijke staat van zijn. Voor ons: een training!
We kunnen van hen ook leren wat ‘hoop’ echt betekent, hoe hoop werkt en hoe je het verwerft.
Zij kunnen ons eveneens inspireren om opnieuw te leven als gemeenschap en om zorg te dragen voor onze gemeenschap.
Als je er mijn boek ‘Noem me neger – berichten uit ons moedercontinent’ op naleest, gaan er je ongetwijfeld nog meer lichtjes op…

Neem Potjebuur, de nieuwe feestdag die ieder jaar samenvalt met het Suikerfeest en waarop we een lekker hapje aan een buur geven.
Ook dit project staat voor uitwisselen, cultiveren en zichtbaar maken van wat we van elkaar kunnen leren.
Mensen mopperen soms over ‘vreemde’ tradities die hier binnensijpelen, maar blijven vaak blind voor de positieve elementen uit andere culturen. Zoals de moslims die tijdens en op het einde van de ramadan bij hun buren aanbellen en geheel vrijblijvend een smakelijke maaltijd afgeven:  daar kunnen wij toch iets van opsteken in onze supergeïndividualiseerde samenleving waarin we vaak onze buren niet kennen?
Dit zogenaamd ‘vreemd’ gebruik integreren in onze cultuur biedt ons als mens en als samenleving niets dan voordelen.
Tegelijk geven we een deugddoend signaal van respect en waardering naar de moslimgemeenschap en bij uitbreiding naar alle culturen in ons land.

Twee werelden, twee projecten, één en dezelfde drijfveer dus!
Het enige verschil is dat ik na 18 jaar Afrika-ervaring vrede heb met het kabbelende tempo waarin Lifeschool zich ontwikkelt.
Remember, you have the watch and we have the time, plagen mijn medewerkers me als ik hen weer eens push om een tandje bij te steken. Maar wat Potjebuur betreft, moet ik soms hardnekkig mijn best doen om mijn vrede te bewaren, omdat het zo goddamn motherfucking lang duurt vooraleer zo’n positief, eenvoudig, voor de handliggend, vredevol concept algemeen opgepikt wordt!

Tenzij er deze week een mirakel gebeurt -de Ghanezen lijken mij te hebben aangestoken met hun leven in de magische werkelijkheid- leest u volgende week over mijn Potjebuur- vraagtekens en  Potjebuur- ongeduld, gelardeerd met nog meer Amerikaanse frustratieterminologie!
Ondertussen, om Potjebuur zichtbaar te maken en voor wie het nog niet deed: wil je je registreren op www.potjebuur.be/doemee , Potjebuur  liken en delen op facebook?
En wat dacht je van een gerechtje uploaden:  www.potjebuur.be/wedstrijd?