milanbracke

Waarom ik als scholier de stakingen steun

vrijdag 27 januari 2012 07:38

Spread the love

De discussie over de staking op 30 januari wordt vaak voorgesteld als een strijd tussen generaties. De jongeren zouden voornamelijk tegen de staking zijn, die alleen maar goed zou zijn voor de oudere werknemers. Met dit artikel wil ik duidelijk maken dat de staking in het belang van de meerderheid binnen elke generatie is.

Er wordt niet voor het plezier gestaakt.

Staken is iets heel anders dan een extra dag betaald verlof of een verlengd weekend. Het betekent een aanzienlijk inkomstenverlies voor de stakers en ze blijven ook niet thuis, ze gaan vaak van ‘s morgens vroeg aan de piketten staan. Stakers krijgen ook veel kritiek en worden soms zelfs uitgescholden omdat ze staken. Dit is allesbehalve gemakkelijk. Er wordt dan ook niet zonder reden gestaakt. De regering wil de begroting in orde krijgen door middel van besparingen die voornamelijk door de gewone mensen zullen worden betaald. Dit terwijl de grote vermogens en grote bedrijven, die nu in verhouding al zeer weinig bijdragen, buiten schot blijven. Deze besparingen zullen veel mensen treffen die het al moeilijk hebben en nog vele anderen riskeren het hierdoor moeilijk te krijgen. Bovendien is het slecht voor de economie en lost het op lange termijn ook niets op. Er zijn nochtans sociale en realistische alternatieven.

De werkloosheidsuitkeringen zullen sneller en sterker dalen. Na hoogstens 4 jaar zullen ze op een minimum terugvallen dat onder de armoedegrens ligt. Veel mensen vinden dit logisch omdat ze denken dat er werk is voor iedereen die er genoeg moeite voor doet. De realiteit is echter anders. Het aantal beschikbare jobs ligt veel lager dan het aantal werkzoekenden. Bijna alle vacatures raken ingevuld. Volgens de VDAB raken uiteindelijk 3,5% van de vacatures voor knelpuntberoepen en 2,2% van de vacatures voor niet-knelpuntberoepen niet ingevuld. Dit ligt vaak aan het feit dat werkgevers mensen met capaciteiten zoeken die er niet zijn of dat de werkdruk heel hoog en het loon heel laag ligt. Van dit laatste zou je kunnen zeggen dat het aan de werkzoekenden ligt dat deze vacatures niet ingevuld raken. Moeten ze echter alles aanvaarden, hoe ongezond en onleefbaar het ook is? Als ze dit zouden aanvaarden zou er ook een neerwaartse druk op de lonen en de arbeidsvoorwaarden ontstaan, werkgevers zullen hogere eisen stellen omdat het toch wordt aanvaard. Dit is in Duitsland gebeurd, daar moet men elke job aanvaarden en zijn er nu jobs voor 1 euro per uur. En zelfs wanneer alle vacatures zouden ingevuld geraken zou er nog veel werkloosheid zijn.

“Passende betrekkingen”, jobs die een werkloze moet aanvaarden, zullen aan andere voorwaarden onderworpen worden. Men moet nu bijvoorbeeld jobs aanvaarden binnen een straal van 60km, ongeacht de reistijd. Voor sommige mensen is dit problematisch. Bijvoorbeeld, iemand met kinderen die geen auto heeft. Hoe zal deze persoon voor zijn/haar kinderen kunnen zorgen als zij/hij de hele dag onderweg is?

Jongeren die net afgestudeerd zijn zullen nu minstens 12 in plaats van 9 maanden moeten wachten voor ze een uitkering krijgen. Vaak betekent dit dat ze drie maand langer op kosten van hun ouders moeten leven. Ze moeten in deze periode drie positieve evaluaties krijgen en daarbij dus ook alle “passende betrekkingen” aanvaarden. Na drie jaar verliezen ze hun uitkering. Het klopt dus niet dat jongeren geen belang hebben bij het slagen van de vakbondsacties.

