Een artikel in NRC (Nederland) gaat nog eens naar de diepte aan de hand van het sprekende detail met het stukje “De fietsbel lijkt er nog alleen voor de sier te zitten”. Ik hoop dat ik zoals alle vierhonderd vorige keren gewoon rechtdoor en openhartig mag denken bij het zoeken; ik vrees dat ik een paar gedachtegangen en vaststellingen ga ventileren die voor sommigen politiek minder correct zijn; die kunnen beschamend werken. Zoals Peterson al opmerkte: wanneer we samen op zoek gaan naar Waarheid, vervalt de plicht altijd lief te zijn voor elkaar, akkoord?
Persoonlijk doe ik het wel (nog), signalen uitsturen met die bel tijdens de ritjes. Net als geregeld mijn arm strak en stijlvol uitsteken wanneer ik een bocht ga maken op een kruispunt, trouwens. Ik herinner mij dat oude mannen, zeventigers op de fiets, mij toen ik kind was, vijftig jaar geleden, al troffen met hun trotse gebaar in die zin. Toen al voerden vele jongere mensen die tot voor kort bij wet verplichte gebaren al niet meer uit. Ik dacht toen al: die mannen hebben nog genoeg Balls om op die manier teken te doen. Die hebben nog echt zware toestanden meegemaakt en overleefd, doorsparteld. Die werden nog niet met respect behandeld op school en thuis ging de broeksriem van papa geregeld los, en niet om te vrijen…
Dat de bel onaangeraakt blijft, waar zou dat mee te maken hebben? Ik doe enige voorstellen.
1. De ingeboren overmatige bescheidenheid van de Vlaming (ook wel valse trots!)
2. De invloed van wat wij in de jaren tachtig onder volwassenen noemden “de virtuele realiteit”. De mens raakt het Fingerspitzengefühl kwijt, misschient toch, voor het directe contact met de andere in de echte, vierdimensionele ruimte. Teveel tv kijken en scherm interactie kan er geen goed aan doen.
3. Bijkomend: wie kan aan de vreeswekkende invloed ontsnappen van het dagelijkse tv journaal? Om nog van gamen of rauwe thrillers te zwijgen? Wie heeft de diepe golf van angst nog niet ervaren, na zulke beelden te bekijken, wanneer hij in de donkere avond de hoek omgaat en beweging hoort in de struikjes van het park? Of gewoon wanneer er een mannelijke burger op het voetpad in jouw richting stapt…
4. Om te bellen met de fiets moet je ook voldoende zelfwaardering opbrengen. Misschien is er iets in de opvoeding waardoor die op een zeer diep, existentieel niveau is verminderd. Ik lees dat ook af uit het gedrag van jongeren die misschien in zekere zin “zich te min voelen” om het vlees van een ander aards wezen te nuttigen. Of die vinden dat de mens gewoon geen millimeter hoger staat dan “de” andere dieren…
5. Misschien heeft het te maken met de oorlog. Die heeft de mensheid altijd als een trouwe schaduw gevolgd; nog nooit eerder is hij zelf in de schaduw weggeduwd gedurende 76 jaar. Wie nooit zijn leven in gevaar weet, die ontwikkelt misschien toch een kwijnende ruggengraat…
6. Tot slot, u herkent meteen een ander van mijn stokpaardjes… Omdat het heel gezond is voor alle mogelijke organen en zenuwen, heeft de WHO sinds een jaar of vier alle jonge ouders streng aangeraden je babies zoals in traditionele tijden en regio’s… weer op je lichaam te dragen. Uit onderzoek en interviews heb ik persoonlijk geleerd dat de baby die de hele tijd bij mama (of papa) is, lekker warm, veilig dichtbij… juist niet meer in een watje verandert dan de anderen (in hun draagbakjes), maar precies meer ruggengraat ontwikkelt. Er is dus hoop voor de volgende generaties. En voor de twintigers, dertigers en veertigers ligt er troost in het bewustzijn dat de mens, meer dan eender welk ander dier op aarde, in de bovenkamer te her-programmeren valt 😉
#Justthinking
Illustratie: Fietsbel, Stedelijk Museum Den Haag, Gerard Stolk.
