Als vader van 2 kinderen ben je steeds bezorgd voor hun toekomst. Vaak lig je dan te denken wat er binnen 10, 20 of 30 jaar staat te gebeuren. Maar alle positieve gedachten worden toch overschaduwd door de sombere verwachtingen van het klimaat. Ik hoor mijn kinderen (nu 8 en 7 jaar oud) vaak in mijn dromen (als volwassenen) vragen waarom wij, deze generatie, niets heeft ondernomen nu het nog ging. En het gebeurt dan wel eens dat ik wakker wordt en denk, zal ik nu een brief schrijven voor mijn kinderen, zodat zij dit binnen 20 of 30 jaar kunnen lezen.

Wel, hier komt die open brief dan. Ik publiceer hem, zodat iedereen hem kan lezen en zelf eens aan de toekomst kan denken. En wie echt er wil voor gaan? Het is nooit te laat. Je kan in heel wat verenigingen het verschil betekenen, of ook op internet je stem laten horen. Ga bijvoorbeeld naar Samen Groener op Facebook en volg ons ook aldaar…

Beste Ward en Wout,

Ik heb geen idee wat voor een wereld jullie nu bewonen, want ookal ben ik op dit moment redelijk  geïnformeerd, het blijft koffiedik kijken wat de toekomst brengt. Hopelijk zorgt het lezen van deze brief voor een beetje gemoedsrust, zodat je weet dat ik niets aan het toeval heb overgelaten. Zodat je beseft dat we bewust hebben geleefd en dat je inziet dat we alles op alles hebben gezet om mensen tot inkeer te brengen.
Terwijl ik deze brief schrijf besef ik maar al te goed dat ecologisch leven en mensen overtuigen vechten tegen de bierkaai is. Het gaat toch zo verdomd traag vooruit. Er wordt veel gepalaverd maar ook niet meer dan dat. Veel bedrijven houden mensen in een wurggreep en verblinden het grote publiek met mooie slogans. En weet je wat, het gros van de mensen slikt en denkt niet meer na. Waar zijn die kritische geesten die onze planeet moeten redden? Waar zijn die ridders die jullie leven leefbaar gaan maken?
Zelfs in bloedeigen familie is er veel ongeloof en onbegrip als het over het klimaat gaat. Ik schaam me. Ik schaam me dat ik van hun generatie ben, de onwetende generatie. Neen dat klopt niet, onze vorige generatie zijn de onwetenden, wij zijn de ontkennenden en dat is nog zoveel erger! Jullie mama zegt al tegen mij dat ik hier zoveel niet mag over praten met mensen. Er is nog teveel onbegrip.
Ik weet het, het klinkt somber. En ik hoop nu reeds dat ik ongelijk heb. Dat het gras nog altijd even groen is, dat wilde dieren nog in het echt bestaan en niet enkel op een schijfje. Ik bid dat de duizenden wetenschappers het bij het verkeerde eind hebben. Een komma te ver in de berekeningen, zoals bij het ijzergehalte van de spinazie.
Maar ik vrees dat ze gelijk hebben. Is het inderdaad zo warm als ze voorspelden? Hoe hebben ze de zee tegengehouden? Met een hoge betonnen muur? Moet je dan een ticket kopen om de trappen te mogen nemen en naar de zee te kijken? Kennen jullie nog steeds aardolie of hebben ze ondertussen eindelijk iets gevonden dat werkt en milieuvriendelijk is?
Ik moet toegeven dat ik ondanks de negatieve gevoelens over de toekomst toch hoopvol ben. De toekomst waar jullie in wonen is nu nog niet geschreven, een onbevlekt blad, maagdelijk wit. Wij moeten het invullen. En zoals dat ook met deze tekst zo is, moet je altijd goed nadenken wat je opschrijft zodat je bereikt wat je wil vertellen (of is het andersom).
Er is hoop. Ik kom heel wat mensen tegen die willen veranderen. Ze willen onder dat oliejuk uit. In onze straat hebben buren ook al een grote PV-installatie geplaatst, net zoals wij, maar dan nog groter. En zelfs de garagist van het dorp geeft het goede voorbeeld. Zelfs je grootouders hebben de kogel door de kerk gejaagd en gaan voor zonnepanelen. Zo zie je maar dat je niemand zomaar mag afschrijven. Er gebeuren overal kleine mirakels om ons heen! Alsof de blinden plotseling kunnen zien. Een geweldig gevoel geeft dat. Het is alsof God zelf naar beneden komt gedaald om een schouderklopje te geven.
Telkens ik weer op de fiets kruip om naar het werk te gaan of als we samen eens een uitstapje maken in de buurt, voel ik me goed bij de gedachte dat ik iets positiefs achterlaat.
Kon ik dat gevoel maar overbrengen bij iedereen. Kan jij me vertellen hoe ik daaraan moet beginnen? Konden we maar aan de mensen uitleggen dat jullie de planeet niet erven, maar dat wij ze nu in bruikleen hebben. Zou dat de mensen doen inzien dat er iets moet veranderen?
Aanvaard in ieder geval mijn verontschuldigingen als het te laat is. Ik heb me 200% gegeven om iedereen te overtuigen, zelfs met deze open brief. Ondanks het feit dat er heel veel positieve mensen zijn die leuke reacties geven, heb je natuurlijk evenveel non-believers die nogal kort reageren. Maar we blijven vechten en ons inzetten voor een betere wereld. Ik blijf geloven in de fundamentele goedheid van de mens en het vermogen om te veranderen.

Vele lieve groetjes en tot over 25 jaar
Jullie papa.