De mogelijkheden tot loopbaanonderbreking worden beperkt, zelfs voor mensen met een goede privéreden. Het tijdskrediet “zonder motief” zal ook niet of minder meetellen voor het pensioen, het pensioen kan hierdoor dus dalen.
De leeftijd voor het brugpensioen (nu 58 jaar) zal worden opgetrokken naar 60 jaar, met 40 jaar loopbaan. De leeftijd voor het vervroegd pensioen wordt tegen 2016 opgetrokken naar 62 jaar, ook met 40 jaar loopbaan. Het eindeloopbaantijdskrediet zal bovendien maar vanaf 55 kunnen in plaats van 50. Het nemen van dit tijdskrediet zorgt er ook voor dat het recht op brugpensioen wordt uitgesteld. Bij de mensen met een leeftijd tussen 55 en 65 jaar heeft nochtans 75% een chronische ziekte, 20% een mentale aandoening, 1 op 4 een ziekte aan het hart, de bloedvaten of de luchtwegen en 1 op 2 een ziekte aan het beender- of gewrichtsstelsel (cijfers uit een studie van Geneeskunde voor het Volk). Voor velen onder hen is de werkdruk zeer belastend.

Bij een bedrijf dat herstructureert of in moeilijkheden zit zal brugpensioen maar vanaf 55 mogelijk zijn. Het is nochtans voor oudere mensen extra moeilijk om aan werk te geraken. Het optrekken van de leeftijden voor pensioen, brugpensioen en vervroegd pensioen zal ook voor meer concurrentie op de arbeidsmarkt zorgen. Er zullen meer mensen een job zoeken en er zullen minder jobs vrijkomen. Dit zal dus voor hogere werkloosheid zorgen. Die werkloosheid zal dan weer druk op de lonen en arbeidsvoorwaarden uitoefenen omdat er meer mensen voor dezelfde vacature zullen solliciteren.

Ondertussen worden er aan de duizend grootste vennootschappen 16 miljard euro fiscale cadeaus gegeven, o.a. door de notionele interestaftrek. Als argument wordt gebruikt dat dit jobs creëert, maar er zijn maar weinig jobs bijgekomen voor miljarden euro’s. Het zou veel goedkoper zijn moest de regering zelf jobs creëren. Er wordt ook op enorme schaal fiscale fraude gepleegd. De Oostenrijkse professor Friedrich Schneider heeft berekend dat er in België in 2010 61 miljard euro zwart geld circuleerde. Er bestaat geen vermogensbelasting, de superrijken moeten hierdoor in verhouding tot hun vermogen veel minder betalen dan de gewone mensen. België is een belastingparadijs voor de rijken.

Al dat besparen op kap van de doorsnee bevolking is slecht voor de economie. De koopkracht wordt aangetast. Als er minder koopkracht is, zal er minder gekocht worden. Door de lagere consumptie zal de productie lager moeten worden. Dit verscherpt de concurrentie tussen de bedrijven waardoor bedrijven zullen failliet gaan en jobs zullen verloren gaan. De huidige crisis is veroorzaakt door een gebrek aan koopkracht. Toen de consumptie de productie niet kon volgen begon men leningen aan te moedigen, waaronder de subprimes. Dit systeem kon niet blijven bestaat omdat de mensen hun leningen niet meer konden terugbetalen en alles stortte in. En nu wil men deze crisis oplossen door de koopkracht af te breken.

Er wordt gezegd dat de vergrijzing onbetaalbaar dreigt te worden als we niet langer werken. Dit valt echter goed mee. Tegen 2030 bedraagt de kost 650 miljoen euro (0,19% BBP) per jaar. Dat is perfect haalbaar. De productiviteit stijgt sneller, gemiddeld 2% per jaar. Zelfs als dit groeiritme vertraagt zal de productiviteit nog sneller groeien. Hieruit kunnen we dus extra middelen halen.

