Dat de grootste politieke partij in Vlaanderen voor Cultuur kiest, kan op zich een positieve wending zijn voor de Vlaming.
Conservatief Vlaanderen heeft absoluut behoefte aan die visieontwikkeling. Je kan misschien wel politiek scoren, maar je maatschappelijk beperken tot kritiek op radicaliserend links in Wallonië is te mager om bijvoorbeeld de opmars van extreem rechts in Vlaanderen te counteren.

• Een gebrek aan visieontwikkeling hebben we bijvoorbeeld gehad toen Minister Ben Weyts de aankondiging van maatregelen inzake het verbod op onverdoofd slachten expliciet bij de Moslim gemeenschap situeerde, maar ook toegaf dat hij nog geen overleg had gepleegd. Gaat dit over een elementair dierenrecht of over politieke profilering.
• In het hoofddoekendebat is het verbod bij VB en N-VA een uitgesproken anti-conservatief standpunt. Dat wordt allicht gedoogd omdat liberalen en sociaaldemocraten weliswaar focussen op een individuele keuze zonder druk uit de gemeenschap, maar geen consensus vinden omwille van de recente herinnering aan een Katholieke hegemonie in Vlaanderen.

Symptomatisch voor het huidig populisme in conservatieve hoek is dat in haar midden het stigmatiseren van een herkenbare en sociaal kwetsbare minderheid gedoogd wordt.
Openstaan voor cultuur kan betekenen dat ze haar behoudsgezinde kijk inclusief uitbreidt naar de individuele moslim en de diversiteit binnen de Islam in ons land erkent en actief gaat stimuleren. Het verwijt dat progressief Vlaanderen open staat voor kritische krachten binnen de Islam, verdient aan conservatieve hoek een kritische toenadering tot de conservatieve Islam.
De maatschappelijke consensus over het wezen van het Islamisme of de politieke Islam vormt een uitstekend vertrekpunt voor elke dialoog.

Met etnisch-cultureel wordt er door Minister-President Jan Jambon in het sociaal-cultureel werkveld bewust een uitsluitingscriterium gebruikt dat toepasbaar moet worden voor elke autochtone of allochtone besloten gemeenschap. Toch dient de keuze beargumenteerd: Waarom etnisch-culturele afkomst (verouderde statische etniciteit) gebruiken en niet een positieve etnisch-culturele openheid (dynamische inter-group relations) als kwaliteitscriterium hanteren? Of bijvoorbeeld ook intergenerationeel of genderdivers ?
De verenigbaarheid met het grondwettelijk respect voor ideologische en filosofische minderheden moet de politiek voor haar verantwoordelijkheid stellen, niet de Grondwet in vraag stellen.

Op wereldschaal en in ons land staan de moslimgemeenschappen voor enorme uitdagingen die ons in België terugvoeren naar godsdienstoorlogen in de 16^de eeuw of naar Noord-Ierland in de 20^ste eeuw. Op de weg naar ontwikkeling en vooruitgang komt het er voor elke gemeenschap op aan om visieontwikkeling te erkennen en bespreekbaar te maken:
Zowel de sociaaldemocraten als de liberalen die nog zouden denken in strijdtermen tegen het eigengereid optreden van de Katholieke kerk in Vlaanderen, zien zich vandaag verplicht om te zoeken naar een inclusieve samenwerking. Gelukkig staat bij de christendemocraten de historische vijandigheid tussen de Christenen en de Moslims onder druk, al blijft ze aanwezig.
Aan conservatieve zijde moet men op de hoede zijn voor kwetsende veralgemeningen. In de publieke opinie wordt onveiligheid en een gevoel van onveiligheid te weinig consequent gebruik naast uitsluiting en een gevoel van uitsluiting. In het maatschappelijk debat hoort behoudsgezind Vlaanderen dringend na te denken over de representativiteit van haar conservatief wereldbeeld.

De liberale democratie heeft uitdrukkelijk niet de ambitie om een handleiding voor haar bevolking uit te werken zoals de vraag wanneer Kunst zinvol wordt.
Ze put haar geloofwaardigheid uit het actualiseren van haar basiswaarden en uit de afdwingbaarheid ervan. The proof of the pudding is in the eating. De voorwaarde voor het normale woord en wederwoord in het maatschappelijk debat is dat er geen exclusieven gelden. Dat integendeel politieke of levensbeschouwelijke gemeenschappen analoge belangenbehartiging herkennen en niet wars zijn van kruisbestuiving via een andere conservatieve of progressieve invalshoek.