Enkele voorbeelden van sociale en realistische alternatieven voor de besparingen:

– Een miljonairstaks van 1% op fortuinen van meer dan 1miljoen euro (huis niet inbegrepen) kan al 8 miljard, een groot deel van de hoeveelheid geld die gezocht wordt opbrengen. Het klopt niet dat dit kapitaalvlucht zou veroorzaken. Het is in Frankrijk ingevoerd en daar was dit ook geen groot probleem. Het heeft voor een miljonair namelijk weinig zin om voor 1% belasting te migreren, zeker niet in een belastingparadijs voor de rijken. Hun levensstijl zal er niet onder lijden.

– Een effectieve aanpak van de fiscale fraude. Opheffing van het bankgeheim, wat voor de miljonairstaks ook nodig is, kan hier al helpen.

– Een crisisbelasting op de banken, dit kan 2 miljard opbrengen, veel minder dan wat er aan de banken is gegeven om ze te redden.

– Afschaffing van de notionele interestaftrek.

De competitiviteit van de bedrijven wordt soms als argument tegen deze alternatieven gebruikt. Wegens de te hoge loonkost zouden bedrijven uit ons land wegtrekken. Onze goede infrastructuur en hoge productiviteit zijn echter ook factoren die hier meespelen. En als er bedrijven wegtrekken zijn er socialere middelen om dit te stoppen dan het aanvallen van de lonen. Het sluiten van winstgevende onderdelen van bedrijven verbieden bijvoorbeeld. We kunnen moeilijk op het vlak van loonkost proberen te concurreren met lageloonlanden. Als we de koopkracht hier onder druk zetten zal er minder consumptie zijn, dus ook minder productie en de bedrijven zullen delen beginnen sluiten. De delen die ze sluiten zullen de minst winstgevende delen zijn. Dan zorgen we ervoor dat de bedrijven juist sneller verdwijnen uit België.

Helpt staken?

Staken zet druk op de werkgevers en de overheid, dat valt moeilijk te ontkennen. Een bedrijf dat niet draait is niet erg competitief. Voor de overheid brengt een staking ook veel hinder. Er zijn in het verleden al grote overwinningen behaald met staken. Alle sociale verworvenheden zijn door strijd afgedwongen geweest.

Een staking toont dat het volk in opstand durft te komen. Dit is nuttig omdat er al plannen zijn voor nieuwe besparingen op kap van de gewone bevolking. Zo wil de Europese Commissie ook dat er iets aan de index wordt gedaan, om maar een voorbeeld te geven. Deze nieuwe besparingen zullen minder rap worden doorgevoerd als er kans is dat het land dan wordt platgelegd en de regering ten val wordt gebracht, zoals in de winter van 1960-1961 is gebeurd.

Het is mogelijk dat de stakers de strijd verliezen. Maar niet staken betekent dat de strijd al verloren is.

Treffen de stakingen niet vooral onschuldige mensen?

De stakingen brengen ongemakken mee voor anderen. Het gaat hier echter wel over onze sociale verworvenheden. Niet staken zou nog veel meer ongemakken meebrengen. De sociale rechten moeten verdedigd worden. En hoe anders moet dat worden gedaan dan met staken? Overleg helpt niet, dat is al geprobeerd geweest. En een alternatief voor staken dat zou werken is moeilijk te vinden. Een voorbeeld hiervan dat voor de stakingen van 22 december werd voorgesteld is dat op de treinen alleen de conducteurs staken. Dan zouden de mensen niet moeten betalen. Als er dan echter een conducteur langskomt die niet staakt hebben de mensen die niet betaald hebben een boete. Dat werkt dus niet.

Er wordt wel nog gezorgd voor een minimumdienstverlening als dit nodig is. Ook worden voor de studenten die examen hebben initiatieven genomen om ze helpen zoals een facebookgroep voor mensen die vervoer en slaapplaatsen zoeken (http://www.facebook.com/groups/354982964530151/).